Rozdział dwudziesty trzeci

(muzyka)

Czas płynie wolno, jakby specjalnie chciał mi zrobić na złość. Rzucam się w wir obowiązków związanych z nową pracą, a odkąd pogodziłam się z ojcem, częściej odwiedzam rodziców, ale i tak wciąż nie mogę znaleźć sobie miejsca i wciąż nie czuję się dobrze. Co tu dużo gadać, brakuje mi Michaela i z każdym dniem mam coraz większe wrażenie, że nigdy nikt mi go nie zastąpi. Próbuję pogodzić się z tym, że już nie będziemy razem, co, nawiasem mówiąc, marnie mi wychodzi, a w międzyczasie odliczam dni do przyjazdu Leah do Wiednia. Ciężko jest mi wytrwać do połowy kwietnia i kiedy ostatecznie mi się to udaje, czuje się tak, jakbym przez cały ten czas przebiegała maraton codziennie. Jestem zmęczona tym nudnym życiem, w którym każdy kolejny dzień niczym nie różni się od poprzedniego i żaden poranek nie obiecuje zmian. Potrzeba mi odrobiny świeżości i mam nadzieję, że Leah mi jej dostarczy.

I robi to w sposób, którego za nic bym się nie spodziewała.

Przyjeżdża już dzień przed maratonem, w którym mają wziąć udział niektórzy skoczkowie. Zgadza się, żeby odwiedzić mnie w moim mieszkaniu, bo rozumie moją niechęć do reszty kadry. Boję się ich oskarżycielskich spojrzeń, niezadowolonych pomruków i fałszywych uśmiechów. Tamto ostatnie śniadanie w ich towarzystwie za dobrze wyryło się w mojej pamięci.

Leah ożywia moje martwe mieszkanie swoim śmiechem i energią. Wnosi do pomieszczeń coś przyjaznego i sprawia, że zaczynam czuć się w nich lepiej. Jednocześnie zastanawiam się, skąd w niej tyle pozytywnych emocji, skoro ostatnim razem, kiedy się widziałyśmy, była uosobieniem pesymizmu. Teraz bardziej przypomina tę Leah z początków naszej znajomości, kiedy zwykłe siedzenie na trybunach Bergisel sprawiało jej niewyobrażalną radość. Kiedy pytam ją o tę zmianę, rumieni się i uśmiecha z zakłopotaniem.

— Nie mam pojęcia, jak ci to powiedzieć — wyznaje po chwili milczenia.

Zażenowana Leah to rzadki widok, który jeszcze bardziej wzbudza moją ciekawość. Podczas gdy ona próbuje znaleźć odpowiednie słowa, ja szukam wyjaśnienia na własną rękę. Po chwili dociera do mnie, że może być tylko jeden powód tej diametralnej zmiany i jest nim jedyna na całym świecie osoba, w obecności której Leah stawała się taka rozpromieniona.

— Jak najprościej, bez owijania w bawełnę — zachęcam ją, co wymaga przełknięcia olbrzymiej guli, która wyrasta w moim gardle.

Jeszcze zanim otworzy usta, już wiem, co od niej usłyszę.

— Andreas i ja jesteśmy razem.

Patrzy na mnie w oczekiwaniu i przygryza przy tym wargę. Próbuje przy tym powstrzymać uśmiech, który wypełza na jej zarumienione policzki. Dopiero teraz zauważam, że zmieniła fryzurę, a mocny makijaż zastąpiła nieco lżejszym, przez co wygląda bardziej dziewczęco i po prostu kwitnąco.

Całe to uczucie ciepła, jakie Leah wniosła ze sobą do mojego mieszkania, nagle gdzieś ulatuje. Zaczynam czuć się przy niej jak porzucona przez Boga kupka nieszczęścia.

W tej całej chorej sytuacji pocieszało mnie tylko to, że nie jestem sama. Że jest ktoś, komu mogę się wyżalić i kto mnie zrozumie, bo przechodzi przez to samo co ja. A teraz zostałam pozbawiona tej współcierpiącej duszy, skazana na samotną żałobę. Czuję się tak, jakby Leah wystawiła mnie do wiatru i z tego powodu robi mi się jeszcze gorzej, bo przecież powinnam cieszyć się jej szczęściem, a nie obwiniać ją o swoje nieszczęście.

Zmuszam się do uśmiechu i wkładam cały wysiłek w to, żeby wyglądał jak najszczerzej.

— Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? — pytam. Pomimo wielkich starań, słychać w moim głosie wyrzut, ale Leah interpretuje go inaczej.

— Nie chciałam, żeby było ci przykro — tłumaczy i staje się przy tym jeszcze bardziej zakłopotana. — A poza tym, to się stało zupełnie niedawno i stwierdziłam, że wolę ci o tym opowiedzieć na żywo — dodaje szybko, chcąc zatrzeć wspomnienie tamtych słów.

Mam ochotę uciec do sąsiedniego pokoju i się rozpłakać. Miałam nadzieję, że kiedy zjawi się tu Leah, przestanę czuć się tak przeraźliwie samotna, a tymczasem stało się zupełnie inaczej. Naprawdę nie wiem, skąd we mnie tyle siły, ale siadam wygodniej na sofie i zachęcam Leah, żeby opowiedziała mi o wszystkim. Nie muszę jej długo namawiać. Od razu poznaję, że od chwili przyjścia tutaj aż się paliła do tego, żeby podzielić się ze mną swoim szczęściem.

— To się stało zupełnie niespodziewanie. Andreas strasznie pokłócił się z Mią i przyjechał do mnie totalnie wściekły. Próbowałam go pocieszyć i wtedy zrozumiałam, że to moja jedyna szansa, żeby powiedzieć mu o swoich uczuciach, bo potem się pogodzą i on znów stanie się obrzydliwie szczęśliwy. Długo się nie zastanawiałam, to był impuls. Po prostu powiedziałam mu, że go kocham. — Robi pauzę, chcąc dodać swojej opowieści nieco napięcia. — A wtedy on wkurzył się jeszcze bardziej. Był zły o to, że tak długo trzymałam to przed nim w tajemnicy. Próbowałam mu to wytłumaczyć, ale to nie pomogło i w końcu wyszedł, trzaskając drzwiami. Wtedy dzwoniłam do ciebie, żeby ci się wyżalić, ale nie odbierałaś.

— Byłam wtedy w pracy — tłumaczę, przypominając sobie, że istotnie jakoś dwa tygodnie temu po skończeniu pracy miałam kilka nieodebranych połączeń od Leah.

— No właśnie — potakuje. — Dwie godziny później wrócił. Stwierdził, że jestem głupia, że wcześniej mu tego nie powiedziałam, bo on też kochał mnie przez cały ten czas, ale był pewien, że ja tego nie odwzajemniam i w sumie był z Mią tylko dlatego, że chciał w ten sposób o mnie zapomnieć. — Przerywa, ale tym razem po to, żeby się zaśmiać. — Oboje byliśmy głupi. Już dawno mogliśmy się dogadać i nie byłoby problemu.

Ciężko byłoby zaprzeczyć. Już na samym początku dziwiły mnie te ich podchody w nastoletnim stylu.

Ale jedna rzecz, o której Leah zapomniała, nie daje mi spokoju.

— A co z Mią? — pytam.

Leah macha ręką ze zniecierpliwieniem. Odtrąca ten temat jak złośliwą muchę, którą zawsze była dla niej Mia.

— Andi stwierdził, że po tej kłótni i tak nie mogliby do siebie wrócić — odpowiada pod naciskiem mojego nieustępliwego spojrzenia.

— Cieszę się, że wszystko się między wami ułożyło — mówię trochę na przekór sobie. To straszne, ale naprawdę lepiej czułam się w towarzystwie tamtej Leah, która rozumiała mój ból złamanego serca.

Leah chyba wyczuwa, że jestem nie do końca szczera, bo jej uśmiech przygasa, a na twarzy pojawia się wyraz zmartwienia.

— Tobie też się to w końcu przydarzy. Jeśli nie z Michim, to z kimś innym — pociesza mnie tym swoim łagodnym tonem głosu zarezerwowanym na kryzysowe chwile.

Kładę głowę na jej ramieniu i pozwalam jej się przytulić. Przez chwilę czuję się dzięki temu lepiej, ale potem zaczynam żałować, że to ona, a nie Michael.

— Nie chcę nikogo innego — wzdycham żałośnie.

Leah w odpowiedzi jedynie głaszcze mnie po włosach. Chyba zdaje sobie sprawę z tego, że to nie ona jest tą osobą, która umiałaby mnie pocieszyć.

— Tak w ogóle to wiesz może, co u niego słychać? — pytam, wracając do poprzedniej pozycji, żeby móc sięgnąć po kubek z ciepłą herbatą.

Często o to pytam w ostatnim czasie, bo Leah jest teraz moim jedynym łącznikiem z Michaelem. Czasem zastanawiam się, czy nie ma tego dość, ale ona za każdym razem odpowiada nie okazując żadnych oznak zniecierpliwienia. Podobnie jest teraz.

— Coraz lepiej. Niedługo będzie mógł wrócić do treningów, może nawet wystartuje w Letniej Grand Prix.

Już mam zamiar zadowolić się tą odpowiedzią, bo brzmi podobnie do tych, które udzielała mi poprzednio, ale wtedy dostrzegam lekkie zawahanie u Leah, która otwiera usta, jakby chciała coś jeszcze dodać, a potem szybko je zamyka.

— Leah?

Odwraca wzrok, wyraźnie zła na siebie za to, że dała się przyłapać.

— Jest coś jeszcze, prawda? — pytam, teraz nie mając już co do tego żadnych wątpliwości.

— Nie, dlaczego tak myślisz?

Ma nadzieję, że uda jej się coś jeszcze ugrać, ale poddaje się, widząc moje pełne politowania spojrzenie.

— Chiara zaczęła się koło niego kręcić — wyznaje niechętnie.

Robi mi się gorąco, wcale przez kubek z herbatą, który wciąż trzymam w dłoniach. Patrzę na niego niepewnie z poczuciem, że zaraz zwymiotuję. Myśl o Michim z Chiarą mnie drażni, skręca w nieprzyjemny sposób moje wnętrzności. Potem przenoszę wzrok na Leah, która znów przygryza wargę i znów czeka w napięciu na moją reakcję. A ja zupełnie jej nie kontroluję.

— Czy ta mała suka nie ma nic lepszego do roboty? Żadnej szkoły, egzaminów? Ja w jej wieku zakuwałam całymi dniami i nawet nie myślałam o chłopakach. — Mój głos ocieka pogardą.

Nie jestem w stanie trzymać kubka w drżących dłoniach, więc odstawiam go na stolik z głośnym trzaskiem. Herbata nie wylewa się z niego tylko dlatego, że jest jej po prostu za mało. Po chwili podrywam się z sofy, bo niekontrolowane drżenie roznosi się na pozostałe części mojego ciała. Muszę przejść się po pokoju, żeby się uspokoić.

— Lisa... Ona nie ma pojęcia, że coś między wami było — Leah zastępuje mój głos rozsądku, który w tym momencie został zagłuszony.

— Ale on ma pojęcie! — nie wytrzymuję napięcia i podnoszę głos. — Jak on mógł tak szybko zastąpić mnie kimś innym?

— Przecież nie powiedziałam, że ze sobą chodzą, tylko że ona się koło niego kręci — Leah spieszy z wyjaśnieniami, z których niewiele do mnie dociera.

Cholerna Chiara. Znowu wtrąca się między mnie i Michiego, ale tym razem nie mogę już na to w żaden sposób zareagować. To się dzieje dziesiątki kilometrów ode mnie, poza zasięgiem mojego wzroku, ale to nie zmienia faktu, że boli tak samo, a nawet jeszcze bardziej niż wtedy na imprezie. Najgorsza jest chyba ta niemożność walki o to, na czym tak mocno mi zależy. Wtedy w odwecie mogłam przynajmniej spróbować flirtu z Gregorem, który teraz prawdopodobnie w ogóle nie poruszyłby Michaela. To wszystko mnie przytłacza. Zupełnie nieświadomie zaczynam krzyczeć z bezsilności. Osuwam się po ścianie na podłogę i biję w nią pięściami, wyobrażając sobie, że uderzam Chiarę i w ten sposób odpędzam ją od Michaela.

— Lisa! — Zdezorientowana Leah w mgnieniu oka dobiega do mnie i chwyta za nadgarstki. — Przestań, bo zrobisz sobie krzywdę!

Pod wpływem tych słów zamieram. Patrzę na nią ze zdumieniem i zastanawiam się, o jaką krzywdę jej chodzi. Przecież pozbawiłam się prawdziwej miłości, jedynego szczęścia i jedynego sensu mojego życia – czy mogę wyrządzić sobie jeszcze większą krzywdę? Poobijane dłonie w porównaniu z tą stratą nie są żadną krzywdą.

Ale myślę tak tylko przez chwilę. Później zaczynam odczuwać ból w nadgarstkach, który stopniowo przechodzi na przedramiona. Syczę głośno, a kiedy okazuje się, że to nie wystarcza, żeby załagodzić ból, krzyczę.

— Nienawidzę jej! Nienawidzę, nienawidzę! — powtarzam to słowo tak długo, że już sama nie wiem, czy wciąż mam na myśli Chiarę, Michaela, czy może samą siebie.

Leah najpierw próbuje mnie uspokoić, ale później daje za wygraną i pozwala mi się wykrzyczeć, bacznie przy tym obserwując, czy nie wyrządzam sobie kolejnej krzywdy. Robię na złość trochę jej, a trochę samej sobie i przygryzam dolną wargę aż do krwi. Dopiero cierpki, metaliczny smak w ustach sprawia, że powoli wybudzam się z amoku. Wtedy krzyk przechodzi w szloch, którego również nie kontroluję.

— Nie chcę tak żyć — stwierdzam żałośnie.

Teraz już naprawdę muszę wyglądać jak kupka nieszczęścia. Leah sięga po swoją torebkę leżącą na sofie i wyciąga z niej chusteczki, które mi podaje. Przychodząc tutaj chyba nie spodziewała się, że jest ze mną aż tak źle. Rzadko żaliłam jej się przez telefon, a częściej po prostu wypłakiwałam się w poduszkę. Do tego dochodzi jeszcze fakt, że minęły już dwa miesiące, w czasie których powinnam już się pogodzić z zaistniałą sytuacją. A ja z każdym dniem coraz bardziej odczuwam brak Michiego.

— Gdybym tylko wiedziała, że jemu jeszcze choć trochę na mnie zależy... — myślę głośno, kiedy udaje mi się odrobinę uspokoić.

Leah przez cały czas współczująco głaszcze mnie po plecach. Pomimo tego, że dogadała się z Andreasem i porzuciła nasz klub złamanych serc, cieszę się, że jest ze mną.

— Musisz przestać o nim myśleć. Wiem, że łatwo powiedzieć, a trudniej zrobić, ale skoro to jest skończone, to nie możesz ciągle do tego wracać, bo zwariujesz — tłumaczy kojącym głosem.

Naprawdę chciałabym postąpić zgodnie z jej radą, ale moje dwumiesięczne doświadczenie mówi mi, że to niemożliwe.

— Na co mi były te całe skoki? Mogłam nie pchać się w nie i pracować spokojnie w Wiedniu.

— Ale wtedy nie poznałabyś mnie. — Leah uśmiecha się pocieszająco. — I nadal byłabyś narzeczoną tego frajera.

Krzywi się w tak zabawny sposób, że po prostu parskam śmiechem. Leah wtóruje mi, zadowolona, że choć na chwilę udało jej się odegnać mój smutek.

— Tak w ogóle to wiesz może, co u niego? — pytam, mając na myśli Lucasa.

Zastanawiam się, jak to możliwe, że wcześniej się nim nie zainteresowałam.

— Przecież to twój były — zauważa Leah z udawanym wyrzutem. — No cóż, trzeba przyznać, że po tym wszystkim zachował się bardzo honorowo. Od razu załatwił Michiemu innego lekarza, a po sezonie złożył rezygnację. Nie mam pojęcia, co się z nim dzieje teraz.

— Pewnie zajmuje się już tylko kliniką swojego ojca — domyślam się.

Wcale nie jestem zaskoczona jego rezygnacją. Zależało mu na tym stanowisku, to prawda, ale wtedy jeszcze żył jego ojciec, a przez to jego udział w pracy w klinice był naprawdę niewielki. Teraz całe zarządzanie nią spadło na niego i na pewno nie dało się go pogodzić z niczym innym.

— Na szczęście on już nas nie musi interesować — stwierdza wesoło.

Odpowiadam jej teraz już nieco przygaszonym uśmiechem. To chyba jej się nie podoba.

— No, zbieraj się! — Uderza dłońmi o uda i podnosi się z podłogi. — Pokażesz mi to swoje ukochane miasto, a potem pójdziemy gdzieś na obiad — dodaje, widząc moje pytające spojrzenie.

— Nie mów mi, że nie byłaś nigdy w Wiedniu — odpowiadam niechętnie.

Dobrze wiem, o co jej chodzi. Ma ten sam cel, co Marie, tylko środki nieco łagodniejsze. Chce wyciągnąć mnie z domu, żebym przestała się zadręczać. A ja nie jestem pewna, czy mam w tej chwili ochotę na integrację z ludźmi.

— Byłam, ale szkolne wycieczki to nie to samo, co spacer z tubylcem. — Nie traci entuzjazmu.

Wzdycham, ale posłusznie podnoszę się z podłogi i udaję do łazienki, żeby poprawić makijaż. Kilka minut później od strony wizualnej jestem już gotowa do wyjścia. Od strony psychicznej – niekoniecznie.

Oprowadzanie Leah po mieście nie poprawia mi humoru. Nie cieszy mnie nawet spacer po pięknych ogrodach w Schönbrunn. Przede wszystkim dlatego, że pokazuję jej te miejsca, które w marzeniach wielokrotnie pokazywałam Michiemu. To miało być po tym, jak rozstanę się z Lucasem, a on skończy sezon na pierwszym miejscu w Klasyfikacji Generalnej i będzie mógł do mnie przyjechać. Wiele bym dała za to, żeby tak się to wszystko ułożyło.

Leah zadaje szczegółowe pytania na każdym przystanku naszej wycieczki, chcąc odwrócić moją uwagę od ponurych myśli. Będąc w najlepszej formie pewnie opowiadałabym jej o Wiedniu z błyskiem w oczach, bo przecież kocham to miasto i wszystko, co z nim związane, ale teraz ledwo zmuszam się do zdawkowych odpowiedzi. Po kilku godzinach, w czasie których zobaczyłyśmy naprawdę niewiele, Leah daje za wygraną i proponuje, żebym jednak wróciła do domu odpocząć. Kiedy się rozstajemy, przypomina mi o jutrzejszym maratonie, tak jakby wszędzie nie było pełno plakatów, które robią to równie skutecznie. Nie wspomina już za to o Andreasie i jestem jej za to wdzięczna.

Nie mam ochoty na spotkanie z kadrą. Wspomnienie tamtego poranka w hotelowej restauracji jest jeszcze zbyt żywe. Podejrzewam, że jeśli coś się zmieniło w ich myśleniu o mnie, to tylko na gorsze. Chcę jednak spędzić możliwie jak najwięcej czasu z Leah, więc mimo wszystko następnego dnia zjawiam się w miejscu startu.

Ale Leah nie wita mnie sama, bo towarzyszy jej Andreas. Usłyszeć o tym, że są razem, to jedno, a zobaczyć na własne oczy, to zupełnie co innego. Znajome ukłucie zazdrości pojawia się ze zdwojoną siłą. Robię wszystko, co w mojej mocy, żeby je zignorować, bo czuję się przez nie źle. Powinnam cieszyć się ze szczęścia przyjaciółki, a poza tym Andreas jako jedyny ze skoczków wita mnie przyjaznym uśmiechem i zagaduje wesoło. W towarzystwie jego i Leah łatwo jest ignorować pozostałych członków kadry, którzy nieustannie kręcą się gdzieś w pobliżu. Problem pojawia się w momencie, gdy moi sprzymierzeńcy oddalają się gdzieś na chwilę, a ja zostaję sama. Wtedy spojrzenia mijających mnie osób, nawet tych nieznanych, zaczynają mi ciążyć. Tłum ludzi przytłacza mnie prawie tak samo jak wtedy w klubie z Marie i Amelie, bo chociaż nikt mnie nie szturcha i nie wpada na mnie, to czuję się wytykana palcami. W końcu postanawiam zmienić miejsce pobytu na jakieś bardziej odległe od kadry, nawet jeśli w ten sposób utrudnię Leah i Andreasowi odnalezienie mnie po powrocie.

Wędruję długo, ale im bardziej oddalam się od byłych kolegów i koleżanek, tym bezpieczniej się czuję. Zupełnie tak, jakbym opuściła obszar objęty szkodliwym promieniowaniem, na który wkroczyłam bez skafandra ochronnego. Po dwóch minutach przepychanki między ludźmi w większości zmierzającymi w kierunku przeciwnym do mojego, mogę odetchnąć z ulgą. Ale gdy nabieram w płuca większą porcję powietrza, zauważam twarz, od której chciałam uciec najbardziej.

Stefan Kraft stoi w odległości kilku kroków ode mnie i przypatruje mi się z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Mocny węzeł zaciska się gdzieś wewnątrz mojego brzucha. Pierwotnie zamierzam zignorować tego najmniej lubianego przeze mnie skoczka, ale w momencie gdy się od niego odwracam, wciąż czuję na sobie jego wzrok. Wreszcie decyduję się podjąć wyzwanie i niweluję dzielącą nas odległość.

— Coś nie tak? — pytam z udawaną uprzejmością i wymuszonym uśmiechem przyklejonym do twarzy.

— Możemy porozmawiać? — odpowiada pytaniem na pytanie, a jego głos jest przy tym tak chłodny, że przez moje ciało, pomimo siedemnastostopniowej temperatury powietrza, przechodzi dreszcz.

— O czym? — przestaję dbać o to, żeby sprawiać wrażenie uprzejmej i przyjmuję ton niemal tak samo oziębły jak jego.

— A jak myślisz? — niemal warczy z irytacją. — Jest tylko jedna rzecz, która nas łączy — dodaje kąśliwie. Domyślam się, że nie jest zadowolony z tego, że ma ze mną cokolwiek wspólnego.

Nie rozumiem, skąd u niego to rozdrażnienie, skoro to on zaczął rozmowę, ale natychmiast mi się ono udziela.

— Niepotrzebnie się martwisz. Z mojej strony już nic ci nie zagraża, więc o ile Michi w ciągu ostatnich dwóch miesięcy zmienił orientację, to droga wolna. — Nie mogę powstrzymać szyderczego uśmiechu, który sam się pcha na moje usta.

Stefan jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nadyma się i robi czerwony na twarzy niczym balon. Domyślam się, że trafiłam w czuły punkt, ale to jedynie zwiększa moją satysfakcję.

— Nie o to mi chodzi — mruczy przez zaciśnięte zęby.

— Nie? Chyba mi nie powiesz, że przez cały ten czas nie byłeś o mnie zazdrosny i nie lubiłeś mnie tylko dlatego, że po prostu coś ci we mnie nie przypadło do gustu?

Obserwuję jego narastającą wściekłość połączoną z zażenowaniem i sprawia mi to okrutną przyjemność. On staje się coraz bardziej czerwony i coraz mocniej zaciska pięści, a ja uśmiecham się coraz szerzej.

— Chciałem ci tylko powiedzieć, że jesteś głupia.

Uśmiech zastyga na mojej twarzy na krótką chwilę, gdy mam wrażenie, że się przesłyszałam, a potem powoli znika, kiedy dociera do mnie, że Stefan naprawdę to powiedział. Nim całkiem zdążę otrząsnąć się ze zdziwienia i wymyślić jakąś ripostę, on odzywa się ponownie. Nadal jest wściekły, ale widać, że dzięki obrażeniu mnie zrobiło mu się lepiej.

— Miałaś go na wyciągnięcie ręki i nawet nie musiałaś się specjalnie wysilać, bo on stracił dla ciebie głowę i wybaczyłby ci wszystko. A ty tak po prostu wyjechałaś. Jeśli naprawdę go kochałaś, to jesteś głupia, a jeśli tylko chciałaś się nim zabawić, to zasłużyłaś sobie na to, żeby wszyscy się od ciebie odwrócili. — W jego głosie wciąż słychać pogardę.

Teraz to mnie boli każde jego słowo. Mówi o tym, o czym doskonale wiem i czego nie potrafię sobie wybaczyć. Rozjusza wciąż niezagojone rany i sprawia, że zaczynają palić żywym ogniem.

— Po co mi o tym mówisz? Wygrałeś – nie możesz się po prostu z tego cieszyć i dać mi spokój? — Chociaż próbuję udawać, że swoją wypowiedzią nie zrobił na mnie żadnego wrażenia, to mój głos drży. Ostatecznie odpuszczam sobie zgrywanie obojętnej, bo łzy gromadzące się pod powiekami i tak mnie zdradzają.

— Jak mam się cieszyć, kiedy mój najlepszy przyjaciel jest nieszczęśliwy?

Czyli o to mu chodzi? Zauważył, jak bardzo źle się czuję w skocznym towarzystwie i teraz chce mnie po prostu dobić? Jeśli tak, to jest na dobrej drodze ku temu.

— Myślisz, że ja jestem szczęśliwa? Że nie zdaję sobie sprawy z tego, jak bardzo go skrzywdziłam? — Nie zwracam uwagi na zdziwione spojrzenia posyłane nam przez ludzi dookoła i podnoszę głos. — Wbrew pozorom, Stefan, ja nie chciałam go zranić.

Odwracam twarz od niego, żeby otrzeć łzy, zanim rozmażą mi makijaż. Jestem pewna, że je zauważył i złoszczę się teraz na siebie, że ich nie powstrzymałam i dałam mu tę satysfakcję.

— Tym bardziej nie rozumiem, dlaczego wtedy wyjechałaś — mówi już nieco spokojniej, niemal bez złośliwości. Być może jednak zrobiło mu się głupio, że przez niego płaczę.

— Wiesz jak to jest, kiedy nagle wszystko wymyka ci się spod kontroli i burzy się porządek, na który pracowałeś przez całe życie?

Nie mam pojęcia, dlaczego otwieram się akurat przed nim. To chyba kwestia tego, że już jest mi wszystko jedno, co o mnie pomyśli, bo prawdopodobnie widzimy się po raz ostatni.

— Zdarzały mi się gorsze chwile w karierze i tak się właśnie wtedy czułem — odpowiada po chwili wahania.

— A mnie się to wtedy zdarzyło pierwszy raz. I nie umiałam sobie z tym poradzić w inny sposób.

Stefan przygląda mi się w milczeniu, jakby rozważał, czy moje słowa na pewno są szczere. Sprawia wrażenie zakłopotanego. Chyba też nie spodziewał się, że ta rozmowa pójdzie w takim kierunku i że zamiast skakać sobie do gardeł, spokojnie wymienimy się refleksjami.

— Nie jest jeszcze za późno, żebyś spróbowała to naprawić — mówi wreszcie, powoli i niechętnie, jakby nie był do końca przekonany, czy może mi zaufać.

Jego słowa znów mnie dotykają, ale tym razem w inny sposób. Wzbudzają w moim sercu coś, co ja uśpiłam dwa miesiące temu – nadzieję. Są przy tym bardzo powściągliwe, ale i tak chwytam się ich rozpaczliwie, jak ostatniej deski ratunku, która pojawiła się na moim morzu rozpaczy.

— W jaki sposób? — Nie wybucham entuzjazmem i pozostaję sceptyczna, bo nie jestem pewna, czy mogę zaufać akurat jemu.

— Rusz głową, skoro tak bardzo ci na nim zależy — odpowiada, tym razem z typową dla siebie kąśliwością. — Ja tego za ciebie nie zrobię.

Nie wiem, co odpowiedzieć. Czy to możliwe, żeby Stefan właśnie udzielił mi rady, której tak bardzo potrzebowałam? Wychodzi na to, że tak i nie potrafię zrozumieć, dlaczego to zrobił.

— Chyba Leah i Andreas cię szukają. — Wyrywa mnie z zamyślenia.

Obracam się w stronę, którą wskazuje kiwnięciem głowy i rzeczywiście ich dostrzegam. Macham do nich, żeby oni zauważyli mnie.

— Pójdę już — zwracam się do Stefana, robiąc kilka kroków w tył. — Powodzenia w biegu — dodaję jeszcze.

— Nie dziękuję — odpowiada, a na jego twarzy na ułamek sekundy pojawia się coś na kształt smutnego uśmiechu.

*

Hej! Jak widzicie, zjawiam się z nowym rozdziałem bardzo szybko jak na mnie, ale mam ku temu dobry powód. Dzisiaj mija równy rok, odkąd założyłam tego bloga i dodałam tu prolog. Rok. Dwanaście miesięcy, dwadzieścia trzy rozdziały i sześćdziesiąt tysięcy wyświetleń. Aż ciężko w to uwierzyć. Mam nadzieję, że coś się w tym czasie zmieniło w moim pisaniu na lepsze, że może stało się trochę dojrzalsze i po prostu ładniejsze. Bardzo bym tego chciała, bo w końcu piszę po to, żeby się rozwijać. W tym miejscu wypadałoby podziękować Wam wszystkim za to, że ze mną jesteście, więc zrobię to, ale nie w sposób wylewny, bo - najwyższy czas, żeby to powiedzieć - do końca opowiadania zostały już tylko dwa rozdziały i epilog, więc dziękować będę również przy pożegnaniu. A zatem DZIĘKUJĘ <3 Teraz krótko, bo wszystko, co chcę Wam przekazać, przekażę pod epilogiem.

Następny rozdział pojawi się za dwa tygodnie, być może trochę później, bo za tydzień wyjeżdżam i kiedy nie będzie mnie w domu, raczej nie będę pisać. Chyba że najdzie mnie wena - w razie czego zabieram laptopa ze sobą. Postaram się za to wreszcie nadrobić przez ten czas zaległości na Waszych blogach.

Całuję! ;* 
PS. Zapraszam do oddania głosu w nowej ankiecie w prawej kolumnie bloga. To dla mnie bardzo ważne.