Rozdział dwudziesty czwarty

— No przecież ja zaraz zwariuję! — Leah z głośnym trzaskiem kładzie sztućce na talerzu, przerywając w ten sposób panującą przy obiedzie ciszę. — Lisa, co się znowu dzieje?

Może niepotrzebnie zapraszałam ją i Andreasa do siebie na obiad. Mogłam pożegnać się z nimi na mieście i wrócić do mieszkania sama, ale miałam nadzieję, że w ich towarzystwie przestanę myśleć o Stefanie i o tym, co mi powiedział. No cóż, nie udało się.

— Nic się nie dzieje — odpowiadam szybko i przybieram na twarz szeroki uśmiech, który ma potwierdzić moje słowa.

Ale Leah nie daje się nabrać. Patrzy na mnie z politowaniem i mało brakuje, żeby postukała się palcem wskazującym w czoło.

— Chodzi o Stefana, prawda? Co on ci powiedział?

Czasem mam wrażenie, że ona czyta w moich myślach.

Patrzę niepewnie na Andreasa, a on, gdy dostrzega moje zmieszanie, opuszcza wzrok na swój talerz i wraca do jedzenia.

— Nie musisz się przejmować Andreasem, on o wszystkim wie — Leah informuje mnie o tym tak, jakby to było oczywiste. Jakbym to ja opowiedziała mu o tym, co było między mną a Michaelem.

Na szczęście Andreas ma na tyle przyzwoitości, żeby chrząknąć nerwowo i lekko się zaczerwienić.

— To może ja was zostawię — mruczy, unikając mojego spojrzenia. — Zadzwonię do Gregora i spytam, jakie ma plany na wieczór. — Wstaje od stołu i szybkim krokiem oddala się w głąb mieszkania.

Czekam, aż zamknie za sobą drzwi od pokoju, który służy mi za garderobę, a wtedy ruszam z atakiem na Leah.

— Jak mogłaś mu o tym powiedzieć? — pytam z wyrzutem. Teraz, gdy minął pierwszy szok, staję się coraz bardziej wściekła.

— Gdybym mu nic nie powiedziała, to miałby o tobie takie samo zdanie jak reszta kadry — odpowiada spokojnie.

— No i? — prycham. — Nie przyszło ci do głowy, że ja nie chcę, żeby ktoś jeszcze wiedział o moim, pożal się Boże, romansie?

— I tak wszyscy o nim wiedzą — tym razem w jej głosie słychać poirytowanie.

— Ale to nie upoważnia cię do dzielenia się ze swoim chłopakiem intymnymi szczegółami mojego życia.

— Lisa, daj spokój. — Przewraca oczami i wzdycha wymownie. — Jego to i tak nie obchodzi. Powiedz mi lepiej, co się dzieje. To przez Stefana jesteś taka zmartwiona?

Po szybkiej analizie sytuacji stwierdzam, że drążenie tematu Andreasa nie ma sensu. Nie chcę się kłócić z Leah i dlatego odpuszczam jej bez walki.

— Ta rozmowa nie należała do najprzyjemniejszych – przytakuję.

Słysząc to, od razu łagodnieje i uśmiecha się ze współczuciem.

— Nie przejmuj się nim. Ostatnio trochę mu odbija i właściwie wszyscy mają go już dość.

— Co masz na myśli? — pytam, nie kryjąc zainteresowania. Prawie całkiem zapominam o tym, jak bardzo się na nią przed chwilą zdenerwowałam.

Leah bierze głęboki wdech, dając mi do zrozumienia, że muszę się przygotować na długą opowieść.

— Chodzi cały czas nadąsany i wściekły jak osa. Nie mam pojęcia, co mu się stało, bo przecież zawsze był taki uroczy i sympatyczny. Doprowadził tym do szału nawet Marisę. Chociaż z tego co wiem, to ona miała też pretensje o to, że poświęca Michiemu więcej czasu niż jej. Zagroziła, że go zostawi, jeśli to się nie zmieni, ale on się tym kompletnie nie przejął, rozumiesz? Była tak załamana, że w końcu rzeczywiście z nim zerwała. Chyba liczyła na to, że dzięki temu się opamięta i szybko do siebie wrócą, a tymczasem spłynęło to po nim jak woda po kaczce. Ześwirował totalnie.

Kiedy kończy swoją wypowiedź wzbogaconą mocną gestykulacją rąk, opada na oparcie krzesła i patrzy na mnie uważnie, obserwując moją reakcję.

— Och — tylko tyle jestem w stanie z siebie wydusić.

— Ja też jestem w szoku. Wszyscy jesteśmy — przytakuje mi Leah ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy.

Przez moją głowę przelatują strzępki myśli, których nie chcę chwytać i składać w jedną całość. Boję się obrazu, jaki mógłby powstać z tej układanki, ale boję się też tego, że mogłoby się okazać, że Stefan jest dużo lepszym człowiekiem ode mnie.

— No cóż. — Leah prostuje się i podnosi z talerza sztućce. — Jak już mówiłam, nie powinnaś się nim przejmować.

Chrząkam nerwowo. Nie chcę tego robić, ale czuję się zobowiązana do wybielenia sylwetki Stefana w oczach Leah.

— Tak właściwie, to on nie był dla mnie niemiły. To znaczy nie bardziej niż zawsze.

Unosi brew w pytającym geście, ponieważ usta ma pełne jedzenia.

— Nie jestem pewna, ale chyba mi zasugerował, że Michaelowi wciąż na mnie zależy — mówię ostrożnie.

Leah wytrzeszcza oczy, a następnie nerwowo przełyka przeżute jedzenie, prawie się przy tym dławiąc.

— Co przez to rozumiesz? — pyta niepewnie.

Streszczam jej całą moją rozmowę ze Stefanem. Rezultat jest taki, że teraz oczy już prawie wyskakują jej spod powiek.

— I ty tak spokojnie tutaj siedzisz, zamiast być w drodze do Linzu? — Podnosi głos, niebezpiecznie zbliżając się nad stołem w moją stronę.

— Zwariowałaś? Mam tak po prostu zaufać Stefanowi po tych wszystkich nieprzyjemnościach, jakich doświadczyłam z jego strony?

— A co masz do stracenia? Jeśli kłamał, to wrócisz tutaj i nadal będziesz sobie żyła w smutku i rozpaczy, a jeśli mówił prawdę... Lisa, możesz zyskać wszystko, na czym tak bardzo ci zależy. Poza tym, już dawno powinnaś była do niego pojechać, bez względu na to, co myśli o tym Stefan.

Leah sprawia wrażenie podnieconej tym wszystkim bardziej niż ja. Podrywa się z krzesła i chodzi dookoła stołu tak, że ledwo nadążam za nią z obracaniem głowy.

— Ale... — Chcę powiedzieć, że wciąż nie czuję się przekonana, co do uczciwych zamiarów Stefana, lecz Leah nie daje mi dość do słowa.

— Kochasz go, czy nie? — Niespodziewanie zatrzymuje się przy moim krześle i chwyta mnie mocno za nadgarstek.

— Oczywiście, że tak — odpowiadam natychmiast. Nie tylko dlatego, że to kwestia, której już od dawna jestem pewna – po prostu zaczynam się jej bać.

— No to sprawa jest prosta — stwierdza ze wzruszeniem ramion. — Andreas!!! — krzyczy w głąb mieszkania tak głośno, że podskakuję na krześle i zatykam uszy dłońmi. — Andreas!!! — ponawia swoje wołanie, gdy w przeciągu trzech sekund nie otrzymuje żadnej odpowiedzi.

— Tak? — Zdezorientowany Andreas zjawia się w salonie, wciąż jeszcze trzymając telefon w dłoni. Zastanawiam się, czy w ogóle zdążył w kulturalny sposób zakończyć rozmowę z Gregorem.

— Zbieraj się, wracamy do Linzu — informuje go Leah, jednocześnie zabierając mój talerz z niedokończonym obiadem i składając go na kupkę wraz z innymi.

— Już teraz? — pyta, a do jego zdziwienia dołącza rozczarowanie. — Właśnie umówiłem nas na wieczór z Gregorem.

— To zadzwoń jeszcze raz i to odwołaj — Leah mówi powoli i wyraźnie, jakby instruowała kilkuletnie dziecko, jak nałożyć pastę do zębów na szczoteczkę.

Kiedy Leah wraz z naczyniami odchodzi w stronę kuchni, Andreas posyła mi pytające spojrzenie. W odpowiedzi na nie kręcę jedynie głową, bo jestem w nie mniejszym szoku niż on.

— Leah, ja nie mam zamiaru nigdzie jechać — teraz to ja dobitnie akcentuję każde słowo.

Stoi tyłem do mnie, ale nie muszę widzieć jej twarzy, żeby poznać, jak bardzo jest poirytowana. Odkłada naczynia z głośnym trzaskiem na kuchenny blat, a jej ramiona unoszą się w nerwowym oddechu.

— Lisa, przykro mi to mówić, ale jesteś największą idiotką, jaką znam. Niezależnie od tego, co powiedział Stefan, powinnaś porozmawiać z Michaelem.

— Przecież on mi jasno i wyraźnie oznajmił, że nie chce mnie w swoim życiu! — Nie wytrzymuję i podnoszę głos. Zapominam o zdezorientowanym Andreasie przysłuchującym się naszej rozmowie. Jestem wściekła i muszę dać tej wściekłości upust. Leah może sobie rozstawiać po kątach Andreasa, ale ja zbyt długo pozwalałam innym osobom na wtrącanie się w moje życie, żeby teraz tak po prostu jej ulec.

— A co miał ci wtedy powiedzieć? Byłaś z Lucasem i nie zanosiło się na to, żebyś miała z nim zerwać. Wiele się zmieniło od tamtej pory, jakbyś nie zauważyła.

Nie odpowiadam. Jestem zajęta wykonywaniem relaksacyjnych wdechów i wydechów, które są moim jedynym ratunkiem przed eksplozją gniewu. Powoli zaczynam tracić cierpliwość.

— Mogę wiedzieć, o co chodzi? — Słyszę nieśmiałe pytanie Andreasa dochodzące gdzieś zza moich pleców.

— Leah postanowiła przejąć kontrolę nad moim życiem — odpowiadam kąśliwie, nie patrząc przy tym na niego, lecz wbijając w nią oskarżycielskie spojrzenie.

— Tak. Za bardzo lubię ciebie i Michiego, żeby bezczynnie patrzeć, jak się unieszczęśliwiacie. Już dawno powinnam była coś z tym zrobić. — Odwzajemnia moje spojrzenie i przez chwilę po prostu mierzymy się wzrokiem.

— Dzięki za wyjaśnienia. — Andreas przypomina nam o swojej obecności, posługując się przy tym sarkazmem.

— Wytłumaczę ci wszystko w drodze do hotelu. — Leah łapie go za rękę i ciągnie za sobą w stronę przedpokoju. — Będziemy tu z powrotem za godzinę, więc bądź gotowa i nigdzie nie uciekaj, bo i tak cię znajdziemy. — Grozi mi palcem, za który mam ochotę mocno szarpnąć.

Nie odpowiadam. W myślach pokazuję jej język, a następnie zamykam za nimi drzwi z ostentacyjnym trzaskiem. Obiecuję sobie w duchu, że nie otworzę ich przed poniedziałkowym porankiem, nawet gdyby Leah miałaby w nie walić pięściami, kopać, albo gryźć.

Nie będę biegła do Michaela tylko dlatego, że Stefan tak mi poradził. Przecież jasno dał mi do zrozumienia, że nie chce mnie znać i to on powinien się do mnie odezwać, gdyby coś się w tej kwestii zmieniło. Poza tym już się pogodziłam z faktem, że nie będziemy razem i muszę nauczyć się żyć bez niego. Po co rozdrapywać świeże rany? Jeśli pojadę do niego, znów go zobaczę i przypomnę sobie, jak wiele straciłam, a on zamknie mi drzwi przed nosem, na pewno nie wrócę już tak łatwo do siebie. A co do Leah... Ona jest ostatnią osobą, która powinna mnie pouczać w kwestii podejmowania ryzyka, bo jeszcze kilka tygodni temu była w niej naprawdę beznadziejna. To, że fartem jej się udało, nie znaczy, że ja będę miała tyle samo szczęścia.

Z takimi myślami sprzątam po niedokończonym obiedzie, wyjadając przy tym resztki z garnków, ponieważ dzięki uprzejmości Leah nie udało mi się zaspokoić głodu. Gdy naczynia są już ułożone w zmywarce, a blat i kuchenka dokładnie wytarte, siadam przed telewizorem i zaczynam szukać czegoś zdatnego do oglądania.

I wtedy zaczyna do mnie docierać, że ja wcale nie pogodziłam się z życiem bez niego. I że Stefan miał rację mówiąc, że jestem głupia. Bo przez cały ten czas od naszego rozstania miałam nadzieję, że coś się zmieni, że Michi do mnie zadzwoni, albo przyjedzie i cofnie swoje słowa, a nie przeszło mi przez myśl, że może on z takim samym poczuciem beznadziejności czeka na mój krok. Zrobił przecież wszystko, co mógł zrobić. Prosił, błagał, obiecywał i przekonywał, a kiedy to nie pomogło, po prostu stracił nadzieję i wolę walki. To nie on dał mi do zrozumienia, że nie chce mnie w swoim życiu, ale ja jemu, bo nie zerwałam z Lucasem, chociaż wiedziałam, że to jedyny sposób na to, żebyśmy byli razem. A potem wyjechałam bez pożegnania, bo moich odwiedzin u niego w szpitalu nie można było nazwać pożegnaniem, skoro on nawet nie był ich świadomy, i zamknęłam się w mieszkaniu niczym obrażona księżniczka w zamku. Co on miał zrobić? Znowu przyjeżdżać tutaj, znowu się poniżać? Nawet gdyby chciał, to nie miał takiej możliwości, bo leżał w szpitalu, a potem przechodził rehabilitację.

Boże, jaka ze mnie idiotka! Dlaczego wpadłam na to wszystko dopiero teraz?

Nie mam już żadnych wątpliwości co do tego, co muszę teraz zrobić. Wyłączam telewizor i biegnę do garderoby, gdzie wygrzebuję sportową torbę i wrzucam do niej kilka pierwszych lepszych ciuchów. Nawet jeśli Michael zatrzaśnie mi drzwi przed nosem, to i tak będzie już za późno na powrót do domu i będę musiała zatrzymać się w jakimś hotelu. Potem biorę szybki prysznic, zakładam świeże ubrania, a kosmetyki do makijażu wrzucam do torebki. Nie mam zamiaru czekać na Leah i Andreasa – już zbyt długo zwlekałam z tym wyjazdem. W drodze windą na parking rozczesuję splątane po umyciu włosy, a makijaż wykonuję już w samochodzie podczas stania na czerwonych światłach. W międzyczasie dzwonię do Leah, żeby jej powiedzieć, że jadę do Linzu bez niej i Andreasa. Mija chwila, nim udaje mi się ją przekonać, ale wreszcie odpuszcza, chyba za namową ucieszonego takim obrotem spraw Koflera. Na koniec prosi jeszcze, żebym jej obiecała, że już się nie wycofam i zrobię to, co do mnie należy.

Nie myślę za wiele w czasie jazdy. Nie przyglądam się mijanym krajobrazom, nie zwracam uwagi na przydrożne bilbordy, nie słucham nawet muzyki. Wpatruję się w drogę, która ma mnie zaprowadzić do Michaela. Skupiam się głównie na tym, żeby nie przekraczać za bardzo dozwolonej prędkości, bo pod wpływem adrenaliny przychodzi mi to wyjątkowo łatwo. Pokonuję tę trasę samochodem po raz pierwszy, więc tym bardziej powinnam być ostrożna. Teoretycznie zwlekałam z tą decyzją tak długo, że pół godziny opóźnienia nie zrobiłoby żadnej różnicy, ale boję się, że gdybym pozwoliła sobie ochłonąć, rozmyśliłabym się błyskawicznie i zawróciła do Wiednia. Dojeżdżam do Linzu jeszcze przed zmierzchem i dopiero w momencie gdy parkuję pod domem Michaela, dopadają mnie wątpliwości. Może nie odzywał się do mnie, bo naprawdę nie chce mieć ze mną nic wspólnego, a nie dlatego, że czekał na mój ruch? Może jest już za późno na to, żebym mogła cokolwiek naprawić i odwiedzając go zrobię z siebie idiotkę? Tak się spieszyłam, a teraz opóźniam wyjście z samochodu tak bardzo, jak tylko się da. Kilka razy sprawdzam robiony pośpiesznie makijaż i poprawiam szminkę, która jakimś cudem i tak jest nałożona na usta perfekcyjnie. Spędzam tak prawie dziesięć minut, w czasie których trzy razy jestem bliska włączenia silnika i wrócenia do domu. Wreszcie przypominam sobie o obietnicy danej Leah i wysiadam, bo wiem, że zabiłaby mnie, gdybym ją złamała. Całe moje zdecydowanie nagle gdzieś się ulatnia i pokonuję dzielącą mnie od wejścia do budynku odległość niemrawym krokiem. Czuję się prawie tak jak wtedy, gdy wracałam do niego po telefon, z tą różnicą, że teraz jestem dużo bardziej zdenerwowana, bo sytuacja jest poważniejsza. Poza tym przychodzę po to, żeby go przeprosić, a nie zademonstrować, jak bardzo mnie on nie obchodzi.

Nie mam pojęcia, co mu powiem, kiedy już otworzy drzwi. A może w ogóle ich nie otworzy? Jakaś część mnie chciałaby, żeby tak było. Mogłabym wrócić do Wiednia i powiedzieć Leah, że przecież próbowałam i nie mam sobie nic do zarzucenia. Z drugiej strony wiem jednak, że drugi raz nie odważyłabym się na przyjazd tutaj. To było działanie pod wpływem impulsu, zupełnie do mnie niepodobne. Roztrząsanie i analizowanie wszystkiego nie wyszło mi na dobre, więc może faktycznie powinnam skorzystać z tego, że raz zrobiłam coś zupełnie spontanicznie?

Wciskam dzwonek i odliczam w myślach. Jeden, dwa, trzy... Do ilu musi dojść, żebym mogła bez wyrzutów sumienia zawrócić do samochodu? Nie dowiaduję się tego. Michael otwiera drzwi, gdy dochodzę do dwunastu.

Węzeł w moim brzuchu, towarzyszący mi od wyjścia z domu, zaciska się jeszcze mocniej, a w moim gardle pojawia się olbrzymia gula, której nie potrafię przełknąć.

Po tak długiej rozłące chciałabym się z nim spotkać w innych okolicznościach. Będąc pewną tego, że wciąż mnie kocha i że tęsknił za mną równie mocno jak ja za nim i mogąc go pocałować, a potem wtulić twarz w jego tors, żeby poczuć zapach jego perfum.

Tymczasem mogę jedynie myśleć o tym i mieć nadzieję, że nie zatrzaśnie mi zaraz drzwi przed nosem, ale wpuści do środka i da szansę na udzielenie marnych wytłumaczeń. Na jego zmęczonej twarzy prezentuje się wyłącznie zaskoczenie, którego nie potrafię uznać ani za pozytywne, ani negatywne.

— Co ty tu robisz? — pyta. I wciąż nie jest ani oschły, ani uradowany. Po prostu zdziwiony.

— Możemy porozmawiać? — proponuję nieśmiało.

Wciąż szukam w jego oczach jakiegoś błysku, który dałby mi nadzieję na to, że cieszy się na mój widok. Że pomimo tego, jak bardzo go skrzywdziłam, jest w stanie wszystko mi wybaczyć i spróbować od nowa.

Nie znajduję jednak niczego takiego. Mimo tego Michael otwiera szerzej drzwi i odsuwa się na bok, robiąc mi miejsce do przejścia. Kilka kroków i już jestem w jego mieszkaniu. Nabieram nadziei na to, że mam jeszcze jakieś szanse.

Prowadzi mnie do salonu, który teraz, gdy nie ma w nim nikogo poza nami, wydaje się dziwnie pusty i za duży. Z pewnym zadowoleniem zauważam, że brakuje w nim kobiecej ręki. Podczas gdy ja rozglądam się po pomieszczeniu, Michael zbiera z sofy jakieś papiery, a następnie gestem wskazuje mi, żebym na niej usiadła. Boli mnie to, że traktuje mnie tak oschle, tak jakby nigdy nic się między nami nie wydarzyło. Ale z drugiej strony, jak miałby się zachowywać? Przywitać mnie z otwartymi ramionami, a potem obsypać pocałunkami?

— Napijesz się czegoś? Herbaty, kawy, wody? — Widzę po nim, że też czuje się niezręcznie. — Herbaty chyba nie mam, ale znajdzie się jakiś sok.

— Może być woda — odpowiadam słabym głosem.

Wiem, że to głupie, ale przez to, że jest taki oficjalny, z każdą chwilą czuję się coraz gorzej. Przypominam sobie niedawną wizytę taty u mnie w mieszkaniu i zastanawiam się, czy jemu też towarzyszyły takie uczucia. Zaczynam żałować, że potraktowałam go wtedy w taki nieuprzejmy sposób. Kto wie, czy złośliwa karma nie postanowi teraz do mnie wrócić? Nie przywiozłam ze sobą żadnego modelu samolotu, którym w kryzysowej sytuacji mogłabym przekupić Michaela.

Znika w kuchni, więc mam chwilę na wytarcie spoconych dłoni o sukienkę. Zastanawiam się, co powinnam mu powiedzieć, gdy wróci, ale żadne słowa nie wydają mi się odpowiednie.

— Co u ciebie słychać? — pytam, kiedy przychodzi ze szklanką wody i siada na fotelu obok.

Zdaję sobie sprawę z tego, że to idiotyczne pytanie, a jego mina tylko mnie w tym utwierdza. Czuję się jeszcze bardziej głupio, gdy przypominam sobie, że mój ojciec zaczął rozmowę w identyczny sposób.

— Oprócz tego, że moja kariera stanęła w miejscu, bo prawie zabiłem się na skoczni, a dziewczyna, na której mi zależało, zrobiła ze mnie idiotę, to całkiem w porządku. Miło, że pytasz — odpowiada ze sztucznym uśmiechem.

Coś w nim pęka. Słyszę to w jego głosie, widzę też w oczach. Ma do mnie żal, któremu wcale się nie dziwię, ale mimo tego czuję się urażona jego tonem.

— Nie musisz być taki sarkastyczny — odpowiadam równie kąśliwie.

— A jaki mam być? — Prycha. — Nie odzywasz się do mnie przez dwa miesiące, po czym tak po prostu przyjeżdżasz i jak gdyby nigdy nic pytasz, co u mnie słychać. Wybacz, ale nie rozumiem tego.

Nie cieszy się z tego, że mnie widzi – teraz jestem już tego pewna. Zaczynam żałować, że tu przyjechałam. Nie mogę cofnąć czasu, dlatego postanawiam przestać owijać w bawełnę i powiedzieć wprost, dlaczego do niego przyszłam.

— Chciałam cię przeprosić — mówię już zdecydowanie łagodniejszym tonem, być może nawet z odrobiną skruchy. Nie potrafię się przełamać, nie potrafię przełknąć dumy, żeby dodać coś jeszcze.

Moje przeprosiny nie robią na nim żadnego wrażenia. Przesuwa się głębiej w fotelu i nieznacznie przechyla głowę. Nie zmienił się przez te dwa miesiące. Na jego twarzy nie ma już śladu po siniakach oraz zadrapaniach i wygląda dokładnie tak samo, jak go zapamiętałam, a jednak nie mogę pozbyć się wrażenia, że to nie jest już ta sama osoba. Świadczy o tym chociażby sposób, w jaki się wobec mnie zachowuje.

— Okej — odpowiada. — To wszystko?

Czuję się tak, jakby kopnął mnie w brzuch. Ta rozmowa nie jest dla mnie łatwa, a on robi wszystko, żeby mi ją utrudnić. To taka kara za to, jak ja go traktowałam?

— Michael, co ja mam ci powiedzieć? — Tracę panowanie nad sobą i pozwalam, żeby przemawiała przeze mnie desperacja, która mnie tu przywiodła. — Zawaliłam, wiem. Zawiodłam cię, potraktowałam okropnie i dlatego rozumiem to, że jesteś na mnie wściekły. Jestem największą idiotką na świecie, ale proszę, jeśli czujesz do mnie coś jeszcze, to daj mi szansę, żebym mogła to wszystko naprawić.

Tym razem już nie sprawia wrażenia obojętnego. Marszczy czoło i przeciera oczy dłońmi, tak jakby zastanawiał się nad moimi słowami i próbował zyskać w ten sposób na czasie.

— Lisa, zostawiłaś mnie w momencie, gdy potrzebowałem cię najbardziej. Przez cały ten czas, kiedy leżałem w szpitalu, a potem siedziałem w domu, miałem nadzieję, że się odezwiesz chociażby po to, żeby spytać, jak się czuję. Pokazałaś mi, że w ogóle ci na mnie nie zależy, zresztą już nie pierwszy raz, więc jak mam ci teraz tak po prostu wybaczyć?

— Przecież gdybym wiedziała, to bym cię nie zostawiła. Powiedziałeś mi, że nie chcesz mnie w swoim życiu, nie pamiętasz?

Który to już raz przeprowadzam z nim taką rozmowę będącą dla mnie walką o wszystko? Z każdą sekundą czuję się coraz bardziej bezsilna, ale nie mogę sobie pozwolić na to, żeby go znowu stracić, nie teraz.

— Powiedziałem tak, bo nie miałem innego wyjścia. Liczyłem na to, że z nim zerwiesz i wrócisz do mnie, a nie wyjedziesz bez pożegnania.

To już za wiele. Wychodzi na to, że niepotrzebnie płakałam po nocach, niepotrzebnie zapijałam i zajadałam smutki i niepotrzebnie wyżalałam się Leah w czasie naszych telefonicznych rozmów, bo wszystko to robiłam tylko dlatego, że źle odczytałam jego zamiary. To wyznanie odebrało mi chęci do wszystkiego. Jedyne, na co mam jeszcze ochotę, to wyszarpanie wszystkich włosów z głowy – najpierw swojej, a potem jego.

— I nie pomyślałeś o tym, że mogłam na to nie wpaść? Że wyjechałam, bo po prostu posłuchałam twojej prośby? — Kręcę głową z niedowierzaniem. — Cholera, tak ciężko było zwyczajnie zadzwonić?

— Miałem dzwonić do ciebie po tym, jak mnie potraktowałaś? Kolejny raz poniżać się przed tobą? Lisa, walczyłem o ciebie tyle razy... Mogłaś chociaż raz ty zawalczyć o mnie.

— Myślisz, że po co tu teraz przyjechałam? — Prawie krzyczę, przez co wcale nie brzmię tak, jakbym rzeczywiście odwiedziła go w zamiarach pokojowych.

— Nie sądzisz, że już trochę za późno? Miałaś tysiąc okazji, żeby zerwać z Lucasem i pokazać, że ci na mnie zależy, a nie wykorzystałaś żadnej z nich.

Już nie siedzi wygodnie rozparty na fotelu. Nachyla się w moją stronę i, podobnie jak ja, ma przyspieszony oddech, a jego ramiona są napięte. Ta rozmowa zmierza w złym kierunku, tak właściwie to teraz oboje po prostu próbujemy się zabić wzrokiem, a ja nie czuję już potrzeby naprowadzania jej na dobre tory.

— Nie zgrywaj takiego pokrzywdzonego, przecież od samego początku wiedziałeś, że mam narzeczonego i w niczym ci to nie przeszkadzało — cedzę każde słowo, trzęsąc się przy tym ze złości.

— Och, przepraszam, że wtrąciłem się w twoje idealne życie i całkowicie je zniszczyłem!

Drwi sobie ze mnie i to w takim momencie. Niezależnie od zamiaru, z jakim tu przyjechałam, nie mogę mu pozwolić na to, żeby tak mnie traktował.

— Widzę, że się nie dogadamy — rzucam cierpko, po czym wstaję i nie patrząc na niego odchodzę w stronę wyjścia.

Obcasy moich butów hałasują, ale nie na tyle, bym nie mogła usłyszeć za sobą jego kroków. A jednak nie docierają do mnie, co znaczy, że za mną nie idzie. Cudownie. Trzaskam drzwiami, żeby nie łudził się, że jednak zostałam. Wciąż drżę ze złości, kiedy wzywam windę i kiedy już w środku nakazuję jej zjechać na parter. Nie mam pojęcia, na którym piętrze zaczynam trząść się z powodu płaczu.

Próbowałam i stało się to, czego najbardziej się obawiałam. Poniżył mnie tak samo, jak ja kiedyś poniżyłam jego, z tą tylko różnicą, że on zrobił to z pełną premedytacją i zamiarem zemsty. Wiedziałam, że nie wybuchnie entuzjazmem na mój widok, ale... No właśnie, ale co? Chyba po prostu miałam nadzieję. Łudziłam się, że jeśli ja kocham jego, to niemożliwym jest, żeby on nie kochał mnie. Do tej pory wszystko w moim życiu układało się po mojej myśli, więc dlaczego tym razem miało być inaczej? Podświadomie znów potraktowałam go jak marionetkę, która zatańczy tak, jak ja jej zaśpiewam. Zapomniałam, że jest wrażliwym człowiekiem, któremu zadałam niemożliwy do zniesienia ból.

Nie wiem, co ze sobą zrobić. Wychodzę przed budynek i staję w miejscu, bo przez łzy nie jestem w stanie trafić do swojego samochodu. Robię po omacku kilka kroków, ale znów się zatrzymuję. To naprawdę koniec? Czy naprawdę zrobiłam wszystko, co mogłam zrobić? Przecież nie padłam jeszcze na kolana, nie czołgałam się przed nim, nie błagałam z płaczem. Nie powiedziałam mu nawet, że go kocham, a może to by coś zmieniło? Może powinnam wrócić na górę i zrobić to wszystko? Przełknąć dumę i poniżyć się tak, jak on poniżał się przede mną? Ale jeśli to zrobię, a mimo tego on pozostanie niewzruszony, to to będzie równoznaczne mojej śmierci. Nie dam rady żyć bez niego i bez szacunku do samej siebie.

Nie umiem zawrócić, ale nie potrafię też wsiąść do auta i odjechać. Dlatego po prostu stoję na środku chodnika i zanoszę się bezgłośnym płaczem. Mam ochotę krzyczeć, bo ból i żal rozrywają mnie od środka, ale nie chcę, żeby on to usłyszał. Skoro zachowałam swoją dumę tam, na górze, to nie ma potrzeby tracenia jej tutaj, kiedy już nic dzięki temu nie mogę zyskać.

Nie wiem, ile czasu mija w ten sposób. Myślę o tym, co właśnie się wydarzyło i nie reaguję na żadne bodźce zewnętrzne. Do momentu aż do moich uszu dociera znajomy głos wołający moje imię.

Odwracam się, nie będąc pewna, czy nie są to jakieś sztuczki mojej podświadomości, która próbuje mnie pocieszyć. Ale kiedy ocieram łzy rękawem kurtki, moim oczom ukazuje się Michael. Michael z zupełnie innym wyrazem twarzy niż przed chwilą. Zatroskany, toczący jakąś wewnętrzną walkę z samym sobą. Już zanim otworzy usta, wiem, że to mój Michi, ten, za którym tak bardzo tęskniłam.

— Cholera, jestem na ciebie taki wściekły, ale nie mogę pozwolić, żebyś znowu mnie zostawiła — mówi spokojnym i łagodnym głosem, bez cienia złośliwości, a w jego oczach widać przy tym niepewną prośbę.

Nie potrzeba mi nic więcej. Kilkoma szybkimi krokami pokonuję dzielącą nas odległość i wpadam prosto w jego ramiona, otwarte i czekające tylko na mnie.

— Kocham cię, Michi — mówię przez łzy. — Och, tak bardzo cię kocham...

Szlocham w jego bluzę i trzymam się kurczowo jego ramion, bo chociaż z każdą chwilą tuli mnie do siebie coraz mocniej, to boję się, że z jakiegoś powodu nagle odejdzie, a ja znów zostanę sama.

— Skarbie, nie płacz już. — Delikatnie odsuwa mnie od siebie i uśmiecha się lekko. — Ja też cię kocham. Nic się w tej kwestii nie zmieniło.

Jak mam nie płakać, kiedy mówi mi takie rzeczy, a jego uśmiech jest pełen szczęścia, które tak bardzo chciałam mu dać?

Ociera moje łzy rękawem swojej bluzy, a to sprawia, że rozklejam się jeszcze bardziej.

— Przepraszam za to, że wtedy wyjechałam. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałam być przy tobie. — Słowa same płyną z moich ust, choć ciężko jest mi je wypowiadać i płakać w tym samym momencie.

— Najważniejsze, że jesteś przy mnie teraz.

Moje łzy giną gdzieś w jego pocałunkach, które są tak żarliwe i pełne miłości jak nigdy przedtem. Ściska mnie tak mocno, że trudno jest mi złapać oddech, ale nie chcę, żeby odsuwał się nawet o milimetr. Te dwa miesiące sprawiły, że jestem spragniona jego bliskości i mam wrażenie, że gdyby teraz wypuścił mnie ze swoich objęć, to po prostu bym się rozpadła.

I właśnie dlatego krzyczę cicho, gdy niespodziewanie odsuwa się ode mnie. Na szczęście robi to tylko po to, żeby wziąć mnie na ręce i ruszyć z powrotem do domu.

— Koniec tego przedstawienia dla sąsiadów — tłumaczy ze śmiechem. — Schudłaś — dodaje po chwili.

— To masa mięśniowa mi spadła, bo nie miałam z kim grać w tenisa — odpowiadam żartem.

Stawia mnie na ziemię dopiero w windzie. Już mam ponownie wtulić się w niego, ale wtedy dostrzegam w lustrze, jak bardzo rozmazał mi się makijaż.

— O Boże, wyglądam paskudnie — jęczę, po czym natychmiast sięgam do torebki i wyciągam z niej paczkę chusteczek.

Michaelowi to nie przeszkadza. Staje za mną i obejmuje mnie od tyłu, składając przy tym delikatne pocałunki na mojej szyi.

— Nieprawda, ty zawsze wyglądasz ślicznie — mruczy między nimi.

Mimo wszystko czuję się lepiej bez czarnych obwódek wokół oczu. Najpierw się ich pozbywam, a dopiero potem odwracam do Michaela i zatapiam w jego pocałunkach.

Kochamy się w jego sypialni, jak za pierwszym razem, ale teraz powoli i spokojnie, ze świadomością, że już nic i nikt nas nie rozdzieli. Nie ma już Lucasa, jesteśmy tylko my i nasza miłość, która tak długo czekała na to, by móc zaistnieć na dobre. Nigdy nie miałam wątpliwości co do tego, że to przy nim jest mi najlepiej, ale w tym momencie, gdy spragnieni siebie nawzajem oddychamy ciężko tym samym rytmem, utwierdzam się w tym przekonaniu. Jestem szczęśliwa teraz, ale też i później, kiedy po prostu leżę obok niego i składam delikatne pocałunki na jego nagim torsie.

— Kocham cię — mruczę wprost do jego ucha, na wypadek, gdyby jeszcze miał co do tego jakieś wątpliwości. — Kocham cię — powtarzam nieco głośniej, tym razem dlatego, że po prostu podoba mi się brzmienie tych słów.

Odpowiada szerokim uśmiechem i długim pocałunkiem swoich miękkich ust.

*

No cóż. Nie macie pojęcia, jak ciężko było mi napisać ten rozdział. Kocham tę historię, kocham Lisę i Michiego i nie chcę się z nimi rozstawać, a podczas pisania miałam świadomość, że to nic innego jak początek naszego pożegnania. Przed nami już tylko dwudziesty piąty rozdział, a po nim epilog i chociaż mam w planach następną historię, to nie wyobrażam sobie mojego życia bez tej. Tym bardziej jest mi przykro, że ostatnio miała miejsce bardzo nieprzyjemna sytuacja - jedna z Was stwierdziła, że lekceważę pisanie i czytelników, bo dodaję rozdziały za rzadko. Nie mam pojęcia, jak wiele osób zgadza się z tą opinią. Chcę tylko wyjaśnić, że niczego i nikogo nie lekceważę, a w moim przypadku długie przerwy między rozdziałami są na to dowodem. Wkładam w pisanie całe swoje serce i chcę, żeby te rozdziały były jak najlepsze, dlatego nigdy nie robię tego "na odwal". Siadam do pisania, kiedy czuję, że mam dobry nastrój, kiedy mojej głowy nie zaprzątają różne problemy i mogę w stu procentach wczuć się w bohaterów. Życie Lisy jest zupełnie inne od mojego i dlatego czasem ciężko jest mi się z nią zgrać. Jasne, że mogłabym dodawać rozdziały co tydzień, ale wtedy pewnie miałyby po dwie strony i były zwyczajnie kiepskie. Nikogo nie trzymam tu na siłę. W Internecie można znaleźć pełno fan fiction o skoczkach, więc jeśli kogoś rzeczywiście drażnią te przerwy, to niech po prostu wyjdzie z mojego bloga, znajdzie innego i daruje sobie złośliwe komentarze. Nie wiem, kiedy pojawi się następny rozdział. Piszę o tym od razu, żeby potem nie było nieporozumień i pretensji. Z góry dziękuję za cierpliwość.

Życzę Wam, żeby te ostatnie dni wakacji były udane, a powrót do szkoły przebiegł bezboleśnie.

Ściskam mocno i całuję ;*

PS. Znacie jakąś dobrą szabloniarnię, która wykonuje szablony na zamówienie, albo kogoś, kto mógłby zrobić dla mnie szablon na nowego bloga? Z chęcią przyjmę namiary.