Rozdział szósty

Z dedykacją dla Emilki i obu Agat.

Dziękuję za nieskończone pokłady cierpliwości z jaką
wysłuchujecie mojego gadania o tym opowiadaniu oraz
za wszystkie rady i słowa wsparcia, które szczególnie
były mi potrzebne przy pisaniu tego rozdziału.

*

Pod względem ruchu ulicznego Innsbruck w niczym nie różni się od Wiednia. W godzinach porannych długie rzędy samochodów ciągną się ulicami w nieskończoność. Audi Lucasa utknęło w jednym z nich, a my razem z nim. W milczeniu słuchamy wiadomości nadawanych w radiu. Spiker entuzjastycznym tonem radzi, w jaki sposób szybko i sprawnie można ominąć korki w centrum miasta.
    - Nie mógł tego mówić wcześniej? - mruczy pod nosem poirytowany Lucas.
    Nie zwracam uwagi na jego nerwowe uderzanie palcami o kierownicę, ani na dzieci machające do mnie z auta znajdującego się na sąsiednim pasie. Wracam myślami do poprzedniego dnia i te wspomnienia aprobują mnie całkowicie. Nie rozstałam się z Michim od razu po meczu. Pojechaliśmy jeszcze na lunch i dopiero potem wróciliśmy do hotelu. W jego towarzystwie nawet stanie w korkach nie było nudne. Przez resztę dnia musiałam leczyć zdarte przez śpiewanie gardło ciepłą herbatą z miodem. Robi mi się przykro na myśl, że skoczkowie dziś popołudniu kończą zgrupowanie i wracają do domów. Ja zostaję w Innsbrucku do jutra, bo Lucas ma jeszcze do załatwienia kilka spraw z zarządem.
    Pięciominutowe spóźnienie, z jakim docieramy do restauracji, w której mój narzeczony jest umówiony na spotkanie, całkowicie wytrąca go z równowagi. Krzywo parkuje samochód i nawet nie wyłącza silnika, tylko wysiada i pospiesznie przechodzi na moją stronę. Zamaszystym ruchem otwiera drzwi, niemal strącając przy tym z roweru przejeżdżającego obok chłopaka. Naciągam szalik pod sam nos, żeby nie zauważył mojego rozbawienia.
    - O której po ciebie przyjechać? - Ryzykuję i unoszę podbródek ponad wełnianym materiałem.
    - Wrócę taksówką. Pa. - Całuje mnie w policzek, po czym odbiega w kierunku wejścia do restauracji.
    Pierwszą rzeczą, jaką robię po zajęciu miejsca za kierownicą, jest zmiana stacji radiowej na taką z nieco żywszą muzyką. Jeszcze nie piłam dzisiaj kawy - dopiero teraz udam się na umówione spotkanie z Leah - a wszechobecna szarość potęguje uczucie senności. Późna jesień to najmniej lubiana przeze mnie pora roku. Mam ochotę głęboko zagrzebać się pod kołdrą i nie wystawiać poza nią nawet małego palca u stopy. Zamiast tego przez szybę samochodu spoglądam na ciemne chmury przysłaniające wierzchołki gór i zastanawiam się, kiedy zdecydują się ulżyć sobie w wędrówkach po niebie, zsyłając na ziemię potężny deszcz.
    Dalej mam przed oczami brwi Lucasa ściągnięte w wyrazie gniewu na samego siebie za to, że nie przewidział możliwości stania w korkach dłuższego niż zazwyczaj. Śmieję się z tego, chociaż wiem, że nie powinnam. Ta nadgorliwość w wypełnianiu obowiązków niekiedy nie pozwalała mu normalnie funkcjonować. Wiedziałam, że teraz przez resztę dnia będzie odczuwał wyrzuty sumienia wywołane tym pięciominutowym spóźnieniem na spotkanie.
    Mnie spóźnienie na moje spotkanie raczej nie grozi. Mam niecałą godzinę, która powinna wystarczyć nawet przy wolno poruszających się długich sznurach samochodów. Ustawiam lusterka i kilka razy poprawiam fotel, nim włączam się do ruchu. Nigdy nie lubiłam prowadzić tego auta. Za każdym razem, gdy to robię, zastanawiam się, dlaczego Lucas nie kupił mniejszego, którym łatwiej byłoby się poruszać po mieście. Mimo wszystko nie narzekam, bo jestem pełna podziwu dla zaufania, którym mnie obdarzył, oddając mi w opiekę ukochane audi.
    Dwadzieścia minut później przeklinam zarówno jego zaufanie jak i samo auto.
    Udaje mi się ominąć potężny korek i dość sprawnie przemieszczam się w kierunku celu, kiedy słyszę głośny trzask i czuję, jak prawa przednia strona samochodu powoli zbliża się do ziemi. Zjeżdżam w pierwszą boczną uliczkę, nie szczędząc przy tym wulgaryzmów. Tak jak się spodziewałam - opona jest przebita, a to oznacza, że utknęłam w mieście, którego w ogóle nie znam, całkowicie nieświadoma tego, gdzie się tak właściwie znajduję. Jestem bliska rzucenia telefonem o asfalt, kiedy uprzejmy kobiecy głos informuje mnie, że Lucas "znajduje się poza zasięgiem". Pewnie wyłączył komórkę na czas spotkania. Wyrażam całą swoją rozpacz w głośnym westchnięciu, wraz z którym opuszczam głowę na kierownicę. Na dźwięk klaksonu podrywam ją z powrotem w górę tak szybko, że tylko niski wzrost ratuje mnie przed uderzeniem o dach samochodu.
    Wysiadam na zewnątrz, mając nadzieję, że na ulicy znajdę inspirację dla dalszego działania. Brudne witryny opuszczonych sklepów wprawiają mnie jednak w jeszcze większe przygnębienie. Mało wyszukane graffiti i ogłoszenia, z którymi wiatr i deszcz nie obchodziły się łagodnie, nie ułatwiają wymyślenia sposobu na wyjście z tej sytuacji. Omijając korki, musiałam dotrzeć do mniej reprezentatywnej części miasta. Gdyby taka sytuacja przydarzyła mi się z moim autem, zadzwoniłabym po pomoc drogową, ale nie mam numeru do ubezpieczyciela Lucasa. Wiatr, który zdaje się uderzać we mnie z każdej strony, wcale nie pomaga się skupić. Mam ochotę zostawić to cholerne auto, zamówić taksówkę i kazać się zawieźć do ciepłej kawiarni, w której umówiłam się z Leah. Powstrzymuje mnie tylko obawa przed gniewem Lucasa. Obchodzi się ze swoim samochodem z większą ostrożnością i czułością, niż gdyby miał do czynienia z własnymi dzieckiem. Wpadłby we wściekłość porównywalną do wściekłości matki, której synka w przedszkolu potraktowano niesprawiedliwie, gdybym zostawiła je tutaj na pastwę ponurej jesiennej aury. Otwieram bagażnik, licząc na to, że przy zapasowej oponie znajdę przycisk z podpisem "Kliknij w razie potrzeby. Wymienię się sama", ale oczywiście na wyobrażeniach się kończy. Jeszcze raz spoglądam na uszkodzone koło - bo, kto wie, może w Audi S8 D4 istnieje funkcja samoczynnego naprawiania? - ale jest dokładnie takie, jakie było, gdy patrzyłam na nie przed chwilą. Ze zrezygnowaniem zatrzaskuję bagażnik i wracam na fotel za kierownicą, poganiana przez wiejący uparcie wiatr.
    Po dokładnej analizie sytuacji orientuję się, że jedyną osobą, którą w tym momencie mogę poprosić o pomoc, jest Michael. Nie mam numeru do Leah, a Lucas przez najbliższe dwie godziny na pewno nie włączy telefonu. Długo się waham. Przecież Michi na pewno ma ważniejsze sprawy na głowie niż moja przebita opona. Jednakże mam dwie opcje do wyboru - zadzwonienie do niego, lub siedzenie w samochodzie nie wiadomo jak długo, czekając, aż Lucas włączy telefon. Wizja gorącej aromatycznej kawy wymazującej z mojej pamięci starcie z wiatrem, z którego przed minutą ledwo wyszłam cało, ostatecznie sprawia, że szybko znajduję w kontaktach numer Michaela i dzwonię, nim znów zdążę pomyśleć, że być może przerywam mu właśnie przygotowania do treningu albo miłą pogawędkę z kumplami.
    - Cześć, Lisa. - Brzmi na ucieszonego z mojego telefonu, dlatego zakładam, że nie zakłóciłam mu wykonywania jakiejś bardzo ważnej czynności. Oczyma wyobraźni widzę jego chłopięcy uśmiech i automatycznie kąciki moich ust również się unoszą.
    - Hej. Nie przeszkadzam? - pytam, chcąc zyskać pewność, że mogę obarczyć go zaistniałym problemem.
    - Nie. Oglądam ze Stefanem jakiś głupi program w telewizji, więc tak właściwie to cieszę się, że dzwonisz. Coś się stało?
    Może dla niego mój telefon jest wybawieniem od przytłaczającej nudy i środków masowego przekazu, ale Stefan na pewno nie jest zadowolony. Przypominam sobie chłodne spojrzenie, jakim poczęstował mnie w klubie pierwszego dnia naszej znajomości i staję się wdzięczna losowi za to, że nie przysporzył nam więcej okazji do spotkania. Zakładam, że siedzi teraz obok przyjaciela i w podobny sposób wpatruje się w trzymaną przez niego komórkę. Niemalże czuję te negatywne emocje, jakie stara się mi przesłać.
    - Nie - zaabsorbowana wizją nienawidzącego mnie Stefana, odpowiadam szybko, nim zdążę się zorientować, co mówię. - Nie, właściwie to tak.
    Ukradkiem wymykające się z jego ust parsknięcie śmiechem sprawia, że zapominam o Krafcie. Rozluźniam się i opieram wygodnie o miękki zagłówek fotela. Nabieram pewności, że zadzwoniłam do właściwej osoby.
    - To jak w końcu? - Nie ponagla mnie, a jedynie żartuje z mojego niezdecydowania.
    Ogarnia mnie takie ciepło, że już nie potrzebuję kawy, żeby uciec spod wpływu szarości, która zawładnęła ulicami Innsbrucka. Przestaję złościć się na przebitą oponę, a zamiast tego jestem jej wręcz wdzięczna za to, że stanowiła pretekst do rozmowy z Michim.
    - Głupio mi, że muszę cię do tego mieszać, ale Lucas ma wyłączony telefon, a ja utknęłam z jego autem na jakiejś dziwnej ulicy, bo przebiła się w nim opona - relacjonuję zwięźle. - Mógłbyś pomóc mi załatwić jakąś pomoc drogową?
    - A gdzie dokładnie jesteś? - Ton jego głosu staje się rzeczowy i nie ma w nim już śladu po wcześniejszej beztrosce. Odnoszę wrażenie, że przejął się tą sytuacją bardziej ode mnie.
    Jeszcze raz rozglądam się po otoczeniu i dociera do mnie, jaki dysonans stanowi z autem Lucasa. To będzie cud, jeśli mieszkańcy jednej z tych obskurnych kamienic nie zechcą na mnie napaść. Mrużę oczy w celu przeczytania nazwy ulicy z zadrapanej tabliczki i podaję ją Michaelowi.
    - Zaraz tam będę, poczekaj na mnie.
    Podrywam się na fotelu i znów prawie uderzam głową o dach samochodu. Zaraz tu będzie? Czy on oszalał? Liczyłam jedynie na numer telefonu, pod którym znalazłabym fachową pomoc, a nie na jego natychmiastową interwencję. A co z treningiem?
    - Michael... - chcę wyperswadować mu pomysł szukania mnie w podejrzanych dzielnicach Innsbrucka, lecz jest już za późno. Rozłącza się, ale zdążam jeszcze poczuć apogeum nienawiści, jakie zapewne w tym momencie osiągnął w stosunku do mnie Stefan.
    Piętnaście minut później porsche Michaela zatrzymuje się obok mojego audi. Jeszcze przez chwilę śmieję się na myśl, że dla postronnych obserwatorów nasze spotkanie może wyglądać jak mafijna schadzka. Drogie samochody i obskurne przedmieścia - idealna sceneria dla przeprowadzania nielegalnych transakcji. Szybko jednak poważnieję, zła na niego, że rzucił wszystko po to, żeby pomóc mi w tak banalnej sprawie, jaką jest przebita opona. Wychodzę na ulicę, stając przed nim, zanim zdąży wyłączyć silnik.
    - Zwariowałeś? - naskakuję na niego, gdy tylko otwiera drzwi samochodu. - Nie mogłeś po prostu wysłać mi numeru telefonu do pomocy drogowej?
    - Też się cieszę, że cię widzę - odpowiada z uśmiechem, w ogóle nie przejęty moją awersją.
    Wystarczy, że spojrzę w jego oczy, a irytacja ustępuje miejsca temu przyjemnemu ciepłu, które ogarnęło mnie już w czasie wcześniejszej rozmowy przez telefon, i które teraz zdaje się ogrzewać mnie jeszcze bardziej.
    - Przepraszam. - Nie minęły dwie sekundy, a ja staję się łagodna jak mleko z miodem, dopiero co zdjęte z ognia i przelane do kubka. - Głupio mi, że tracisz swój czas na moje problemy.
    Przybiera poważny wyraz twarzy i przez chwilę boję się, że jednak uraziła go moja niewdzięczność, ale on mówi tylko:
    - Dżentelmen nigdy nie zostawia damy w potrzebie. - Po czym ponownie się uśmiecha.
    Przewracam oczami. W rzeczywistości cieszę się, że to on do mnie przyjechał, a nie nieznajomi mężczyźni, z którymi zapewne odbyłabym kilka sprzeczek, zanim udzieliliby mi pomocy. Nie mówię już nic więcej. Obejmuję ramionami jego szyję i przytulając się do niego, zapominam o szalejącym wietrze, zdenerwowaniu przebitą oponą i strachu przed napaścią. Czuję się, jakbym po męczącym dniu opadnięta z sił właśnie wróciła do domu.
    Gdy odrywam się od niego, przenosi wzrok na audi i gwiżdże przeciągle.
    - Nieźle się wozi ten nasz doktorek - stwierdza.
    Oczy błyszczą mu jak u małego chłopca, który zobaczył na wystawie sklepowej wymarzoną zabawkę. Przyglądam mu się z lekkim politowaniem, jakie zawsze towarzyszy mi, kiedy jestem świadkiem ślepej fascynacji mężczyzn samochodami.
    - To auto jest całkowicie niepraktyczne. - Lekceważę jego zachwyt i zachowuję chłodny dystans.
    Dopiero po kilku sekundach przenosi wzrok na mnie, ale patrzy tak, jakby na chwilę zapomniał, że stoję koło niego.
    - Mówiłaś coś?
    Kręcę głową z dezaprobatą, ale nie powtarzam swoich słów, bo wiem, że nie będę w stanie zmienić jego zdania o pojeździe Lucasa. Mijam go i udaję się za samochód, gdzie otwieram bagażnik. Michi podąża za mną, wyciąga zapasową oponę i zabiera się do pracy. Uwija się z tym tak szybko, że odzyskuję nadzieję na punktualne przybycie na spotkanie z Leah.
    - Gotowe - oświadcza dumnie.
    Nie umiem się nie uśmiechnąć, widząc jego zadowolenie. Mam ochotę pogłaskać go po blond czuprynie i wylewnie pochwalić za dobrze wykonaną robotę. Zamiast tego mówię tylko:
    - Dziękuję. Prawdziwy z ciebie rycerz.
    - Bo ty jesteś prawdziwą damą w potrzebie - odpowiada cicho.
    Niczego nie pragnę w tej chwili bardziej jak tego, żeby go pocałować. Położyć usta na jego wargach i zatopić się w tym cieple, które ogarnia mnie tylko przy nim. Zamknąć oczy, zatracając się w poczuciu bliskości i najlepiej już nie otwierać ich z powrotem. Jedno spojrzenie na jego twarz, zastygłą w wyczekującym uśmiechu, przekonuje mnie, że on chciałby tego samego. Pocałunek w policzek, jakim go obdarzam, jest marną namiastką tego, do czego rwie się moje serce. Nie jestem w stanie wyrazić w ten sposób tego, czego nie mogę również wypowiedzieć na głos, dlatego spojrzeniem staram się przekazać mu, jak bardzo żałuję, że nie spotkałam go półtora roku temu, zanim poznałam Lucasa. Sposób, w jaki się z nim żegnam, jest rozczarowujący zarówno dla mnie jak i dla niego.
    Wsiadam do samochodu i odjeżdżam, ale niecałe dwie minuty później znów muszę się zatrzymać. Tym razem to nie pojazd zawodzi, lecz ja sama. Łzy gromadzą się pod moimi powiekami, przysłaniając widok na drogę. Nie pozwalam im swobodnie wypłynąć, pamiętając o czekającym mnie spotkaniu z Leah, dlatego palą oskarżycielsko. Jak mogę być tak okrutna dla osoby będącej mi tak bliską? Ból, który ujrzałam w jego oczach, wbił się w moją pamięć niczym tysiące małych sztyletów. Powoli i głęboko, przysparzając mi w ten sposób jeszcze więcej cierpienia. Muszę przestać go widywać. Jestem tego tak pewna jak tego, że gdybym została z nim chwilę dłużej, racjonalna część mnie, pamiętająca o Lucasie i pierścionku zaręczynowym, przegrałaby walkę z nową, impulsywną Lisą, która powoli rosła w siłę gdzieś w najdalszych zakamarkach mojego umysłu. Tyle że ta nieznajoma Lisa zniknęłaby równie szybko, jak się pojawiła, zostawiając starą z olbrzymim bałaganem do posprzątania. Właściwie to już zdążyła nieźle namieszać, dlatego muszę to naprawić, zanim będzie za późno. Mrugam kilka razy, odpędzając łzy i ruszam w dalszą drogę z mocnym postanowieniem ograniczenia kontaktów z Michaelem do minimum.
    Dziwnie jest mi patrzeć na Leah teraz, kiedy mam pewność co do słuszności tego, co mi powiedziała odnośnie Michaela. Całe szczęście, że rozgadała się jak nigdy i zadowala ją to, że tylko od czasu do czasu przytakuję z uśmiechem. W ogóle jej nie słucham i wciąż zastanawiam się, w jaki sposób mogłabym rozwiązać swój problem.
    Jest sobotnie przedpołudnie, dlatego oprócz nas jeszcze wiele innych osób gości w kawiarni. Nie jest ona tak urokliwa jak ta, w której byłam z Michim, bo została urządzona w sposób nowoczesny i panuje tu elegancki minimalizm, ale za to kawa jest naprawdę pyszna. Idealna, żeby zapomnieć o ponurych przedmieściach i audi, które tak źle mi się prowadzi.
    - Lisa, wszystko w porządku? - Leah w końcu zauważa jakieś nieprawidłowości w moim zachowaniu.
    - Tak - zapewniam żarliwie. - Po prostu nie lubię takiej pogody.
    Nie udaje mi się jej zbyć. Przygląda mi się przez chwilę i zdaje się, że w tym czasie prześwietla moją duszę na wylot, bo kiedy wreszcie przenosi wzrok na swoją filiżanką z kawą, bardziej stwierdza, niż pyta:
    - Chodzi o Michaela?
    Wzdycham ciężko, szukając odpowiedzi. Mam ochotę powiedzieć jej o wszystkim. Nawet nie chodzi o to, że jest godna zaufania i dobrze by mnie zrozumiała. Po prostu chciałabym móc podzielić się z kimś uczuciami, których sama nie daję rady ogarnąć, z nadzieją, że taka osoba trzecia zrobi to za mnie. Wiem jednak, że niezależnie od tego, co usłyszę od Leah, nie uda mi się zmienić swoich uczuć, ani tym bardziej uczuć Michaela. Dlatego nie mówię jej nic, bo stwierdzam, że i tak wie więcej, niż powinna.
    - Leah, nie obraź się, ale nie chcę o tym rozmawiać. - Uśmiecham się łagodnie, żeby dać jej do zrozumienia, że to temat jest dla mnie niewygodny, a jej wcale nie uważam za osobę nieodpowiednią do takich pogawędek.
    - Jasne. Znowu niepotrzebnie się wtrącam. Przepraszam.
    Widzę jej zakłopotanie, dlatego zastanawiam się, w jaki sposób mogę szybko zmienić temat. I wtedy wpada mi do głowy pewna myśl. Jeśli ona wykazała zainteresowanie moimi związkami, to dlaczego ja miałabym nie zapytać o jej? Jakby nie patrzeć, mam do tego pełne prawo.
    - Skoro już tak sobie rozmawiamy o facetach, to może powiesz mi, jak to jest z tobą i Andreasem?
    Widząc jej reakcję, trochę żałuję, że nie sformułowałam pytania w nieco bardziej subtelny sposób. Leah próbuje ukryć rumieńce, unosząc do ust białą filiżankę, i prawie oblewa się przy tym kawą.
    - Przyjaźnimy się - odpowiada wreszcie, nawet na mnie nie patrząc.
    - Tak po prostu?
    - Tak po prostu. - Zbiera palcem kawę, której kilka kropel spłynęło na spodeczek, a następnie unosi go do ust.
    - Chyba nie powiesz mi, że taki układ rzeczy ci odpowiada. - Przypominam sobie, jak bardzo dotknęła mnie tym, co powiedziała o Michim i drążę temat właściwie już tylko w ramach niewinnej zemsty.
    - Lisa, oczywiście, że mi nie odpowiada. - Szybkim machnięciem serwetki ściera z filiżanki czerwony ślad szminki i wreszcie skupia wzrok tylko na mnie. - Ale co ja mogę w tej sytuacji zrobić? Nie chcę go stracić. Wolę mieć go jako przyjaciela, niż nie mieć go wcale.
    Pod wpływem jej słów wraca melancholia, która towarzyszyła mi w czasie jazdy na to spotkanie. Oczy znów zachodzą mi łzami i nie wiem już sama, czy tak bardzo jest mi przykro z jej powodu, czy żal mi Michiego, który być może myśli o mnie w taki sam sposób, jak ona o Andreasie. Cieszę się, że znów skupiła uwagę na filiżance, bo czuję się jak idiotka, kiedy wokół mnie obecnych jest tylu ludzi, a ja niepostrzeżenie ocieram łzę, której udało się wydostać spod powieki pomimo moich usilnych starań, żeby ją tam zatrzymać.
    - Jesteś pewna, że on nie czuje do ciebie nic więcej?
    Chciałabym jej pomóc, ale nie mam pojęcia, jak mogłabym to zrobić. Może sytuacja przedstawiałaby się lepiej, gdyby ona i Andreas byli moimi starymi znajomymi, a tymczasem z nią rozmawiałam przez te parę dni zaledwie kilka razy, a z nim wcale, nie licząc krótkiej wymiany zdań w klubie, kiedy oboje byliśmy mocno wstawieni.
    - Nie jestem, ale podejrzewam, że gdyby tak było, to powiedziałby mi o tym.
    Nie mówię już nic więcej. Leah upija duży łyk swojego cappuccino i po chwili jest już w stanie uśmiechnąć się beztrosko i zmienić temat na nieco bardziej neutralny. Spędzamy w kawiarni jeszcze dwadzieścia minut, po czym wracamy do hotelu, każda swoim autem. Po drodze zatrzymuję się po Lucasa, który skończył swoje spotkanie chwilę po mnie. Z zadowoleniem oddaję mu pełnię władzy nad samochodem, a sama siadam na miejscu pasażera.
    Z ulgą wchodzę do naszego pokoju i robię to, na co miałam ochotę od samego rana, odkąd tylko wyszłam. Kładę się do łóżka i szczelnie opatulam kołdrą, nawet nie zadając sobie wcześniej trudu zdjęcia dżinsów i założenia na ich miejsce czegoś wygodniejszego. Przesypiam obiad i budzę się dopiero za sprawą Lucasa, który pyta, czy nie chcę zejść do lobby pożegnać się z ekipą, która wyjeżdża. Już mam zamiar wstać, kiedy uświadamiam sobie, że na dole będzie też Michael. Nie chcę go widzieć. Boję się, że znów wyczytam w jego oczach coś, co nie powinno mieć racji bytu. Wolę sobie tego oszczędzić, bo moje wyrzuty sumienia już i tak urosły do rozmiarów Wieży Dunajskiej.
    - Nie czuję się najlepiej. Idź beze mnie - odpowiadam.
    Nie widzę pilnej potrzeby w żegnaniu się ze skoczkami, skoro przez te kilka dni i tak nie zdążyłam się z nimi dobrze poznać. Mogłabym ewentualnie wyściskać się trochę z Leah i Jacqueline, ale przecież rozstajemy się tylko na tydzień, więc nie jest to konieczne.
    - Mogę zostać z tobą, jeśli chcesz. - Jak na lekarza przystało, Lucas nachyla się nade mną i dotykając dłonią mojego czoła, sprawdza, czy nie mam gorączki.
    - Nie musisz, prześpię się jeszcze. - Jego towarzystwo to ostatnie, na co mam w tej chwili ochotę. Czuję się przy nim prawie tak samo źle jak przy Michaelu.
    Waha się, ale wreszcie zostawia mnie w spokoju i wychodzi. Nie jestem jednak długo sama, bo już po kilku minutach ktoś natarczywie puka do drzwi. Zwlekam się z łóżka i powoli idę w ich kierunku, powłócząc przy tym nogami. Gdy wreszcie je otwieram, moim oczom ukazują się Leah i Jacqueline.
    - Lucas mówił, że nie mogłaś zejść, bo źle się czujesz, dlatego przyszłyśmy do ciebie - wyjaśnia ta druga, po czym obejmuje mnie swoimi szczupłymi ramionami i zamyka w szczelnym uścisku. - Będę tęsknić.
    - Przecież rozstajemy się tylko na tydzień - zauważam ze śmiechem.
    Jackie wzrusza ramionami.
    - Tydzień to szmat czasu, przekonasz się o tym.
    Odsuwa się, robiąc miejsce Leah. Ta również uśmiecha się szeroko, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że doskonale zdaje sobie sprawę z tego, dlaczego tak naprawdę nie zeszłam do lobby. Na szczęście nie porusza tego tematu przy Jacqueline. Całuje się ze mną na pożegnanie, po czym obie wracają na dół.
    Ich wizyta trochę poprawia mi humor. Podobnie jak gorąca herbata z dodatkiem imbiru, którą chwilę później przynosi mi Lucas. Rozmawia ze mną chwilę i kiedy wydaje mi się, że zaraz oświadczy, że musi wracać do swojej pracy czy MacBooku, on stwierdza, że właściwie nie ma już nic do roboty.
    - Możemy pojechać do kina albo do teatru, jeśli czujesz się lepiej - proponuje.
    Muszę mocno się wysilić, żeby się uśmiechnąć i nie wybuchnąć płaczem, który zbiera się wewnątrz mnie. Lucas jest taki dobry, a ja nie umiem mu się odwdzięczyć. Właściwie to kino byłoby dobrym sposobem na zapomnienie o Michaelu choć na chwilę, ale boję się, że jeszcze nie wyjechał i wychodząc, wpadlibyśmy na niego gdzieś w lobby.
    - A co powiesz na telewizję? W tym hotelu chyba można za drobną opłatą obejrzeć jakiś film.
    Sprawdzamy to, a kiedy okazuje się, że miałam rację, Lucas przystaje na moją propozycję i zostajemy w pokoju. To już drugi wieczór, na przestrzeni kilku dni, który spędzam sam na sam z narzeczonym. Martwi mnie to, że nie umiem cieszyć się nim tak, jak powinnam. Przytulam się do Lucasa z nadzieją, że przez ten tydzień, kiedy nie będę widziała Michiego, poukładam sobie wszystko, a kiedy znów go zobaczę, będę umiała zapanować nad emocjami. W głębi duszy czuję jednak, że to się nie uda.
    Można ignorować głos swojego serca, ale to nie sprawi, że ono ucichnie. Wręcz przeciwnie, będzie mówić coraz głośniej i głośniej, aż pewnego dnia zacznie krzyczeć, a wtedy może być za późno, żeby go wysłuchać.

*

Cześć! Na wstępie bardzo Was przepraszam za to, że tak zaniedbuję Wasze blogi. Przez ostatnie dwa tygodnie byłam naprawdę bardzo zabiegana. Koncert Fismolla (Na który zapomniałam biletu. Serio, w połowie drogi do Wrocławia uświadomiłam sobie, że został w zeszycie do matmy, który pożyczyłam koleżance. Na szczęście udało mi się dostać go z powrotem, a koncert był niesamowity), impreza klasowa, 18-nastka koleżanki, przyjazd rodziny z Niemiec, a do tego mega ważna praca z historii, którą pisałam przez kilka dni. Na szczęście nadchodzący tydzień będzie trochę luźniejszy, dlatego postaram się nadrobić wszystko jak najszybciej.

 Jeszcze raz o tym wspomnę, bo po prostu muszę - uwielbiam Wasze komentarze, naprawdę. Gdyby nie one, prawdopodobnie nie dodałabym tego rozdziału dzisiaj, tylko za jakieś kilka dni. Miałam napisaną tylko połowę, ale zajrzałam do nich i zamiast zacząć się wreszcie uczyć na sprawdzian z historii (to rozszerzenie wcale nie jest takie wesołe, jakie myślałam, że będzie), dopisałam resztę. Druga część może być trochę gorsza od pierwszej, bo miałam na nią mniej czasu, dlatego w przyszłości na pewno ją poprawię.

Ostatnio polecałam Wam Toma Odella, a dzisiaj, z racji tego, że jeszcze żyję tym koncertem, zachęcam do posłuchania Fismolla. Myślę, że nie pożałujecie.

Trzymajcie się ciepło w ten jesienny czas!

Całuję ;*