Rozdział piąty

(muzyka)

Budzę się w ramionach Lucasa, ogarnięta błogim spokojem. Przeciągam się delikatnie, uważając, aby go nie obudzić. Wpatruję się w sufit, tak po prostu się uśmiechając, ale nagle uświadamiam sobie, że nie powinnam być zadowolona, bo jest coś, co wczoraj mocno wytrąciło mnie z równowagi i od tamtego czasu nie uległo zmianie. Wytężam umysł, jeszcze trochę przyćmiony przez wino, którego wypiłam w czasie kolacji więcej od Lucasa, i wtedy przypominam sobie Michiego, jego błękitne oczy i jasne włosy proszące o to, aby zanurzyć w nich palce. Mrugam kilka razy, aby odpędzić tę wizję. Powoli staję się coraz bardziej zmęczona tym ciągłym przyłapywaniem się na myśleniu o nim w sposób, w jaki nie powinnam. Przenoszę wzrok z sufitu na Lucasa, z nadzieją, że znajdę w nim coś, co zafascynuje mnie w równym stopniu, co uśmiech Michiego, ale widzę jedynie to, co zawsze. Znam go na pamięć i z zamkniętymi oczami umiałabym wskazać wszystkie piegi, pieprzyki i drobne blizny znaczące jego twarz. Już na pierwszej randce dotarło do mnie, że nie ma w nim nic wyjątkowego i na ulicy przeszłabym obok niego obojętnie. Poddaję się, bo choćbym starała się nie wiadomo jak bardzo, nie doszukam się w nim niczego nowego. Są osoby, których pierwotnie niewidoczne piękno odkrywamy powoli, z dnia na dzień. Są też takie, których urok eksploatujemy przy pierwszym spojrzeniu i z czasem tylko uświadamiamy sobie, jak pospolite w rzeczywistości są. Mnie uroda Lucasa zawsze wydawała się po prostu nijaka. Kocham go za jego wnętrze, które ujrzałam dopiero po kilku spotkaniach i dlatego cieszę się, że dałam mu szansę, by mógł mi je okazać.
    Dzwoni budzik Lucasa, dlatego nie muszę patrzeć na zegarek, aby wiedzieć, że jest siódma. Mam dokładnie dwie i pół godziny do spotkania z Michaelem. Chciałabym móc przyznać, że nie czuję z tego powodu żadnego podekscytowania, ale znów byłoby to oszukiwaniem samej siebie. Mimo wszystkich nerwów, jakich przysparza mi ta sytuacja, zwyczajnie cieszę się z tego, że go zobaczę.
    - Z samego rana uśmiechnięta... Podoba mi się to - niespodziewanie Lucas wtula się we mnie i mruczy wprost do mojego ucha.
    Gdyby tylko znał przyczynę mojego zadowolenia...
    - Moglibyśmy częściej spędzać czas tak, jak wczoraj - mówię.
    Unoszę głowę, żeby móc lekko przygryźć jego dolną wargę. Na tę zaczepkę odpowiada zachłannym pocałunkiem i leżymy tak po prostu zatraceni w sobie, nie myśląc o niczym innym. Trwa to tylko chwilę, bo ja przyłapuję się na tym, że rozważam, czy na mecz z Michim założyć spódniczkę, czy spodenki, a Lucas w końcu uświadamia sobie, że jego budzik już zadzwonił, a on wciąż nie wstał, co może spowodować obsunięcie wszystkich stałych punktów dnia. Nigdy nie ustawia w telefonie krótkich drzemek. Opuszcza łóżko po pierwszym dzwonku, niezależnie od tego, czy się wyspał, czy nie, a potem konsekwentnie realizuje wszystkie wyznaczone na dany dzień cele.
    Pół godziny później jeszcze leżę w łóżku, całą aktywność ograniczając do przełączania kanałów w telewizji za pomocą naciskania przycisku pilota, a Lucas jest już po porannej toalecie i zasiada do swojego MacBooka w celu wysłania kilku maili. Wraz z eleganckim ubraniem wraca jego dystans do mnie, nawet jeśli dziś spodnie od garnituru zastąpił ciemnymi dżinsami. Wpada w wir obowiązków i zapomina o tym, że znajduję się zaledwie dwa metry od niego i mam na sobie tylko krótką koszulę nocną.
    - Wiesz, że nie znoszę tweedowych marynarek. - Rzadko przeszkadzam mu w pracy, ale teraz po prostu nie mogę się powstrzymać.
    - Wiesz, że je lubię - mruczy pod nosem, nawet nie odrywając wzroku od ekranu komputera.
    Przewracam oczami, wykorzystując to, że na mnie nie patrzy.
    - Właściwie to i tak nie widzę cię cały dzień, więc powinno mi być wszystko jedno, co ubierasz.
    Dostrzega ukrytą skargę i wreszcie skupia swoją uwagę na mnie.
    - Możemy pójść razem na śniadanie. Obiecuję, że nie zostawię cię znowu samej - dodaje szybko, widząc, że otwieram usta, żeby coś powiedzieć. - Chociaż uważam, że to nie moja wina, że tyle jesz. - Uśmiecha się szelmowsko.
    Wydaję z siebie niemy okrzyk oburzenia i rzucam w niego poduszką. Robię to tak szybko, że nie zdąża jej złapać i trafia prosto w jego twarz. Szukam w myślach jakiejś riposty na jego zarzut, dlatego nie zauważam, gdy wstaje z krzesła i w mgnieniu oka pokonuje dzielącą nas odległość. Jedną ręką przygniata mnie do łóżka, a drugą zaczyna łaskotać. Wiję się pod nim i na zmianę śmieję się i krzyczę, błagając o litość. Nie wiem, czy to zasługa dżinsów, czy może minionej nocy, ale beztroski uśmiech pojawia się na jego twarzy, a w oczach dostrzegam błysk, którego nie widziałam już dawno.
    - Chodźmy już na to śniadanie. - Podnosi się z łóżka i wygładza marynarkę.
    - Mogę się najpierw przebrać?
    - Jeśli o mnie chodzi, to możesz zejść na dół w tej piżamie.
    - Lubisz, jak obcy mężczyźni obłapiają mnie wzrokiem?
    - Lubię mieć świadomość, że obcy mężczyźni z chęcią by cię poderwali, ale nie mogą, bo jesteś moją narzeczoną.
    Nie pamiętam, kiedy ostatni raz rozmawiałam z nim w ten sposób. Naprawdę ta jedna noc wystarczyła, żeby na nowo odkrył wszystkie moje wdzięki i przypomniał sobie to, co czuł do mnie na samym początku? Kiedy od niego odchodzę, żeby wreszcie zająć się poranną toaletą, nie wraca do komputera. Zamiast tego wciąż stoi przy łóżku i odprowadza mnie wzrokiem do łazienki. Tyle razy zastanawiałam się, co powinnam zrobić, żeby ocieplić nasze relacje, a tymczasem to spontaniczne działanie nadało świeżości naszemu związkowi.
    Na śniadanie schodzimy trzymając się za ręce. Już dawno nie byłam w tak dobrym nastroju, jak dzisiaj. Moje zadowolenie potęgują ukradkowe spojrzenia, które co chwilę posyła mi Lucas, kiedy myśli, że tego nie widzę. A gdy już udaje mi się go na takowym przyłapać, uśmiecha się jak zakochany nastolatek do dziewczyny, która po długim czasie jego jednostronnej adoracji wreszcie wyznała mu miłość.
    Powoli jemy śniadanie, rozmawiając o błahych sprawach. Mówię mu, że umówiłam się na mecz z Michaelem i przez chwilę boję się, że to mu się nie spodoba, ale on po prostu życzy mi powodzenia i zapewnia, że wierzy w moją wygraną. Traktuję to jako dowód zaufania i źle się czuję z tym, że przemilczam tańce w klubie i wypad do kawiarni. Powtarzam sobie, że nie mówię mu o tym, bo to nic ważnego, ale gdyby istotnie tak było, to czy nie mogłabym mu o tym powiedzieć bez obawy, że to go zdenerwuje? Żeby uspokoić swoje sumienie, postanawiam, że jeśli dzisiaj potraktuję Michiego jako kolegę, to będzie to dostateczny dowód mojej wierności Lucasowi.
    Po powrocie do pokoju rozplanowuję pracę tak, aby zająć się nią po meczu. Kiedy Lucas wychodzi, po wcześniejszym pożegnaniu mnie czułym pocałunkiem, zajmuję się już tylko przygotowaniami do gry. Z dna szafy wygrzebuję niewielką torbę sportową i chowam do niej rakietę oraz ubrania, z wyborem których nie mam dużych problemów, bo wzięłam tylko dwa zestawy do gry w tenisa, wiedząc, że nie znajdę na nią wiele czasu. Ostatecznie decyduję się na spodenki, a spódniczkę odkładam z powrotem do szafy.
    Minutę po dziewiątej trzydzieści słyszę pukanie do drzwi. Jestem gotowa do wyjścia i jeszcze tylko muszę wrzucić do torby telefon, ale nigdzie nie mogę go znaleźć. Pukanie rozlega się znowu, dlatego na chwilę daję sobie spokój i po zrobieniu głębokiego wdechu, naciskam klamkę. Czas skończyć tę szopkę i uświadomić sobie, że wcale się w nim nie zakochałam.
    Ale niezależnie od tego, co cały czas powtarzam sobie w myślach, moje serce lekko drży na jego widok. Nonszalancko opiera się o ścianę, ale gdy pojawiam się przed nim, odrywa się od niej i nieśmiało uśmiecha. Porównuję jego swobodę z elegancją Lucasa. Paradoksalnie, to Michael wygląda jak większość mężczyzn mijających mnie codziennie na ulicach, ale to od niego, a nie od narzeczonego, nie potrafię oderwać wzroku.
    - Gotowa? - pyta entuzjastycznie i nie mogę pozbyć się wrażenia, że niecierpliwie wyczekiwał tego spotkania już od momentu, gdy rozstaliśmy się poprzedniego dnia. Jaka szkoda, że mnie nie wolno tak po prostu nie móc się doczekać, aż zobaczę go ponownie.
    - Nie mogę znaleźć telefonu. Wejdź na chwilę. - Otwieram drzwi szerzej.
    Czekam, aż znajdzie się w środku i zabieram się za ponowne poszukiwania. Sprawdzam szuflady w biurku i szafkach, zaglądam pod poduszki i kołdrę. Michi przygląda mi się, dłonią próbując zakryć uśmiech. Nie udaje mu się to - zdradzają go iskierki w oczach, potęgujące wrażenie głębi ich błękitu.
    - Cierpliwość chyba nie jest twoją mocną stroną - zauważa, a w jego głosie wyraźnie da się słyszeć rozbawienie.
    Nie umiem pozostać poważna. Wyciągam głowę spod łóżka i odwzajemniam jego uśmiech.
    - Po prostu nie lubię, gdy ktoś na mnie czeka.
    - Nigdzie się nie spieszę. Ale pomogę ci.
    Wyciąga z kieszeni dżinsów swój telefon, a ja czuję, że się czerwienię. Przecież to takie oczywiste, że może do mnie zadzwonić i w ten sposób oszczędzić mi poszukiwań.
    - Czekałem, aż mnie o to poprosisz, ale zdaje się, że lubisz czołgać się po podłodze.
    - Kawalarz.
    Unosi brew w geście udawanego zdziwienia. Mam ochotę rzucić w niego poduszką, ale przypominam sobie, że tak samo postąpiłam wcześniej w stosunku do Lucasa i to mnie powstrzymuje.
    Dzwonek telefonu dochodzi spod szafki nocnej. Wyciągam go stamtąd, zastanawiając się, jakim sposobem się tam znalazł.
    - Dzięki za pomoc - nie udaje mi się wyzbyć z głosu nuty sarkazmu.
    - Drobnostka. - Pokazuje w uśmiechu dwa równe rzędy zębów. Początkowo mierżę go poirytowanym spojrzeniem, ale po chwili przegrywam walkę z samą sobą i muszę się odwrócić, żeby nie widział, jak kąciki moich ust unoszą się wysoko.
    Wrzucam telefon do torby, a następnie poprawiam przed lustrem fryzurę, która zburzyła się trochę, kiedy przeszukiwałam podłogę pod łóżkiem. Gdy przenoszę wzrok z powrotem na Michaela, on jest zwrócony tyłem do mnie i przygląda się ekranowi mojego laptopa stojącego na biurku. Widocznie zapomniałam go wyłączyć. Podchodzę do niego i również patrzę na zdjęcie ustawione na tapecie. W momencie jego zrobienia miałam około sześciu lat i brakowało mi kilku zębów mlecznych, w miejscu których dopiero wyrastały stałe. Dzięki mojemu szerokiemu uśmiechowi jest to dobrze widoczne.
    - To ty? - pyta, a kiedy odpowiadam twierdząco, dodaje - Czemu już się tak nie czeszesz?
    Przewracam oczami, okazując w ten sposób dezaprobatę, ale znów nie umiem zachować powagi i parskam śmiechem.
    - Widzę, że humor ci dziś dopisuje - stwierdzam.
    - Bo wiem, że czeka mnie mecz, który wygram.
    Dźgam go palcem wskazującym w pierś, kiedy mówię:
    - Na twoim miejscu nie byłabym tego taka pewna.
    - Czyżby?
    Nie odpowiadam, bo wraca spojrzeniem do zdjęcia. Nie mam pojęcia, co go tak w nim interesuje, dopóki nie zadaje kolejnego pytania:
    - Co to za lalka?
    Patrzę na miejsce, które wskazał i dostrzegam lalkę siedzącą u moich stóp, sięgającą mi do kolan. To zadziwiające, że nie zwróciłam na nią uwagi, bo wiąże się z nią wiele moich wspomnień. Zabawka po prostu wtapia się w tło i jestem pełna podziwu dla Michaela za to, że ją zauważył.
    - To Heidi. Dostałam ją po mamie i to dlatego wygląda na taką zmęczoną życiem. Miałam wiele lalek, ale ta była moją ulubioną, chociaż miała więcej lat niż ja.
    Wracam myślami do minionych lat i prawie podskakuję ze strachu, gdy mój towarzysz odzywa się ponownie.
    - I co się z nią stało?
    Uśmiecham się smutno. Dawniej na to wspomnienie wybuchałam niepohamowanym płaczem, ale z biegiem lat przeszła mi tęsknota za Heidi, chociaż nadal żywię do niej ogromny sentyment.
    - Moja młodsza kuzynka oderwała jej głowę i tato ją wyrzucił.
    - Tak po prostu? - Marszczy brwi. Domyślam się, że jest zdegustowany zachowaniem mojego ojca. Co to za rodzic, który pozbawia dziecko wprawdzie uszkodzonej ale wciąż ulubionej zabawki?
    - Obiecał, że kupi mi drugą taką samą, ale problem w tym, że już za czasów dzieciństwa mojej mamy te lalki przestały być produkowane. Bardzo się starał, żeby znaleźć chociaż jedną, ale po prostu mu się nie udało, a na odzyskanie Heidi było już za późno. Z czasem o tym zapomniał, a ja trochę bałam mu się przypomnieć... No ale zostawmy te tkliwe historyjki i chodźmy zagrać ten mecz. - Odpędzam nawałnicę wspomnień i skupiam się na chwili obecnej.
    Wyłączam komputer, biorę do ręki torbę oraz kartę do drzwi i wychodzimy z pokoju.
    - Mnie też kiedyś rodzice obiecali zabawkę, której nigdy nie dostałem - mówi Michael, gdy idziemy korytarzem w kierunku windy.
    - Też lalkę? - Uśmiecham się zadziornie, na co kręci głową z udawaną dezaprobatą.
    - Samolot. To znaczy model samolotu - dodaje, widząc moje zdziwienie.
    - Jaki? - pytam bardziej dla podtrzymania rozmowy, niż z ciekawości, bo jesteśmy coraz bliżej windy, która napawa mnie lękiem w pełni uzasadnionym związanymi z nią przeżyciami.
    - Będziesz wiedziała, kiedy powiem, jaki to był model? - Kiwa głową ze śmiechem, kiedy odpowiadam przecząco. - Pokażę ci go kiedyś na zdjęciach.
    Wchodzimy do windy. Biorę głęboki wdech, gdy jej drzwi zamykają się za nami. Dostaję od mojego narzeczonego wszystko, czego potrzebuję, więc nie muszę szukać wrażeń gdzie indziej. Wiem o tym, ale moje ciało znów okazuje się być zdrajcą. Zalewa mnie fala gorąca. Poluźniam wiązanie szalika, ale to wcale nie sprawia, że jest mi chłodniej. Z każdą sekundą robi się coraz bardziej niezręcznie. W końcu nie wytrzymuję napięcia i patrzę na Michaela, ciekawa, czy ta sytuacja w nim też wzbudza tyle emocji. Oparty o ścianę, z dłońmi schowanymi w kieszeniach dżinsów, wydaje się być całkowicie rozluźniony, ale jego wyraz twarzy ujawnia lekkie napięcie. Szybko zauważa, że na niego patrzę i łączy swoje spojrzenie z moim. Znów uderza mnie głębia błękitu jego oczu, od której nie potrafię oderwać wzroku, chociaż wiem, że powinnam. Skonsternowana lekko przygryzam dolną wargę, nim zdążę sobie uświadomić, że Michael może to odebrać w niewłaściwy sposób. Na szczęście drzwi windy otwierają się, uwalniając nas od niezręcznej ciszy. Odwracam głowę, próbując ukryć zmieszanie i wychodzę z niej, a mój towarzysz za mną. Dwuznaczne spojrzenia i nieuzasadnione skrępowanie zostawiamy w środku. W hotelowym lobby na powrót stajemy się parą znajomych, która postanowiła wybrać się na mecz tenisa.
    Na parkingu stoi kilka aut, dlatego, w czasie kiedy Michael szuka w torbie kluczyków, urządzam sobie minizabawę i próbuję zgadnąć, które jest jego. Od razu odrzucam czarne Renault Clio, ponieważ wiem, że jeździ nim Leah. Po uznaniu, że żaden z pięciu samochodów wyglądających na należące do posiadaczy przynajmniej czteroosobowej rodziny z całą pewnością nie jest własnością Michiego, zostają mi do wyboru czarne Volvo XC90 i srebrne Porsche Panamera. To drugie bardziej pasuje do jego chłopięcego uśmiechu i luźnego sposobu bycia, dlatego przewiduję, że to właśnie do niego zaraz wsiądziemy. Jestem bliska wydania z siebie okrzyku triumfu, kiedy Michi wreszcie wyciąga z torby kluczki opatrzone logiem marki Porsche.
    Wrzucamy torby do bagażnika, po czym wsiadamy do środka. To auto jest zupełnie inne od auta Lucasa. Nosi na sobie wiele śladów pozostawionych przez właściciela, takich jak magazyny sportowe leżące na tylnych siedzeniach, czy paczka orzechów laskowych i miętowych gum do żucia porzucona obok skrzyni biegów. Tymczasem wewnątrz audi mojego narzeczonego panuje idealny porządek, czyniący je wręcz bezosobowym. Na miejscu pasażera obok Michiego czuję się zdecydowanie lepiej - paradoksalnie to perfekcyjna czystość jest bardziej przytłaczająca, niż lekki bałagan dający poczucie swobody.
    - Jesteś gościem, więc możesz wybrać muzykę. - Nachyla się nad dzielącą nas dźwignią skrzyni biegów i wyciąga ze schowka kilka płyt, które następnie mi wręcza.
    Większość to oryginalne albumy ale zdarzają się pirackie wersje. Przeważa niemiecki hip-hop, co sprawia, że tracę nadzieję na znalezienie czegoś, czego miałabym ochotę posłuchać, ale wtedy natrafiam na Only By The Night Kings of Leon i składankę The Killers.
    - Indie rock? - pytam zaskoczona.
    W odpowiedzi posyła mi jedynie uśmiech mówiący "jeszcze nie raz cię zaskoczę".
    - O Boże, uwielbiam tę płytę! - Nie umiem powstrzymać entuzjazmu, kiedy na koniec natrafiam na "AM".
    - Ty i Arctic Monkeys? - Teraz to on jest zdziwiony moim gustem muzycznym. - Obstawiałbym raczej Whitney Houston albo Adele.
    Wkłada płytę do odtwarzacza i dopiero wtedy odpala silnik i wyjeżdża z parkingu. Nie umiem się powstrzymać przed uderzaniem palcami o kolano do rytmu "Do I Wanna Know?", a gdy nadchodzi czas refrenu, oboje dołączamy ze swoim śpiewem do Alexa Turnera. Michi wykrzywia przy tym twarz w grymasie godnym zawodowego rockmana, co sprawia, że wybucham śmiechem, który powraca do mnie za każdym razem, gdy na niego spojrzę.
    Nadal nucę tę piosenkę, kiedy wychodzę z szatni na kort, gdzie czeka już na mnie Michael.
    - Chyba trochę się skurczyłaś - zauważa, patrząc znacząco na moje buty.
    Ze śmiechem uchyla się od mojej rakiety, unikając ciosu prosto w głowę.
    - Ciężko byłoby grać w szpilkach - odpowiadam.
    - Chciałbym to zobaczyć.
    - Żeby potem wieźć mnie do szpitala ze skręconą kostką?
    - Pośpiewalibyśmy sobie trochę po drodze.
    Kręcę głową z udawaną dezaprobatą. Jak on to robi, że cały czas się przy nim uśmiecham?
    Po szybkiej rozgrzewce oboje jesteśmy gotowi do gry. Przestaje być dla mnie obiektem niezrozumiałych uczuć, a staje się wymagającym przeciwnikiem, którego traktuję całkowicie bezosobowo. Staram się przewidzieć jego kolejne zagrania i tylko od czasu do czasu przyłapuję się na myśleniu o tym, że sposób, w jaki odgarnia opadające na czoło włosy, jest niezwykle uroczy.
    Przegrywam pierwszego seta 5:7. Michael próbuje udawać, że to zwycięstwo przyszło mu łatwo, a dodatkowego gema rozegraliśmy tylko dlatego, że od czasu do czasu dopisywało mi szczęście, ale dostrzegam w jego spojrzeniu podziw dla mojego sposobu gry. To dodatkowo mnie motywuje. W drugim secie wiem już, jakie błędy najczęściej popełnia mój przeciwnik i doskonale je wykorzystuję. Wygrywam 6:4. Już dawno nic mnie tak nie satysfakcjonowało jak dobrze widoczne oznaki jego zmęczenia. Przestaje być pewien swojego zwycięstwa i w decydującym secie charakterystyczny dla jego sposobu bycia luz całkowicie go opuszcza. Jest tak spięty, że gubi się w prostych zagraniach i ratują go tylko moje błędy, wynikające z tego, że już czuję, że wygram i nie skupiam się dostatecznie mocno. Ostatecznie kończymy set wynikiem 7:5 dla mnie.
    - W życiu nie zaproponowałbym ci tego meczu, gdybym wiedział, że jesteś w to taka dobra. Nie mam pojęcia, jak doczołgam się na popołudniowy trening - mówi powoli, pomiędzy urywanymi wdechami.
    Częstuję go takim samym złośliwym uśmieszkiem, z jakim on skomentował mój niski wzrost spowodowany brakiem butów na obcasach.
    - Liczyłeś na spokojne odbijanie piłki nad siatką całkowicie po przyjacielsku?
    - Szczerze mówiąc, myślałem, że grasz w tenisa tylko okazjonalnie i tak to właśnie będzie wyglądało. Ale amatorką nie jesteś z całą pewnością.
    - Trenowałam od dzieciństwa aż do szkoły średniej. Przestałam, bo... - Zawahałam się na wspomnienie tych wszystkich rozmów z ojcem, w czasie których próbował mnie przekonać, że bycie lekarzem gwarantuje lepszą przyszłość niż kariera sportowa. Chciałam pozostać przy tenisie za wszelką cenę, ale ostatecznie udało mu się i rzuciłam treningi, żeby całkowicie skupić się na nauce. - Medycyna wymaga poświęceń. Tak samo jak sport. Musiałam coś wybrać.
    Teraz mówię o tym bez emocji, a jedyną oznaką tego, jak trudne było dla mnie podjęcie tej decyzji, jest smutny uśmiech. Nie wiem, czy dzieje się tak dlatego, że Michael umie zajrzeć w głąb mojej duszy, czy może po prostu wie o czym mówię, bo bycie skoczkiem narciarskim też wymaga od niego wielu wyrzeczeń, ale dostrzegam w jego oczach całkowite zrozumienie.
    - Byłabyś dobrą tenisistką. - Dłonią, w której nie trzyma ręcznika, delikatnie gładzi moje ramię. Czuję dreszcze biegnące wzdłuż kręgosłupa, mimo tego, że po zakończonym chwilę temu wysiłku jestem jeszcze rozgrzana.
    - Teraz mogę być już tylko dobrym lekarzem.
    Kiedy tak patrzę na niego - człowieka oddanego swojej pasji, mającego na koncie kilka znaczących sukcesów i duże szanse na odniesienie kolejnych, być może jeszcze większych - a jednocześnie myślę, że gdybym kilka lat temu podjęła inną decyzję, być może dziś mogłabym wejść na swoją własną stronę na Wikipedii, nie umiem powstrzymać łez napływających mi do oczu. Nie umykają one uwadze Michiego.
    - Hej, Lisa... Spokojnie. - Uśmiecha się, chcąc dodać mi otuchy, ale to nie pomaga.
    Nie mogę się powstrzymać. Przytulam się do niego, opierając podbródek na jego kościstym ramieniu. Nie przeszkadza mi nawet to, że po wyczerpującej grze oboje jesteśmy spoceni. Gdy czuję, jak gładzi dłońmi moje plecy - na początku niepewnie, później trochę bardziej zdecydowanie, ale nadal z tą samą delikatnością - jest mi tak przyjemnie, że przymykam oczy, a po chwili łzy znikają, zostawiając po sobie jedynie ledwo dostrzegalną pamiątkę w postaci mokrych rzęs.
    - Przepraszam - mówię w końcu, odsuwając się od niego. - Po prostu już dawno nie rozmawiałam o tym z nikim, kto by mnie rozumiał.
    Błysk, który pojawia się w jego błękitnych oczach, kiedy wypowiadam te słowa, trafia wprost do mojego serca, bijącego szybciej już nie z powodu intensywnej gry. Nie musi nic mówić, żebym wiedziała, że on też dostrzega tę tworzącą się pomiędzy nami nić zrozumienia. Mam ochotę ponownie go przytulić, ale powstrzymuje mnie przed tym resztka silnej woli.
    - Możesz porozmawiać ze mną zawsze, gdy tylko będziesz tego potrzebowała - zapewnia, a ja intuicyjnie czuję, że nie są to tylko puste słowa.

*

Cześć wszystkim! Znów zjawiam się wyjątkowo szybko jak na mnie. Udało mi się wreszcie ogarnąć życie w roku szkolnym i mam czas na pisanie, a ostatnio dałam nawet radę zacząć oglądać "Dextera". Z czytaniem "Starcia królów" jest trochę gorzej, ale i tak możecie być ze mnie dumne.

Czas na ogłoszenia parafialne. Cieszę się ogromnie, że czytacie to opowiadanie. Dziękuję Wam za to z całego serca, ale smuci mnie to, że liczba komentarzy jest tak mała w porównaniu do liczby wyświetleń. Rozumiem, że są osoby, które nie mają w zwyczaju zostawiania komentarzy, ale ja naprawdę chciałabym znać opinię każdej z Was, bo to pomaga mi przy pisaniu kolejnych rozdziałów. I nie mam tu na myśli tego, że dajecie mi dużo motywacji (chociaż tak oczywiście też jest! <3), tylko to, że wiem, np. jakich scen zamieszczać więcej, a jakich mniej. Nie mówiąc już o tym, że nie jestem świadoma wielu błędów, które popełniam i bardzo bym się cieszyła, gdybyście je wskazywały. No a poza tym, jak zostawicie po sobie komentarz, to będę mogła do Was wpaść. Obiecuję, że zostawię ślad u każdej z Was. Nie wszędzie zostanę na dłużej, bo nie wszystko mi się spodoba, ale chciałabym chociaż spróbować.

Sprawa druga: proszę o wybaczenie słabego opisu meczu Lisy i Michaela. Interesowałam się trochę tenisem w podstawówce, nawet przez pewien czas biegałam po kortach z rakietą, ale potem to się jakoś tak skończyło i teraz oglądam jedynie niektóre ważniejsze mecze Polaków. Wolałam napisać niewiele w oparciu o tę nikłą wiedzę, jaką posiadam, niż wypisywać durnoty.

Postanowiłam usunąć z bloga playlistę i po prostu dodawać muzykę do odpowiednich fragmentów w rozdziałach. W ten sposób łatwiej będzie Wam się wczuć w atmosferę, bo to są piosenki, przy których ja często piszę. Tak przy okazji - zakochałam się w "Long Way Down" Toma Odella. Polecam z całego serduszka tym, które są tak samo opóźnione jak ja i dwa lata po wydaniu jeszcze nie przesłuchały tego albumu XD

Kończę już, bo trochę się rozpisałam. Jeszcze tylko jedno: 12681820 - to moje GG, na które wprawdzie wchodzę raz na rok (dosłownie), ale mogę to robić częściej. Także gdyby ktoś chciał pogadać, to zapraszam :)
Całuję i ściskam mocno ;*