Rozdział szesnasty

(muzyka)

Ten wyjazd to najbardziej szalona rzecz w moim życiu. Na początku myślę o nim ze strachem, bo jego powodzenie zależy od tego, czy uda mi się okłamać Lucasa i rodziców. Mówię im, że jadę w odwiedziny do Leah, która wcześniej zgodziła się mnie kryć i chyba to kupują. Rzadko widuję się z Lucasem. Jak zwykle jest zajęty, a kiedy proponuje spotkanie, to ja znajduję jakąś wymówkę. Wychodzę wieczorami ze starymi znajomymi, chociaż ciężko jest mi znieść ich pytania o szczegóły zbliżającego się ślubu. Czasem dzwonię nawet do Eriki, której, o dziwo, udało się zainteresować sobą Andreasa na dłużej niż jeden wieczór. W skrócie: wypełniam czas wszelkimi możliwymi osobami, które nie są Lucasem. Poza tym zaczynam już na poważnie rozglądać się za nową pracą, dzięki czemu zdobywam dodatkowe zajęcie. W czwartek popołudniu moje wyrzuty sumienia stają się większe niż góra ubrań czekających na łóżku na spakowanie. Do wyjazdu pozostaje już tylko niecała doba, a ja wciąż mam wątpliwości. Przecież to, co robię, przeczy wszelkim zasadom moralnym, zgodnie z którymi zostałam wychowana. Wiem, że muszę podjąć jakąś decyzję. Już tylko po to, żeby być uczciwą wobec Lucasa i Michaela, ale przede wszystkim dla dobra własnego zdrowia, bo przez nerwy czuję się coraz gorzej. Mimo tego wciąż odkładam to w czasie, nie będąc jeszcze gotową na dokonanie wyboru.

Michael chciał po mnie przyjechać, ale nie zgodziłam się na to, bo chociaż lubię przejażdżki jego porsche, nie chcę, żeby wkraczał na teren w pewnym sensie należący do Lucasa. Dlatego spotykamy się dopiero na lotnisku. Całuje mnie przelotnie, ale to wystarczy, żebym cała spięta zaczęła rozglądać się nerwowo dookoła. Odlot z wiedeńskiego lotniska to był głupi pomysł. Co, jeśli zobaczą nas moi znajomi, lub, co gorsza, Lucasa? Odsuwam się od Michiego na bezpieczną odległość i z żalem odtrącam jego dłoń, którą wyciąga w stronę mojej.

— Nie tutaj — oznajmiam stanowczo.

Zaciska mocniej szczękę i przez chwilę mam wrażenie, że jest zły. Ale jego słaby uśmiech przekonuje mnie, że to tylko bezsilne rozgoryczenie.

— Tęskniłem — wyznaje i jest w tym tak szczery, że ja też mam ochotę porzucić to całe udawanie, że nic nas nie łączy i pozwolić mu złapać się za rękę, skoro to sprawi, że będzie szczęśliwy.

Czekając na samolot, postanawiamy napić się kawy. Specjalnie wybieram stolik umiejscowiony w najdalszym zakamarku kawiarni. Michael udaje, że jest za głupi, żeby połączyć fakty, ale zdradzają go zmarszczone brwi. Siadamy na przeciwko siebie, lecz to wcale nie pomaga mu w utrzymaniu jego chęci na wodzy. Dłonie kładzie grzecznie na stole, ale wysuwa kolano tak, aby zetknęło się z moim. Teraz to ja udaję, że niczego nie zauważam. Skupiam całą uwagę na menu, chociaż jego bliskość trochę mi to utrudnia.

— Wybrałaś już coś? — pyta z szelmowskim uśmiechem po chwili milczenia.

— Waniliowa latte. — Udaję, że nie zdaję sobie sprawy z jego niecnych zamiarów.

— Bez żadnego ciastka? — zauważa uszczypliwie.

— Dotrzymuję ci towarzystwa w twojej skocznej diecie — odpowiadam.

Jeśli chciał przyłapać mnie na odchudzaniu, to mu się nie udało.

— Nie musisz. — Jest zaskoczony. — Już przyzwyczaiłem się do tego, że inni jedzą to, czego mnie nie wolno.

Wzruszam ramionami.

— Nie chcę kusić cię bardziej niż to potrzebne. — Zakładam nogę na nogę, ocierając się przy tym o jego łydkę. Jednocześnie przywołuję na twarz niewinny uśmiech.

Wciąga głośniej powietrze i na moment sztywnieje. Uwielbiam to, jak na mnie reaguje. Nakręcam się przy tym jeszcze bardziej. Liczę na to, że da się wciągnąć w tę słowną grę. W oczekiwaniu na jego odpowiedź zaczynam bezwiednie oplatać kosmyk włosów wokół wskazującego palca. Czuję się niemal rozczarowana, gdy prostuje się na krześle i przyciąga nogi do siebie.

— Masz rację. Łatwo mógłbym ulec pokusie, a przecież w miejscu publicznym nie bardzo wypada. — Teraz to on przybiera minę niewiniątka. — Pójdę złożyć zamówienie.

Odchodzi, celowo unikając kontaktu wzrokowego. Spoglądam na zegarek i prawie krzyczę ze wściekłości, kiedy obliczam, że do odlotu pozostała prawie godzina. Chcę już być w tym cholernym Amsterdamie, a czas dłuży się niemiłosiernie. W jego towarzystwie zawsze upływa miło, ale nie w momencie, gdy chciałabym zająć się czymś innym niż tylko rozmową. Dlatego sprawdzam godzinę coraz częściej, jak studentka marząca o końcu nudnego wykładu. Michaelowi udaje się powstrzymywać od uszczypliwych komentarzy, chociaż po jego uśmiechu poznaję, że ma je nie końcu języka. Kiedy wreszcie rozbrzmiewa komunikat, że pasażerowie naszego lotu mogą kierować się do bramki, podrywam się z krzesła tak szybko, że narażam filiżankę po kawie na tragiczne dla niej w skutkach spotkanie z podłogą. Na szczęście Michi w ostatniej chwili wybawia ją z opresji.

— Myślałem, że to ja tu jestem tym niecierpliwym — zauważa ze śmiechem.

Posyłam mu karcące spojrzenie. Zanim go poznałam, też byłam uosobieniem cierpliwości i równowagi życiowej, więc jest ostatnią osobą, która powinna wypominać mi ich brak.

Ale gdy już siedzimy w samolocie, znowu blisko siebie, to jemu ciężko jest nad sobą zapanować. Jeszcze nawet nie wystartowaliśmy, a jego ręka już wymsknęła się poza obszar zajmowanego przez niego fotela i znalazła się na moim udzie, by chwilę później odszukać moją dłoń i delikatnie ją uścisnąć. Ten niewinny gest wystarczy, żebym wyprostowała się jak naciągnięta struna, bo chociaż przy wejściu na pokład samolotu dokładnie przyjrzałam się twarzom pozostałych pasażerów i nie rozpoznałam wśród nich żadnej znajomej, to wciąż nie mogę pozbyć się wrażenia, że ktoś bacznie nas obserwuje.

— Nie boję się latać. Nie musisz trzymać mnie za rękę. — Próbuję zażartować, ale napięcie w moim głosie jest wyraźnie wyczuwalne.

— A może to ja się boję? — Unosi zabawnie brwi, ale w tej chwili nie śmieszy mnie to.

— Jasne — prycham. — A licencję pilota zrobiłeś tylko po to, żeby chwalić się nią w wywiadach — dodaję oschłym tonem, po czym wysuwam dłoń z jego uścisku.

— Przejrzałaś mnie. — Ignoruje moją uszczypliwość i uśmiecha się łagodnie. Ale kiedy odwracam głowę w przeciwną stronę, wzdycha ze zniecierpliwieniem. — Przepraszam — rzuca z przekąsem. — Obiecuję, że od tej pory będę trzymał ręce przy sobie.

Przygryzam wargę, nie patrząc na niego. Gdy wreszcie ośmielam się to zrobić, nie napotykam jego wzroku. Skupia go na stewardessie udzielającej instrukcji poprawnego zapinania pasów bezpieczeństwa. Teraz to ja głośno wzdycham. Naprawdę tak ciężko jest mu zrozumieć moje zachowanie? Po prostu wolę sama powiedzieć Lucasowi o mojej decyzji w momencie, gdy ją podejmę i będę na to gotowa i nie chcę, żeby wyręczały mnie w tym osoby trzecie. Ale teraz zależy mi przede wszystkim na tym, żeby Michael się na mnie nie gniewał. Uspokajam się myślą, że nie ma wokół nas żadnych znajomych Lucasa, bo przecież już to sprawdziłam i ostrożnie ujmuję jego dłoń w obie moje, a gdy nie napotykam sprzeciwu, opieram głowę na jego ramieniu. To działanie osiąga zamierzony skutek. Michi wyraźnie się rozluźnia, a po chwili całuje mnie we włosy. Przez to, ale też przez zapach jego perfum, które w tej pozycji wyraźnie czuję, uśmiecham się szeroko. Nawet nie muszę na niego patrzeć, żeby wiedzieć, że na jego twarzy w tym momencie również maluje się wyraz zadowolenia.

Podróż nie trwa długo. Po niecałych dwóch godzinach lądujemy w Amsterdamie. Wdycham mroźne powietrze i nie mogę w to uwierzyć. Właśnie znalazłam się tysiąc kilometrów od Lucasa, od jego i od moich znajomych i właściwie od wszystkiego, co jest związane z moim dotychczasowym życiem. Nikt mnie tu nie zna, nikt nie zna Michiego (bo przecież skoki nie są dyscypliną popularną wśród Holendrów) i nikt nie wie, że to, co jest między nami, nie powinno mieć racji bytu. To głupie, ale czuję się wolna. Lucas, wraz z pierścionkiem, który zostawiłam w Wiedniu, zaczął należeć do innego świata. Tutaj, w Amsterdamie, nie ma ani jego, ani nawet wyrzutów sumienia. Jest tylko Michael. Kochany Michael, który zabiera z taśmy obie nasze walizki i pod żadnym pozorem nie chce oddać mi mojej. Przypomina mi to dzień, w którym się poznaliśmy, przez co jego zachowanie rozczula mnie jeszcze bardziej. Ale tym razem mój bagaż jest o wiele lżejszy, dlatego upieram się przy tym, żeby mi go dał.

— Musisz mieć jedną rękę wolną, głuptasie — mówię wreszcie.

Posyła mi zdziwione spojrzenie. Wykorzystuję tę chwilę nieuwagi i wyszarpuję rączkę walizki z jego dłoni.

— Albo walizka, albo moja ręka — zauważam.

Nie waha się długo. Zapomina o walizce i pospiesznie splata swoje palce z moimi, jakby bał się, że zaraz się rozmyślę. I właśnie tak – trzymając się za ręce, przemierzamy lotnisko. Zwykła rzecz, typowa dla każdej pary, a mimo tego, a może właśnie przez to, sprawia mu tyle radości.

— Cieszysz się jak przedszkolak — dogryzam mu ze śmiechem.

— W przedszkolu chłopcy krzywią się i płaczą, kiedy muszą iść z dziewczyną za rękę — odpowiada przekornie. — Ale masz rację, zachowuję się przy tobie jak zakochany gówniarz.

Mam to traktować jako wyznanie uczuć? Jeśli tak, to co powinnam odpowiedzieć? Czuję się zakłopotana.

— Jak na gówniarza masz bardzo dobre maniery. — Desperacko wykorzystuję to, że akurat przepuszcza mnie w drzwiach wejściowych lotniska, mając nadzieję, że jego wypowiedź była formą żartu.

Nie chcę od niego żadnych słownych deklaracji. Nie teraz, kiedy tak ciężko jest mi rozeznać się we własnych uczuciach.

Uśmiecha się, po czym wnioskuję, że faktycznie tylko żartował. Natychmiast udaje mi się rozluźnić.

— Nawet byle gówniarz umie poznać, kiedy ma do czynienia z damą. — Mówiąc to, zaczyna rozglądać się za postojem taksówek, czym chwilowo przerywa naszą rozmowę.

Ale nie wracamy do niej nawet wtedy, gdy już siedzimy we wnętrzu taksówki. Kierowca rozumie po niemiecku, dlatego Michael bez problemu się z nim dogaduje. Wciąż jeszcze znajdujemy się na parkingu lotniska, kiedy Michi niweluje cały istniejący między nami dystans. Nie bawi się w żadne gierki, po prostu całuje mnie tak zachłannie, jakby czekał na to całe życie, a nie tylko kilka dni. Nie dziwię mu się, bo ja też przez cały ten czas byłam spragniona jego dotyku i pocałunków. Nie opieram mu się. Przyciemnione szyby taksówki oddzielają nas od całego świata, więc już nic nie stoi na przeszkodzie temu, by zatracić się w tym upojnym zapomnieniu. Błądzi palcami po mojej skórze jak wprawiony muzyk, który dobrze wie, które klawisze fortepianu poruszyć, aby wybrzmiała upragniona melodia. Odnajduje we mnie te najczulsze struny i sprawia, że wszystkie bodźce zewnętrzne odbieram jak najsłodszą muzykę. Nawet mnie nie rozbiera, a i tak pod wpływem jego dotyku drżę z rozkoszy. Czuję się przed nim naga, bo nikt nie zna mnie tak dobrze jak on, zarówno od tej cielesnej, jak i duchowej strony. Gorąca krew szumi mi w uszach, serce obija się o piersi i ciężko jest mi złapać oddech, a mimo tego wciąż mam ochotę na więcej. Uśmiecham się na myśl, że to dopiero początek.

— Przyjechałam tu po to, żeby zobaczyć Amsterdam, a tymczasem skutecznie mi to uniemożliwiasz — zauważam ze śmiechem, kiedy na chwilę odrywa się ode mnie, żeby zaczerpnąć tchu.

— Będziesz musiała mocno się wysilić, żeby zapamiętać z tego wyjazdu cokolwiek poza mną — odpowiada z radosnym błyskiem w oku i szelmowskim uśmiechem.

Przygryzam wargę i posyłam mu zalotne spojrzenie, jednocześnie przechylając lekko głowę.

— Brzmi kusząco. — To jedyne, co zdążam powiedzieć, nim znów nakrywa moje usta swoimi.

Po dwudziestu minutach, które upływają jak jedna krótka chwila, taksówka zatrzymuje się pod Waldorfem Astorią. Jego budynek, podobnie jak inne zabudowania Amsterdamu, którym jednak nie miałam jeszcze okazji dokładnie się przyjrzeć, wzbudza zachwyt i podziw dla architektów XVII wieku nawet po zmroku, oświetlony blaskiem własnych okien i ulicznych latarni, w którym nie widać dobrze jego architektonicznych szczegółów. Wiem, że wnętrze okaże się dużo mniej tradycyjne, dlatego cieszę wzrok tym widokiem tak długo, jak tylko mogę. Czyli w efekcie bardzo krótko. Muszę nałożyć na usta nową warstwę karmazynowej szminki i poprawić włosy, więc robię to dyskretnie, podczas gdy Michael rozlicza się z kierowcą taksówki i odbiera od niego nasze bagaże.

— To chyba bardziej twoje klimaty niż moje — zauważa, kiedy już do mnie podchodzi i razem ruszamy w stronę wejścia.

— Zawsze możemy anulować rezerwację – mówię szybko, bo nagle dociera do mnie, że w takiej atmosferze, do jakiej ja przywykłam za sprawą rodziców, Michi rzeczywiście może czuć się nieswojo. Raczej nie wydaje mi się, żeby Brigitte i Josef zabierali swoje dzieci na wakacje do Waldorfa. Dlaczego wcześniej na to nie wpadłam?

Bo jesteś przyzwyczajona do tego, że zawsze i wszędzie towarzyszy ci Lucas, a Waldorf to jeden z jego ulubionych hoteli.

No dobra, ale przecież podczas zawodów, albo na wakacjach na pewno nocował w luksusowych hotelach. To, że nie ubiera się jak Lucas i nie zachowuje tak jak on, nie oznacza, że nie pasuje do takich miejsc. Cholera, przecież to sportowiec. Sportowcy są jak gwiazdy rocka – uwielbiają wydawać pieniądze na ekstrawaganckie rozrywki w najdroższych miejscach. Mimo wszystko jestem zaniepokojona.

— Zwariowałaś? — Ku mojej uldze, Michi sprawia wrażenie szczerze rozbawionego taką propozycją. — Za nic w świecie już nie zrezygnuję z tego ogromnego łóżka i szampana do śniadania.

Śmieję się na tę wzmiankę o szampanie, bo Michael znów okazuje się być zupełnie różnym od Lucasa. Tamten nigdy nie pija alkoholu we wczesnych godzinach i pod żadnym pozorem nie daje się skusić na kieliszek tego trunku przy pierwszym posiłku w ciągu dnia.

Ale przecież miałam już nie myśleć o Lucasie, prawda? Specjalnie przyleciałam aż do Amsterdamu, żeby się go pozbyć, więc tymi porównaniami tylko utrudniam sobie życie.

Mężczyzna w ciemnym uniformie otwiera przed nami drzwi wejściowe hotelu, a chwilę później inny pracownik odbiera nasze bagaże. Wąski hall prowadzi do przestronnego lobby. Wszystko tu błyszczy i razi po oczach luksusem. Nie można mówić jednak o przepychu, bo w wystroju tego wnętrza został zachowany pewien umiar świadczący o dobrym smaku projektanta. Nic nie jest tutaj przypadkowe. Wszystkie elementy wystroju współgrają ze sobą, tworząc zachwycającą całość.

Z uprzejmym recepcjonistą bez problemu porozumiewamy się po niemiecku. Dokonaliśmy wcześniej rezerwacji na moje nazwisko, tak na wszelki wypadek, więc teraz to ja dopełniam formalności. Michael nieudolnie próbuje ukryć swoją irytację tym faktem. Zgrywa obojętnego i może postronnemu obserwatorowi wydałby się całkowicie wyluzowany, ale ja potrafię dostrzec nawet najdrobniejsze zmiany w wyrazie jego twarzy. Śmieszy mnie, a jednocześnie rozczula ten ledwo zauważalny grymas. Ach, ta męska duma. Tak łatwo ją urazić.

Na wyższe piętra prowadzą mocne schody wykonane z dobrej jakości ciemnego drewna, które, podobnie jak bogato zdobiona balustrada i pozostałe elementy wystroju, wręcz lśnią czystością. Po trzech miesiącach spędzonych w podrzędnych hotelach czuję się tak, jakbym wróciła do domu. Uwielbiam ten moment, kiedy przemierzam korytarz w poszukiwaniu swojego tymczasowego miejsca pobytu i wiem, że to, co znajdę za drzwiami, na pewno wzbudzi mój zachwyt. Tak dzieje się też teraz. Wchodząc do pokoju, muszę powstrzymywać się przed wydaniem z siebie głośnego pisku. Wszystko tu jest takie świeże... Zaczynając od pościeli, idąc przez zasłony w oknach, a na kwiatach w wazonie kończąc. I jeszcze te beże i błękity, które tak uwielbiam... Miejsce starannie przygotowane specjalnie na nasze przybycie, żebyśmy mogli miło i beztrosko spędzić tu czas. Obsługa Waldorfa w mało subtelny sposób sugeruje, że to my i tylko my jesteśmy dla niej najważniejsi. W tym pokoju, wystrojem przypominającym królewską sypialnię, reszta świata nie ma znaczenia. Przez najbliższe kilkadziesiąt godzin to nasza prywatna idylla, w której nic i nikt nie może nam przeszkodzić.

Po błysku w oczach Michiego domyślam się, że jemu ten pokój też przypada do gustu. Przyglądam mu się i cierpliwie czekam, aż zatoczy oczami pełen krąg po pomieszczeniu i skupi swoją uwagę na mnie, ale gdy jego wzrok wreszcie zatrzymuje się na jednym punkcie, bynajmniej nie jest to moja twarz. Wpatruje się w coś za moimi plecami, a po chwili mija mnie bezceremonialnie i... rozkłada się na ogromnym łóżku.

— O mamo – wzdycha. Naprawdę wolałabym, żeby nie myślał w tym momencie o Brigitte. — Nie ruszę się stąd już nigdy.

— Ej! — wykrzykuję pretensjonalnie. — O ile dobrze pamiętam, mieliśmy zwiedzać Amsterdam — przypominam ze śmiechem.

Na te słowa Michi jedynie unosi lekko tułów i poklepuje miejsce obok siebie. Nie trzeba mnie długo namawiać. Jednak w przeciwieństwie do niego, ja najpierw ściągam płaszcz i buty, a dopiero potem kładę się na łóżku. Wzdycham z zachwytem, kiedy miękki materac ugina się pode mną, idealnie dopasowując do kształtu mojego ciała. Przekręcam głowę, żeby otrzeć się policzkiem o aksamitną narzutę. Nie dość, że jest tak cudownie gładka w dotyku, to jeszcze pięknie pachnie świeżością.

— Okej. Możemy tu zostać — mruczę bardziej do narzuty niż do Michiego.

— Zamieszkasz ze mną, jeśli kupię sobie takie samo łóżko? — Przekręca się na bok i posyła mi figlarny uśmiech. — W zestawie z materacem i pościelą.

— Pod warunkiem, że będziesz gotował i sprzątał za nas dwoje.

Marszczy czoło, udając, że intensywnie zastanawia się nad moją propozycją.

— Okeej. — Cmoka z dezaprobatą. — Może po prostu zamieszkajmy w Waldorfie — proponuje jak gdyby od niechcenia, rozkładając przy tym ręce gestem wskazującym na to, że takie rozwiązanie to według niego najbardziej oczywista oczywistość.

— Musiałbyś wygrywać Turnieje Czterech Skoczni codziennie — śmieję się.

— Da się załatwić — stwierdza ze wzruszeniem ramion.

Nadal ma na sobie kurtkę i nic nie wskazuje na to, by, zaabsorbowany wygodą łóżka, myślał o jej zdjęciu, dlatego sama powoli zaczynam go rozbierać. Zaczynam od luźno zarzuconego na szyję szalika, a następnie, kiedy unosi się niechętnie, ściągam z niego okrycie wierzchnie. Przygląda się moim poczynaniom jak zahipnotyzowany, aż wreszcie otrząsa się i uśmiecha kącikiem ust. Unosi ręce do kołnierzyka mojej koszuli, aby rozpiąć pierwsze guziki, a wtedy zdecydowanym ruchem odtrącam jego dłonie.

— Myślisz tylko o jednym — odpowiadam na jego skonsternowane spojrzenie. — Przecież właśnie po to tu przyjechaliśmy, żeby nie spędzać czasu tylko i wyłącznie w hotelowym pokoju. — Uśmiecham się niewinnie, chociaż moje zamiary wcale takie nie są.

Przewraca oczami ze zniecierpliwieniem.

— Żartowałem. Tak jest w porządku.

Ze śmiechem podnoszę się z łóżka. Uwielbiam się z nim droczyć. Naprawdę czuję się przy nim, jakbym znów była nastolatką przeżywającą swoją pierwszą miłość i to jest cudowne.

— Zbieraj się — rozkazuję tonem nie znoszącym sprzeciwu. — Najpierw pójdziemy na kolację, bo jestem przeraźliwie głodna.

Wydaje z siebie bliżej niezidentyfikowany pomruk, ale posłusznie wstaje, a następnie otwiera swoją walizkę i zaczyna przeglądać rzeczy. Ja z mojej też wyciągam odpowiednie ubrania oraz kosmetyczkę i wraz z nimi zamykam się w łazience. Dopiero tutaj zmieniam koszulę i spodnie na bladoróżową sukienkę z lekko rozkloszowanym dołem i cieliste pończochy samonośne. Następnie poprawiam makijaż i spinam włosy w luźnego koka. Mija chwila jednak chwila, nim się za to zabieram. Przez pewien czas po prostu przyglądam się sobie w ogromnym lustrze w srebrnej ramie. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz moje policzki były tak mocno rumiane naturalnie, bez pomocy różu. W ogóle wydaje mi się, że wyglądam jakoś bardziej świeżo i radośnie. To chyba towarzystwo Michaela tak na mnie działa.

Kiedy wychodzę z łazienki, on również jest już przebrany. Ma na sobie ciemne spodnie i trochę jaśniejszą marynarkę założoną na błękitną koszulę. Niebieski to zdecydowanie jego kolor. Niezależnie od tego, czy ten odcień ma kurtka reprezentacji, bluza sportowa, czy elegancka koszula, w nim zawsze wygląda dobrze. Nagle przestaję być głodna i tracę zainteresowanie kolacją. Dobrze wygląda, ale i tak w tym momencie mam ochotę go rozebrać. Z drugiej strony podoba mi się perspektywa pójścia z nim na kolację tak po prostu, bez żadnego ukrywania się. Dlatego oddalam od siebie wszystkie niemoralne myśli. Bez żalu, bo wiem, że wrócę do nich później. Czekam jeszcze, aż on skorzysta z łazienki i w tym czasie wygrzebuję z walizki kremowe szpilki. Chwilę później wychodzimy na korytarz, trzymając się za ręce. Michael znów cieszy się przy tym jak dziecko, a i mnie sprawia to niewyobrażalną przyjemność.

Restauracja Librije's Zusje wita nas szykownym wystrojem, wyśmienitymi potrawami i wybornym winem. W przerwie między daniami niewiele rozmawiamy, ale za to wymieniamy się drobnymi pieszczotami. Michi gładzi moją lewą dłoń położoną na stole, co jest niesamowicie urocze. Przyglądam mu się czule, przechylając przy tym głowę podpartą drugą ręką. Jego uśmiech napawa mnie radością nieporównywalną do niczego innego. Mogłabym tak siedzieć i wpatrywać się w niego godzinami.

— Twoja dłoń prezentuje się o niebo lepiej bez tego paskudnego pierścionka — stwierdza, czym wytrąca mnie z zamyślenia.

— Hę? — pytam głupio, bo mija chwila, nim udaje mi się skojarzyć fakty. W ciągu ostatnich godzin zdążyłam już zapomnieć o pierścionku zaręczynowym, który został w szufladzie szafki nocnej w mojej sypialni. Teraz rumienię się jak przyłapana na gorącym uczynku. — Wcale nie jest paskudny — neguję jego opinię, bo żadna lepsza odpowiedź nie przychodzi mi do głowy.

Krzywi się z żachnięciem.

— Jest tak ekstrawagancki, że bardziej pasuje do starej, zgorzkniałej wdowy o grubych dłoniach niż do młodej dziewczyny. Powinnaś mieć drobny, uroczy pierścionek, jeśli już z brylantem, to z małym, a nie tak ogromnym, że aż sprawiającym wrażenie, jakby palec miał ci się złamać pod jego ciężarem.

Teraz to na mojej twarzy pojawia się grymas niezadowolenia. Wiem, że wcale nie zależy mu na skrytykowaniu pierścionka, ale na obrażeniu osoby, która mi go dała. Jednocześnie czuję się okropnie, bo to, co o nim powiedział, niemal całkowicie zgadza się z moją opinią. Lucas zazwyczaj umie trafić z biżuterią w mój gust, ale tym podarunkiem nigdy nie byłam zachwycona.

— Przekaż to Lucasowi. — Jestem tak podrażniona, że nie umiem powstrzymać się przed tą kąśliwą uwagą.

Od razu zaczynam jej żałować, ale na szczęście Michi wyczuwa, że nie chciałam go urazić.

— Przepraszam, nie denerwuj się. — Ściska mocniej moją dłoń. — Po prostu wkurza mnie to, że on nie ma zielonego pojęcia o tym, jak powinien cię traktować.

— Możemy nie rozmawiać o Lucasie? — ucinam temat.

Wzdycha ze zrezygnowaniem. Widzę, że ma ochotę coś jeszcze dodać, ale się powstrzymuje. Chwilę później przy stoliku zjawia się kelner z deserem, który poprawia nam nastrój. Imię Lucasa nie pada już więcej w naszej rozmowie. Po kolacji wracamy do hotelu i wreszcie zajmujemy się tym, na co tak długo czekaliśmy. Tym razem pozbawiam go ubrań już bez żadnych skrupułów, a on staje się bardzo brutalny dla mojej sukienki. Tylko dla niej, bo w stosunku do mnie jest czuły i delikatny. Kładzie mnie ostrożnie na łóżku, a zdejmując z moich nóg pończochy, zostawia zmysłowe pocałunki na wewnętrznej stronie ud. Jest tak powolny i skrupulatny, że mam ochotę go za to zganić. Chciałabym, żeby już przeszedł do rzeczy, a tymczasem on wciąż torturuje mnie pocałunkami. Ale dzięki temu to, co mi później daje, wywołuje jeszcze większą rozkosz niż zazwyczaj.

Gdy już jest po wszystkim, Michi szybko zasypia, a do mnie sen jeszcze długo nie przychodzi. Wtulam się w jego nagi tors i wsłuchuję w rytm bicia jego serca. Myślę o tym, że jest mi przy nim tak dobrze, jak przy nikim innym. Nie tylko w łóżku, ale w ogóle zawsze i wszędzie. Pierwszy raz zerwanie z Lucasem oraz stawienie czoła wściekłości i pretensjom ojca nie wydaje mi się wysoką ceną za możliwość bycia z nim. Uśmiecham się na myśl, że mogłabym jeździć z nim na każde zawody i kibicować mu razem z Brigitte i Josefem tym razem już naprawdę jako jego dziewczyna. Zaprosić go do mojego mieszkania, które nie byłoby już terytorium Lucasa i ugotować na obiad jego ulubionego łososia. A potem pokazać mu Wiedeń takim, jakim ja go widzę i zabrać go do moich ukochanych ogrodów Schönbrunn. Nigdy nie byłam tak pewna, jak teraz, że jego szczęście to jest właśnie to, na czym najbardziej mi zależy. A przecież tak łatwo byłoby mu je dać.

Wreszcie, kołysana jego miarowym oddechem, zasypiam.

*

Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam tą sielanką. Tak sobie myślę, że niewiele się dzieje w tym rozdziale, ale o to chodziło.

Dziękuję za wszystkie Wasze miłe słowa. W komentarzach, na Twitterze i na Asku. Jesteście po prostu niezastąpione.  Gdyby nie Wy, pewnie przestałabym pisać to opowiadanie już jakoś po piątym rozdziale, jak to mi się już wcześniej zdarzało. Naprawdę ogromnie się cieszę z tego, że tu ze mną jesteście ♥

I na koniec krótkie ogłoszenie parafialne: teraz możecie czytać to opowiadanie również na Wattpadzie. Na razie dodałam tam tylko dwa rozdziały, ale powoli będzie pojawiać się również reszta. Zainteresowanych zapraszam TUTAJ.

No i przypominam jeszcze o Asku. Śmiało możecie tam pytać o to, kiedy pojawi się nowy rozdział, albo o inne rzeczy ;) Link w menu bloga.

To chyba tyle na dzisiaj. Ściskam mocno!