Rozdział dwudziesty

(muzyka)

Wskazówki mojego zegarka zapewniają mnie, że czas nie stanął w miejscu, ale ja nie czuję jego upływu. Sekundy, minuty i godziny spędzone na rozmyślaniach zlewają się w jedno. Czuję się, jakbym była zawieszona w innej rzeczywistości, w której Michi wciąż gdzieś na mnie czeka, gotowy wybaczyć mi wszystkie kaprysy i niezdecydowania. Wciąż muszę sobie przypominać, dlaczego nie wybrałam jego, bo gdy leżę w nocy w łóżku, niezdolna do zaśnięcia, zaczynam żałować powziętej decyzji. Myślę o tacie i przekonuję siebie, że to był jedyny sposób, aby nie doprowadzić do poważnej kłótni z nim. Ciężko było wybrać jednego z nich, ale ostatecznie to na taty szacunek pracowałam przez całe życie i to jego obecności zawsze potrzebowałam. Do tego wszystkiego doszły jeszcze wątpliwości, czy Michi rzeczywiście mnie kochał, skoro nie potrafił tego zrozumieć. Jedyne, czego jestem pewna, to tego, że ja nie kocham go na tyle, aby zaryzykować dla niego wszystko, co miałam. Ale skoro go nie kocham, to nie powinnam rozpaczać nad tym, że ze mną zerwał – dlaczego więc nie mogę pozbyć się tego wrażenia ogarniającej mnie pustki?

Mamy luty, a do końca sezonu pozostały niecałe dwa miesiące. Jeśli jedna noc ciągnęła się dla mnie w nieskończoność, to nie mam pojęcia, jak wytrzymam ten czas. Coraz poważniej zastanawiam się nad wróceniem na stałe do Wiednia, nawet jeśli miałoby to oznaczać ograniczenie mojego kontaktu z Leah. Postanawiam porozmawiać o tym z Lucasem przy najbliższej okazji. Przy najbliższej okazji, czyli wtedy, kiedy będę w stanie wytrzymać z nim dłużej niż minutę bez popadania w jakieś dziwne, niewytłumaczalne poirytowanie.

Ta sobota niczym nie różni się od innych sobót, w czasie których odbywają się konkursy Pucharu Świata. Może za wyjątkiem tego, że po nieprzespanej nocy opuszczam łóżko całkowicie wyczerpana. Lucas tradycyjnie zajmuje się już swoimi sprawami. Mruczy w moją stronę coś na powitanie i zanim zdążę się zdecydować, co na siebie włożyć, wychodzi z pokoju w nieznanym mi celu. Biorę prysznic, układam włosy, maluję się i ubieram, a kiedy kończę tę poranną toaletę, jego wciąż nie ma. Jednym słowem – typowy sobotni poranek. Ale wtedy zdarza się coś, co zaburza ten monotonny rytm. Mój telefon zaczyna dzwonić, a kiedy podnoszę go z szafki nocnej, okazuje się, że to tato próbuje się ze mną skontaktować.

— Tak? — Zdziwienie jest chyba dobrze słyszalne w moim głosie.

— Cześć, córciu! — On natomiast jest pełen rzadkiego u niego entuzjazmu. — Masz może chwilę dla swojego starego ojca?

— Jasne. Coś się stało? — pytam niepewnie.

Martwi mnie ten jego nagły telefon, zważywszy na to, że to chyba pierwszy od kilku miesięcy. Nigdy nie dzwoni, żeby tak po prostu pogadać, dlatego boję się, że coś się mogło stać. Wprawdzie ton jego głosu świadczy o tym, że wszystko jest w porządku, ale reakcje ludzi wobec nieszczęśliwych wypadków są przecież różne.

— A co się miało stać? Mama jest zdrowa i ja też, jeśli o to ci chodzi. Na odczyt testamentu będziesz musiała jeszcze trochę poczekać. — Śmieje się, wyraźnie rozbawiony swoim dowcipem, w przeciwieństwie do mnie. Jak może żartować na taki temat, skoro mój narzeczony w wyniku śmierci swojego ojca właśnie stał się posiadaczem olbrzymiego majątku? — Chciałem tylko porozmawiać.

— No, dobrze. Słucham cię.

W dalszym ciągu nie jestem przekonana co do powodu jego telefonu, ale domyślam się, że poznam go w trakcie rozmowy.

— Lucas nie mówił ci nic o swoich planach wobec kliniki?

Analizuję w myślach wszystkie moje ostatnie rozmowy z Lucasem, co nie jest trudne, bo było ich naprawdę niewiele i szybko stwierdzam, że temat jego interesów nie był w nich poruszany. Po zrezygnowanym westchnieniu taty domyślam się, że nie takiej odpowiedzi oczekiwał.

— Pytam, bo mam wrażenie, że pomija mnie w swoich planach. Dowiedziałem się, że z Hansem rozmawiał w tym tygodniu już kilka razy, a do mnie nie odezwał się jeszcze ani razu od czasu pogrzebu. Bardzo mnie to martwi.

Nie mam pojęcia, kim jest Hans, ale domyślam się, że jakimś kolejnym wspólnikiem. Mnie również nie podoba się to, że obcy człowiek ma dla Lucasa pierwszeństwo przed moim ojcem, który jest przecież jego przyszłym teściem. Jeśli te więzi dla Lucasa nic nie znaczą, to czy w takim razie jestem z nim na darmo? Na tę myśl ogarnia mnie złość.

— Przykro mi, tato — zapewniam zgodnie z prawdą. — Mogę ci jakoś pomóc w tej sprawie?

— Pogadaj z Lucasem i spróbuj dyskretnie się czegoś dowiedzieć.

— Jasne, zrobię to — obiecuję. W końcu od tego tu jestem.

— Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. Muszę kończyć, obowiązki wzywają.Trzymaj się, skarbie.

— Pa, tato. Pozdrów mamę — mówię, chociaż nie jestem pewna, czy jeszcze mnie słucha. Chwilę później słyszę dźwięk przerywanego połączenia.

Zastanawiam się, jakie może mieć obowiązki w sobotni poranek. Mecz w klubie tenisowym? Wyjazd na jakąś wycieczkę? A może po prostu stygło mu świeżo zaparzone espresso? Co mogło być na tyle ważne, że spieszył się tak bardzo, że nawet nie zapytał, co u mnie słychać? Nagle zaczynam czuć się wykorzystywana. Może gdybym nie przystała na jego prośbę tak ochoczo, zorientowałby się, że mam swoje potrzeby i poświęcenie mi odrobiny zainteresowania jest jedną z nich. No cóż, za późno na gdybanie. Zgodziłam się na rozmowę z Lucasem, więc teraz musiałam dotrzymać słowa.

Postanawiam z tym nie zwlekać i zagaduję go natychmiast, gdy po zjedzeniu lunchu zjawia się z powrotem w pokoju.

— Lucas, możemy porozmawiać? — pytam nieśmiało. Po tym, jak ignorowałam go przez cały miniony tydzień, mam wrażenie, że nie powinnam go o nic prosić.

Cień zaskoczenia przemyka przez jego twarz, ale szybko udaje mu się zapanować nad mimiką i starannie ukryć wszelkie emocje.

— No właśnie, Lisa, to jest dobre pytanie. Możemy wreszcie ze sobą normalnie porozmawiać? — Nie jestem pewna, ale chyba wyczuwam w jego głosie nutę sarkazmu.

Tracę pewność siebie. Zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej najpierw go jakoś udobruchać, a dopiero potem poruszyć temat ojca. Tylko jak się za to zabrać, skoro brakuje mi pomysłów nawet na jakąś sensowną odpowiedź na jego pytanie?

— Właśnie to zaproponowałam — zauważam mało odkrywczo.

— W porządku. — Rozluźnia krawat i rozpina guzik przy kołnierzyku koszuli. Jest to tak nietypowe dla niego, że przez chwilę wpatruję się w ten skrawek szyi, który pokazuje światu niezwykle rzadko i w ogóle nie skupiam się na reszcie wypowiadanych przez niego słów. — Może zacznij naszą rozmowę od wyjaśnienia mi, dlaczego zachowujesz się tak, jakbyś była ze mną za karę?

Poruszam bezgłośnie ustami jak ryba, dopóki nie decyduję się na zrobienie tego, w czym jestem najlepsza, czyli na odwrócenie kota ogonem.

— Ty zachowywałeś się tak wobec mnie przez cały ostatni rok i dziwiłeś się, że mi to przeszkadza.

Zawsze to robię. Kiedy brakuje mi argumentów w obronie, przechodzę do ataku. Na Michiego przestało to działać, ale Lucas połyka haczyk. Marszczy brwi i pociera kark, dając tym wyraz swojego zakłopotania.

— I chcesz mnie teraz za to ukarać, tak? Pokazać, jakie to okropne uczucie? — Robi pauzę, dając mi czas na zastanowienie się nad jego słowami. — Nie musisz tego robić, bo bez tego czuję się podle. Wiem, że nie traktowałem cię tak, jak powinienem i dlatego chcę to zmienić, ale musisz mi na to pozwolić.

Wzdycham głośno, szukając w myślach jakiejś odpowiedzi. Zaczynam źle się czuć z tym, że wziął całą winę na siebie.

— Oboje zachowywaliśmy się nie tak, jak powinniśmy — stwierdzam polubownie. — Może... — chcę zaproponować, żebyśmy o tym zapomnieli i spróbowali na nowo, ale przerywa mi pukanie do drzwi.

Lucas posyła mi skonsternowane spojrzenie, na które odpowiadam wzruszeniem ramion.

— Proszę! — woła.

Naszym oczom ukazuje się smukła sylwetka Leah ubrana w ciemne dżinsy i bluzę reprezentacji.

— Cześć — zwraca się do Lucasa, bo to jego zauważa najpierw. — Przyszłam przypomnieć ci o naszym lunchu — dodaje już w moją stronę.

— Och — wzdycham tylko, kiedy patrząc na zegarek orientuję się, że byłyśmy umówione dobre dziesięć minut temu. Posyłam przepraszające spojrzenie najpierw jej, a potem Lucasowi. — Wrócimy do tej rozmowy później, dobrze?

Lucas potakuje głową. Robi to niechętnie, ale nie ma innego wyjścia – nie dałam mu wyboru. Wkładam pospiesznie treki, wyciągam z szafy kurtkę reprezentacji i wychodzę na korytarz, gdzie czeka na mnie Leah.

— Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam wam w niczym ważnym? — pyta, chociaż po jej niepewnej minie poznaję, że doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jej obawy są słuszne.

— Nie... tak — przyznaję, bo uświadamiam sobie, jak bardzo jestem już zmęczona kłamstwami. — Ale nic nie szkodzi. Najważniejsze, że w ogóle zaczęliśmy ze sobą rozmawiać.

Zaskakuje mnie jej uśmiech, który nieudolnie stara się ukryć.

— O co chodzi?

— Nie sądzisz, że to zabawne, że kiedy wreszcie zdecydowałaś się z nim porozmawiać, coś wam przeszkodziło?

— Nie — ucinam. — To wcale nie jest zabawne.

— W takim razie, może to jakiś znak?

Siadamy przy dwuosobowym stoliku w hotelowej restauracji. Wykorzystuję to, że znajduje się dokładnie naprzeciwko mnie i pukam się w czoło wskazującym palcem, chcąc pokazać jej, co myślę o tych przypuszczeniach.

— Niby jaki?

Opiera łokcie na stoliku i nachyla się w moją stronę.

— Taki, że powinnaś zerwać z tym bucem póki jeszcze nie jest za późno i wrócić do Michiego — stwierdza takim tonem, jakby to była najbardziej oczywista oczywistość.

— Daj spokój. — Mimowolnie krzywię się z niechęcią.

— Dlaczego? Wciąż nie rozumiem, dlaczego tego nie zrobiłaś.

— Bo nie chcę, żeby własny ojciec mnie znienawidził, okej?

Prycha ze zniecierpliwieniem.

— Co to za ojciec, dla którego pieniądze są ważniejsze od szczęścia jedynej córki?

— To nie tak — zaprzeczam żarliwie. — A zresztą — dodaję, kiedy Leah otwiera usta, żeby powiedzieć coś jeszcze — Michael prosił mnie, żebym dała mu spokój. Gdyby rzeczywiście mnie kochał, zrozumiałby i poczekał.

Kręci głową z czymś, co interpretuję jako niedowierzanie. Posyła mi jeszcze jedno badawcze spojrzenie, po czym unosi ręce w geście kapitulacji.

— Rób, co chcesz. Ale moim zdaniem to głupota.

Nie odpowiadam, a Leah nie wraca już do tego tematu. Zaczynamy rozmawiać o jej planach na wakacje tak, jakby miały zacząć się już za dwa tygodnie, a nie cztery miesiące. Próbujemy udawać, że nie ma w tej pogawędce nic sztucznego, ale nam to nie wychodzi i temat urywa się już po chwili. Spożywamy lunch w milczeniu, tylko od czasu do czasu wymieniając się jakimiś uwagami odnośnie przesolonego sosu do sałatki, czy przypalonych migdałów. Po posiłku udajemy się do jej samochodu i jedziemy na skocznię, gdzie za chwilę ma się rozpocząć seria próbna przed konkursem indywidualnym. Jak na luty jest stosunkowo ciepło, ale i tak wstępujemy do bufetu na kawę, bo przed nami jeszcze wiele czasu spędzonego na zewnątrz, w trakcie którego zdążymy zmarznąć. W środku dostrzegam Erikę, ale jest tak zajęta rozmową z jakimiś ludźmi, że w ogóle mnie nie zauważa.

— Twoja kuzynka to zdrajczyni. — Głos Leah wyrywa mnie z zamyślenia. — Zdecydowanie wpadła w nieodpowiednie towarzystwo — dodaje, widząc moje pytające spojrzenie, a ruchem głowy wskazuje kierunek, w który sama wcześniej patrzyłam.

Mija chwila, nim zaczynam rozumieć, o co chodzi Leah. Przyglądam się lepiej osobom stojącym koło Eriki i w jednej z nich rozpoznaję Mię. Nie umiem powstrzymać uśmiechu, który sam wypełza na moje usta.

— Przykro mi — zapewniam, chociaż moja mina mogłaby świadczyć o czymś innym. — Nie wtajemniczyłam jej w twoje problemy miłosne.

Leah wydyma usta, po czym odwraca się ode mnie i rusza w stronę stolika, który właśnie zwolniła jakaś para. Czy tego chce, czy nie, podążam jej śladem. Kawa poprawia jej humor na tyle, że gdy opuszczamy bufet, uśmiecha się na myśl o skokach, które zaraz będzie nam dane obejrzeć. Dołączamy do reszty naszej drużyny, gdzie jest także Lucas. Nieśmiało podchodzę do niego, niepewna tego, czy w ogóle powinnam to robić. Zostaję przy nim, bo nie odsuwa się z wyraźną niechęcią, ale i tak czuję się jakoś nieswojo. Niedokończona rozmowa wisi między nami.

Ten konkurs szybko staje się kolejnym typowym konkursem. Nudnym na początku, kiedy na belce zasiadają słabsi i zupełnie nieznani mi zawodnicy, ale nabierającym tempa z każdym skokiem przybliżającym nas do występu naszych chłopaków. Niestety, to oczekiwanie mocno się przeciąga ze względu na złe warunki pogodowe. Długie przerwy między skokami nie wpływają dobrze ani na zawodników ani na organizatorów. Nim nadchodzi czas na pierwszą dziesiątkę, odbywam trzy przechadzki do bufetu po gorącą herbatę i dwa razy odwiedzam toaletę. Powoli zaczynam mieć dość, a patrząc na miny otaczających mnie osób, przekonuję się, że nie jestem jedyna. Z niecierpliwością oczekuję ostatniego skoku, nie tylko dlatego, że będzie należał do Michiego.

W mojej relacji z nim jedna rzecz się nie zmieniła. Nadal jestem cholernie zdenerwowana, kiedy zasiada na belce i ostatni raz sprawdza zapięcia nart. Nie uspokaja mnie nawet pewność malująca się obok skupienia na jego twarzy. I nieważne w tym momencie jest to, że mnie nie chce i że już nigdy nie powie mi, że mnie kocha – jedyną rzeczą, jakiej w tym momencie pragnę, jest to, żeby wykonał już ten swój idealny telemark, odpiął narty i uśmiechnął się do kamery. Ale pomiędzy tą chwilą, a obecną, jest jeszcze skok, który musi wykonać jak najlepiej pomimo niesprzyjających warunków. Mija długa chwila, nim wreszcie dostaje zielone światło i rusza w dół najazdu. A potem wybija się z progu i układa w powietrzu. Jak zawsze pocieszam się, że to tylko kilka sekund, że mogę w tym czasie podziwiać jego idealną sylwetkę w locie, a potem równie idealne, bezpieczne lądowanie. Ale tak się nie dzieje. Zaraz po wyjściu z progu dostaje mocny podmuch wiatru, który wytrąca go z równowagi, a nim zdąży ją odzyskać, jego narty wykrzywiają się w dwóch przeciwnych kierunkach. Nie mam żadnych złudzeń, co do tego, co za chwilę się wydarzy, ale mogę tylko stać i patrzeć, jak Michael opada bezwładnie na bulę, a następnie odbija się od niej kilka razy i stacza w dół stoku, szurając nartami po śniegu.

Najpierw słyszę krzyk, a dopiero potem orientuję się, że wydobywa się on z mojego gardła. Przyciągam spojrzenia wszystkich z drużyny, ale nie dbam o to. Wpatruję się z przerażeniem w drobne ciało Michiego leżące na śniegu bez żadnego ruchu i sama czuję się tak, jakbym straciła panowanie nad własnym. Przez pierwsze kilka sekund stoję sztywno i przetwarzam to, co się stało, próbując wmówić sobie, że tylko mi się wydawało i że tak naprawdę Michiemu nic się nie stało. Dopiero czyjeś palce zaciskające się na mojej dłoni sprowadzają mnie z powrotem na ziemię. Leah szepcze coś do mnie kojącym tonem, ale jej słowa do mnie nie docierają. W uszach szumi mi uderzająca do głowy krew, buzująca od przypływu adrenaliny. Wyrywam się z uścisku przyjaciółki i nim ktokolwiek zdąży się zorientować w moich zamiarach, biegnę w kierunku wybiegu. Słyszę jeszcze wołającego mnie Lucasa, ale w tej chwili jest on ostatnią osobą, dla której mogłabym się zatrzymać. Właściwie to nie wiem, po co tam biegnę. Wiem, że pracownicy skoczni i opieka medyczna i tak nie pozwolą mi się zbliżyć do Michaela, ale chyba po prostu nie zniosłabym bezczynnego wpatrywania się w telebim w oczekiwaniu na jakikolwiek znak życia z jego strony. Dobiegam tak blisko, jak tylko się da i zatrzymuję się przy bandzie. Patrzę, jak ubrani w czerwone stroje medycy układają go na noszach i niosą w kierunku karetki. Oddycham ciężko i cała drżę, ale nie ma to w tym momencie najmniejszego znaczenia. Zastanawiam się, czy jest jakiś sposób, żeby do niego podejść, ale nic nie przychodzi mi do głowy.

Nagle czyjaś dłoń znów zaciska się na moim nadgarstku, ale tym razem nie należy ona do Leah.

— Chodź. — Słyszę stanowczy głos Lucasa, który, nie czekając na moją odpowiedź, ciągnie mnie za sobą w stronę karetki.

Jestem zbyt oszołomiona i roztrzęsiona, żeby wytłumaczyć mu, że nie dopuszczą nas do niego, bo nie mamy odpowiednich uprawnień. W ogóle nie rozumiem, dlaczego Lucas chce mi pomóc i przejmuje się kimś, kto powinien być mu obojętny.

— Jestem jego lekarzem — tłumaczy jakiemuś mężczyźnie, który próbuje nas zatrzymać.

Tym kłamstwem wprawia mnie w osłupienie. Podążam za nim bezmyślnie, starając się poskładać wszystko do kupy i mija dobra chwila, nim uświadamiam sobie, że to wcale nie było kłamstwo, bo Lucas naprawdę jest lekarzem Michiego i to z tego powodu interesuje się jego stanem.

— Zaczekaj tu — rozkazuje mi tym samym stanowczym tonem, po czym znika we wnętrzu karetki.

Świadomość, że Michael jest tak blisko, a ja nie mogę go zobaczyć, żeby przekonać się, czy w ogóle żyje oraz to, że zostałam całkowicie sama wśród tych biegających we wszystkie strony ludzi, sprawia, że coś we mnie pęka. Łzy napływają do moich oczu, by już po chwili strumieniami ściekać po policzkach. Nie nadążam z wycieraniem ich w rękaw kurtki. W takim właśnie stanie zastaje mnie Lucas, kiedy wychodzi z karetki.

— Co z nim? — Nie tracę czasu i natychmiast doskakuję do niego.

Przygląda mi się badawczo, marszcząc przy tym brwi. No tak, muszę wyglądać paskudnie.

— Jest nieprzytomny i mocno poobijany. Zaraz zawiozą go do szpitala na szczegółowe badania.

Nie podoba mi się to, że tak mało się o nim dowiaduję, ale rozumiem, że bez specjalistycznego sprzętu postawienie szczegółowej diagnozy nie jest możliwe. Pozostaje mi jedynie cieszyć się z tego, że przeżył ten okropny upadek. Ale to marne pocieszenie.

— Chodź, pojedziemy za karetką. — Lucas kolejny raz dyktuje mi, co mam robić, ale przy moim obecnym oszołomieniu to nawet dobrze.

Przy wejściu na parking dobiega do nas również zdenerwowana Leah.

— Jedziecie do szpitala? — pyta pomiędzy urywanymi oddechami. — Jadę z wami — oznajmia krótko, kiedy Lucas udziela twierdzącej odpowiedzi.

W drodze do auta Leah ściska moją dłoń i uśmiecha się pokrzepiająco. Nie pomaga mi to, bo zdaję sobie sprawę z tego, że wie o stanie Michiego jeszcze mniej ode mnie, a tylko dobre informacje byłyby w stanie mnie pocieszyć.

Trasa do szpitala ciągnie się w nieskończoność. Lucas uparcie przestrzega wszelkich przepisów dotyczących prędkości, czym doprowadza mnie do skraju wytrzymałości. Mam ochotę kazać mu się zatrzymać, żeby zamienić się z nim miejscami, ale obawiam się, że przy takim drżeniu rąk nie potrafiłabym utrzymać kierownicy. Próbuję znosić cierpliwie to jego bycie nieprzyzwoicie poprawnym, lecz słabo mi to idzie. Mniej więcej w jednej czwartej drogi zaczynam żałować, że nie usiadłam obok Leah na tylnym siedzeniu, lub, co byłoby jeszcze lepszym wyjściem, nie namówiłam jej do jazdy jej autem. Dochodzi do tego, że zaczyna mnie drażnić nawet wesoła melodia nadawana przez jakąś stację radiową, więc nerwowym ruchem wyłączam odbiornik. Atmosfera w samochodzie robi się wręcz gęsta od napięcia. Pierwszy szok powoli mija, a ja uświadamiam sobie, że tym atakiem paniki jasno dałam do zrozumienia nie tylko Lucasowi, że z Michaelem łączy mnie coś więcej niż koleżeńskie relacje. Nie myślę o tym jednak za dużo. Wciąż mam przed oczami obraz Michiego spadającego na bulę i nie pozwala mi się on skupić dłużej na niczym innym.

W szpitalu Leah i ja siadamy w poczekalni, a Lucas idzie zdobyć jakieś informacje. Przez całą drogę myślałam, że po dotarciu tutaj poczuję się lepiej, ale ten charakterystyczny zapach środków dezynfekujących źle na mnie wpływa. Pierwszy raz w życiu szpitalna atmosfera mnie przytłacza.

— Leah, tak bardzo się boję... To było straszne. — Chowam się w jej ramionach i mruczę niezrozumiale w jej kurtkę.

— Nie denerwuj się. Te wypadki zawsze wyglądają groźnie, ale zwykle okazuje się, że nic poważnego się nie stało — mówi łagodnym tonem, głaszcząc mnie po włosach.

Jej pocieszenia na niewiele się zdają. Nawet jeśli Michael nie doznał poważnych obrażeń, to i tak ten upadek na pewno przysporzył mu wiele bólu. Łzy ponownie napływają mi do oczu na myśl, jak bardzo musi teraz cierpieć i jak bardzo musiał być przerażony w momencie spadania. Jedyne, czego bym teraz chciała, to być przy nim. Świadomość, że on mógłby być z tego niezadowolony, smuci mnie jeszcze bardziej.

Siedząc tak, tracę poczucie czasu, więc nie mam pojęcia, jak długo nie ma Lucasa. Widząc go z daleka idącego w naszym kierunku, próbuję odczytać coś wyrazu z jego twarzy, ale jest nieprzenikniony.

— Złamane żebra, przebite płuco, wstrząśnienie mózgu... — wylicza rzeczowym tonem, patrząc wszędzie, tylko nie na mnie. — Dobrze, że skończyło się tylko na tym.

— Czyli to nic groźnego, tak? — pyta Leah z nadzieją w głosie.

— Jeszcze nie możemy być tego pewni, niektóre obrażenia mogą dać o sobie znać dopiero po jakimś czasie.

Te wiadomości przynoszą mi pewną ulgę, ale to wciąż za mało.

— Chcę go zobaczyć. — Zdecydowanym ruchem wstaję z krzesła.

Pierwszy raz od chwili wypadku Lucas patrzy mi prosto w oczy. Jego dobrze widoczna niechęć i nieme oskarżenie dają mi do zrozumienia, że już wie. Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej.

— To teraz niemożliwe. Lekarze jeszcze go badają. — Po tym, jak zaciska pięści, poznaję, że mówi to wbrew sobie. Pewnie najchętniej zamiast grzecznie rozmawiać, po prostu najpierw zwyzywałby mnie od najgorszych, a potem dołożył Michaelowi. — Jedźcie do hotelu. Nie ma sensu, żebyście tu teraz siedziały. Dam znać, jeśli czegoś się dowiem — zwraca się do Leah.

Mam wrażenie, że mówi to z czystej złośliwości, a nie ze względu na troskę o nasze dobro. Początkowo odmawiam, ale kiedy do jego nalegań przyłącza się Leah, kapituluję. Michi i tak nie ucieszyłby się z moich odwiedzin, więc może faktycznie siedzenie w szpitalu jest pozbawione sensu. Zamawiamy taksówkę, która zawozi nas na skocznię, a stamtąd samochodem Leah wracamy do hotelu. Przyjaciółka nie odzywa się przez całą drogę, a jedynie od czasu do czasu posyła mi współczujące spojrzenie.

— Przestań już się tak zadręczać, jakby to była twoja wina — mówi wreszcie, wchodząc razem ze mną do pokoju mojego i Lucasa.

Rozglądam się po pomieszczeniu, w którym jak zwykle panuje idealny porządek. Nagle nabieram ochoty na porozrzucanie tych wszystkich równo ułożonych rzeczy Lucasa. Tak jakbym jeszcze za mało namieszała w jego życiu.

— Chyba powinnam się spakować — stwierdzam sucho.

Leah niespodziewanie otacza mnie ramieniem i ściska lekko.

— To pierwsza mądra rzecz wypowiedziana przez ciebie w tym tygodniu — zauważa z uśmiechem, którego nie potrafię odwzajemnić. — Zrobię ci miejsce w moim pokoju. I skoczę do sklepu po jakieś wino i czekoladę.

Przytula mnie ostatni raz, po czym wychodzi. Zostaję sama w tym oziębłym królestwie Lucasa. Najwyższy czas, żeby je opuścić, zanim ten chłód całkiem mnie przeniknie. Wyciągam z szafy walizkę i wrzucam do niej wszystkie swoje rzeczy, nawet nie zawracając sobie głowy ich układaniem. Lucas wchodzi do pokoju, gdy do spakowania zostają mi już tylko kosmetyki z łazienki. Walizka leżąca na środku pomieszczenia nie robi na nim żadnego wrażenia. Omija ją i podchodzi do stolika stojącego po przeciwnej stronie pokoju, nie zaszczycając mnie przy tym ani jednym spojrzeniem. Wyrzuty sumienia sprawiają, że czuję się zobowiązana do przerwania tego milczenia.

— Lucas, przepraszam. Nie chciałam, żeby tak to wyszło — brzmi to banalnie, ale nie mam pojęcia, co innego mogłabym powiedzieć.

Prycha głośno, po czym odwraca się powoli w moją stronę, a ja od razu zaczynam żałować, że to robi. Wolałam nie widzieć tego rozgoryczenia malującego się na jego twarzy.

— Kochasz go. — To nawet nie jest pytanie. On po prostu stwierdza fakt.

Jak to możliwe, że Lucas w ciągu dwóch godzin zauważył coś, z czego ja nie zdawałam sobie sprawy przez kilka miesięcy?

Nie odpowiadam. Jestem za bardzo oszołomiona prostotą tego spostrzeżenia. Czy to naprawdę było takie łatwe?

— Zamierzałaś mi o tym w ogóle powiedzieć?

Opuszczam wzrok na podłogę, nie będąc w stanie wytrzymać jego spojrzenia pełnego wyrzutów. W ciągu jednej chwili uświadamiam sobie, jak bardzo byłam głupia. Jak mogłam zostawić Michiego dla Lucasa i w dodatku być święcie przekonaną, że uda mi się zbudować związek z nim oparty na kłamstwie?

— Tak myślałem — odpowiada sam sobie. — Od jak dawna to trwa?

Przełykam głośno ślinę i z trudem wydobywam z siebie głos.

— Nie wiem. Od sylwestra?

Kiwa głową z udawanym zrozumieniem i uśmiecha się przy tym kpiąco. Mam dość. Najchętniej wyszłabym z tego pokoju, gdyby nie poczucie, że jestem mu winna przynajmniej tę jedną szczerą rozmowę.

— A ja przez cały ten czas nic nie zauważyłem. Dobra jesteś.

— Zauważyłbyś, gdybyś nie był tak zajęty pracą — nie mogę się powstrzymać przed rzuceniem tej uwagi.

Od razu widać, że poczuł się nią dotknięty.

— Pracowałem dla ciebie. Żeby dać ci wszystko, czego potrzebowałaś, żebyś nie musiała zadowalać się byle czym. I nie wiem teraz, dlaczego przez cały czas miałaś o to pretensje, skoro to właśnie o moje pieniądze ci chodziło.

— Lucas, w życiu nie wszystko kręci się wokół pieniędzy! Gdybyś od czasu do czasu pokazał mi, że choć trochę mnie kochasz, nie szukałabym tego gdzie indziej.

— Skoro nie chodziło ci o pieniądze, to dlaczego od razu nie powiedziałaś mi, że wolisz jego?

Moja strategia obronna staje się bezużyteczna wobec tego pytania. Sama chciałabym znać odpowiedź na nie. Gdy zastanawiam się nad nim dłużej, dochodzę do wniosku, że Lucas ma rację. Tu zawsze chodziło o pieniądze, tyle że nie moje, a ojca. Oto powód, dla którego od razu tego nie zrozumiałam.

— Chciałam to zrobić, ale potem umarł twój ojciec...

— Więc zostałaś ze mną z litości — przerywa mi. — Dziękuję ci za troskę. — Sarkastyczny uśmiech wykrzywia jego twarz.

Wzdycham głośno. Już dawno nie czułam się tak zmęczona.

— Naprawdę nie chciałam cię zranić.

— Ale to zrobiłaś.

Odwraca się tyłem do mnie, ucinając w ten sposób rozmowę. Wpatruję się w jego plecy i zastanawiam się, co jeszcze mogłabym mu powiedzieć, aż wreszcie uświadamiam sobie, że żadnymi słowami nie zadośćuczynię mu tych kłamstw. Wrzucam resztę rzeczy do walizki, po czym zamykam ją z niemałym trudem. Ostatnie, co robię przed wyjściem, to zdjęcie pierścionka zaręczynowego i położenie go obok MacBooka. Kiedy zamykając drzwi spoglądam na Lucasa, wciąż jest zwrócony plecami w moją stronę. Co za świetna metafora mojego życia. Wszyscy moi faceci po kolei się ode mnie odwracają. Nie pozostaje mi już nic innego, jak tylko udać się do Leah. Na szczęście wróciła już ze sklepu i teraz przyjmuje mnie w swoim pokoju z otwartymi ramionami.

— Cieszę się, że to zrobiłaś — mówi, tuląc mnie do siebie.

— Yhm. Szkoda tylko, że dopiero teraz – odpowiadam.

— Hej! — Ociera łzę, która bez żadnego ostrzeżenia pojawia się na moim policzku. — Lepiej późno niż wcale.

Nie pociesza mnie to. Nie mówiąc nic więcej, sięgam po butelkę otwartego już wina, bo teraz tylko alkohol może pozwolić mi zapomnieć o własnej głupocie, przez którą straciłam osobę, na której zależało mi bardziej niż na czymkolwiek innym na tym świecie.

*

Jestem punktualnie. Następny rozdział prawdopodobnie jeszcze przed LGP w Wiśle. Mam teraz więcej czasu na pisanie, więc może podkręcę tempo. To samo tyczy się Waszych blogów - postaram się wreszcie nadrobić te zaległości do końca tygodnia.

Dziękuję tym osobom, które tu jeszcze są. Przy statystykach spadających z miesiąca na miesiąc to naprawdę bardzo wiele dla mnie znaczy. Nie wiem, czy to spadek zainteresowania moim opowiadaniem, czy w ogóle skokami z racji tego, że nie ma teraz konkursów, ale na pewno nie działa to motywująco. 

Dajcie znać, co myślicie o powyższym rozdziale. Uważacie moje rozwiązanie za dobre, czy może rozegrałybyście to inaczej? Mam nadzieję, że mnie nie zabijecie.

Całuję! ;*