Prolog

muzyka

Wchodzę do hotelu, wściekła na Lucasa, że nie wyjechał po mnie na lotnisko. Musiałam sama siłować się z walizkami. Wprawdzie uprzejmy kierowca taksówki zaproponował mi pomoc, ale wolałabym, żeby to mój narzeczony spełniał należące do niego obowiązki. Tymczasem on jest zajęty innymi, związanymi z nową pracą. Długo starał się o stanowisko lekarza kadry skoczków austriackich i wreszcie mu się udało. Uśmiecham się na wspomnienie jego zadowolenia z tego faktu i przestaję się na niego wściekać. Są rzeczy ważne i ważniejsze, a jego kariera ma większe znaczenie, niż moje walizki.
    Jego nowa praca oznacza także nową pracę dla mnie. Łączą nas też stosunki zawodowe - jestem jego asystentką. To dobry początek dla mojej kariery lekarskiej. Z żalem zostawiłam Wiedeń, w którym mieszkam od dziecka, ale to, co zobaczyłam w Innsbrucku, w czasie krótkiej jazdy taksówką, bardzo mi się spodobało.
    Dobrze, że recepcja znajduje się blisko wejścia, bo walizki są strasznie ciężkie. Podchodzę do kontuaru, zza którego spogląda na mnie przystojny brunet, ubrany w niebieską koszulę z rozpiętym ostatnim guzikiem i czarną marynarkę. Uśmiecha się i wiem, że z mojego powodu. Często spotykam się z zainteresowaniem ze strony mężczyzn. Odpowiadam uprzejmym uśmiechem i podaję nazwisko Lucasa. Chwilę później otrzymuję kartę do pokoju.
    Rozglądam się po lobby i nie widzę żadnego boya hotelowego, który mógłby zająć się moim bagażem. Jej, Austriacy naprawdę oszczędzają na zakwaterowaniu swoich skoczków. Wzdycham głośno i schylam się po walizki. Ich ciężar ciągnie mnie do podłogi, a do pokonania mam niemal całą długość lobby. Zastanawiam się, jak rozwiązać ten problem. Myślę, że dobrym pomysłem jest poproszenie o pomoc recepcjonisty, ale gdy odwracam się w stronę kontuaru, jego już nie ma. Naprawdę musiał odejść akurat teraz?
    - Może pomogę pani z tymi walizkami? - Słyszę męski głos.
    Patrzę w jego stronę i widzę ciepło uśmiechającego się do mnie blondyna. Nie kryje rozbawienia, zapewne wywołanego moją bezradnością. Jest w jego twarzy coś takiego, co nie pozwala mi odwrócić wzroku. Czuję, jak na moje policzki wypełza rumieniec i ganię się za to w myślach. Prostuję się i unoszę wyżej głowę. Chcę wyglądać poważnie, ale nie umiem zapanować nad własnymi ustami, które układają się w nieśmiały uśmiech.
    - Och, przyda mi się pomoc, dziękuję. - Z przerażeniem stwierdzam, że mój głos jest o oktawę wyższy, niż zazwyczaj i ponownie oblewam się rumieńcem. Co to za facet i dlaczego tak na mnie działa?
    Wyciąga rękę po jedną z walizek, ale nie odrywa wzroku od mojej twarzy. To wprawia mnie w jeszcze większe zakłopotanie. Lisa Meyer czuje się zakłopotana w towarzystwie mężczyzny! Do tej pory zdarzało mi się to tylko w czasie egzaminów ustnych na studiach, przy czujnie obserwujących mnie profesorach. Zwykle to ja onieśmielam mężczyzn i ta zamiana ról wcale mi się nie podoba.
    Nie jestem w stanie utrzymać kontaktu wzrokowego - opuszczam spojrzenie na moje czarne botki z wysokim obcasem. Jestem niziutka, mam niecałe 160cm wzrostu, dlatego obcasy to stały element mojej garderoby. Odbierając walizki, mężczyzna koniuszkami palców muska moją dłoń, a wtedy niespodziewany dreszcz przechodzi przez całe moje ciało. Szybko cofam rękę, niczym oparzona i patrzę na niego, zastanawiając się, czy poczuł to samo. Nasze spojrzenia znowu się spotykają i dostrzegam, że również jest zdezorientowany. Marszczy brwi, ale po chwili wraca jego ciepły uśmiech.
    - Wydaje mi się, że na długo pani przyjechała - stwierdza, ważąc w rękach walizkę.
    - Lisa. Mam na imię Lisa - mówię o wiele ciszej, niż bym chciała.
    - Michael. - Ostrożnie ściskam jego dłoń i tym razem nie czuję żadnych dreszczy. Z ulgą wypuszczam powietrze z płuc i staram się odprężyć.
    - Tak, przyjechałam tu na pewien czas - odpowiadam na jego pytanie.
    - Zwiedzać? - Unosi brew w tak zabawny sposób, że nie umiem powstrzymać uśmiechu.
    - Pracować.
    Wchodzimy do windy i z każdą chwilą czuję się coraz bardziej niezręcznie. Dostrzegam ukradkowe spojrzenia Michaela i znów zaczynam się rumienić.
    - A ty co robisz w Innsbrucku? - pytam i patrzę na niego śmiało, starając się ukryć zakłopotanie.
    - Można powiedzieć, że także pracuję.
    - Można powiedzieć? - powtarzam jego słowa, na co odpowiada zagadkowym uśmiechem. - Jesteś bardzo tajemniczy.
    - Tak samo jak ty.
    Ja? Tajemnicza? Analizuję w myślach całą naszą rozmowę i zastanawiam się, o co może mu chodzić. Drzwi windy otwierają się na czwartym piętrze, a ja wypuszczam powietrze z płuc, dopiero teraz zdając sobie sprawę z tego, że je wstrzymywałam. Obecność Michaela rozprasza mnie tak bardzo, że nie potrafię przypomnieć sobie numeru pokoju. Staję na środku korytarza i zastanawiam się, w którą stronę pójść. O matko, chciałabym, żeby już zostawił mnie samą. Kręci mi się w głowie, a moje serce bije niesamowicie szybko. Czuję się, jakbym dostała się na to czwarte piętro nie windą, a schodami.
    - Wszystko okej? - skonsternowany głos Michaela przywołuje mnie do porządku.
    Przeczesuje palcami blond czuprynę, a ja, widząc to, bezwiednie przygryzam wargę. Mam ogromną ochotę przekonać się o miękkości jego włosów nie tylko za pomocą zmysłu wzroku. Jasna cholera, skąd takie myśli? Ogarnij się, Meyer, przecież masz narzeczonego!
    - Zastanawiam się tylko, w którą stronę pójść - z zadowoleniem zauważam, że mój głos brzmi już prawie normalnie.
    Biorę kilka głębokich wdechów i przypominam sobie numer pokoju. Uf. Michael uśmiecha się pod nosem.
    - W prawo - mówię bardziej do siebie niż do niego, ale podnosi walizki, które odłożył na podłogę chwilę wcześniej, i rusza we wskazanym przeze mnie kierunku.
    Idę za nim i dzięki obcisłemu t-shirtowi, który ma na sobie, mogę podziwiać jego idealnie wyrzeźbione plecy. I znów palce zaczynają mnie świerzbić. Wyobrażam sobie, jak cudowne w dotyku muszą być jego mięśnie... Stop! Jeśli zaraz nie powstrzymam tych myśli, nie będę w stanie spojrzeć Lucasowi w oczy.
    Znów z ulgą wypuszczam powietrze z płuc, gdy docieramy do mojego pokoju.
    - Dziękuję za pomoc - mówię i uśmiecham się chyba nieco zbyt serdecznie. Moje mięśnie twarzy przestały się mnie słuchać i teraz szczerzę się do Michaela jak głupia.
    - Drobiazg - odpowiada i stawia walizki przy drzwiach.
    Przygląda mi się, a jego prawa ręka znów wędruje do włosów. Och, tak bardzo chciałabym je poczuć pod własnymi palcami...
    - Pójdę już. - Gdy to mówi, jedna część mnie uśmiecha się z ulgą, ale druga krzyczy rozpaczliwie, błagając go, żeby został. Ta pierwsza ma zdecydowanie więcej oleju w głowie i to jej zamierzam się słuchać.
    - Miło było cię poznać - rzucam na pożegnanie, starając się przybrać całkowicie wyluzowaną minę. Mam nadzieję, że moja twarz nie odzwierciedla tej wewnętrznej walki, którą właśnie ze sobą toczę.
    - Ciebie również, Liso.
    Posyła mi ten swój uroczy uśmiech, na widok którego cała zaczynam drżeć. Mam wrażenie, że chce powiedzieć coś jeszcze, ale po krótkiej chwili wahania odwraca się i rusza w kierunku, z którego przyszliśmy. Patrzę za nim, zastanawiając się nad dziwnym uczuciem pustki narastającej w moim brzuchu. Czekając na windę, odwraca się i nasze spojrzenia się spotykają. Cieszę się, że znajduje się na tyle daleko, iż nie jest w stanie dostrzec malującego się na mojej twarzy rumieńca. Uśmiecha się jeszcze raz, a potem drzwi windy zamykają się, a ja zauważam, że znów wstrzymywałam oddech. Kręci mi się w głowie, nie wiem, czy z niedoboru tlenu, czy nadmiaru wrażeń. Nawet mnie nie dotknął, a ja dyszę tak, jakbym właśnie za jego sprawą doznała silnego orgazmu. Co by się ze mną działo, gdybym rzeczywiście uprawiała z nim seks? Mogłabym zanurzyć palce w jego włosach i dotknąć tych pięknych pleców... Już na samą myśl moje serce zaczyna bić jeszcze szybciej. Drżącymi rękami wkładam kartę do czytnika i ze wstydem uświadamiam sobie, że właśnie wyobraziłam sobie seks z innym mężczyzną, podczas gdy już niedługo w tym pokoju mam spotkać się z narzeczonym. Jak mam teraz spojrzeć mu w oczy? Och, wyluzuj, Lisa, to tylko twoja wyobraźnia, nie zrobiłaś nic złego - uspokajam się.
    W środku witają mnie starannie uporządkowane rzeczy Lucasa. To w nim lubię - nigdy nie zostawia po sobie bałaganu, dzięki czemu dobrze się z nim żyje. Uśmiecham się na myśl, że już niedługo go zobaczę. Może po prostu brakuje mi jego bliskości i stąd te dziwne uczucia związane z Michaelem? Tak, gdy będzie przy mnie, wszystko wróci do normy.
    Wyciągam z walizki jedynie kosmetyczkę, postanawiając, że resztą zajmę się później. Wchodzę do łazienki i biorę długi, gorący prysznic, dzięki któremu pozbywam się napięcia i wszystkich dręczących wyobrażeń.

*

Witam! Z okazji rozpoczęcia LGP w Wiśle zaczynam publikację mojego fan fiction. Mam nadzieję, że prolog przypadł Wam do gustu i zostaniecie ze mną na dłużej :)

Zachęcam do zapoznania się z zakładkami w menu bloga oraz do wyrażania swoich opinii w komentarzach. Pierwszy rozdział już niebawem.

Pozdrawiam! :*