Rozdział trzynasty

(muzyka)

Następnego dnia działamy zgodnie ze wcześniejszymi postanowieniami. Lucas nie jest zdziwiony, gdy informuję go, że nie wybieram się z nim do Wiednia. Odprowadza mnie do auta Leah, a na pożegnanie życzy dobrej zabawy. Staram się zagłuszyć wyrzuty sumienia składanką piosenek Maroon 5, gdy czarnym Renault Clio przemierzamy ośnieżone drogi. W mieszkaniu Leah zjawiamy się tylko na chwilę, żeby zostawić rzeczy. Lunch zjadamy na mieście, bo po długiej nieobecności jej lodówka jest zaopatrzona jedynie w ketchup, spleśniały ser i kilka zepsutych jogurtów. Po posiłku wybieramy się na zakupy, ponieważ jedynym moim ubraniem nadającym się na domówkę jest malachitowa sukienka, a jej nie mogę założyć drugi raz na imprezę w tym samym towarzystwie. Długo chodzimy po sklepach, nim wreszcie znajduję idealny strój –  czerwoną sukienkę przed kolano z długim rękawem i głębokim dekoltem. Kiedy zakładam ją wieczorem razem z czarnymi louboutinami na niewielkiej platformie, Leah głośno cmoka z aprobatą..
    - Zobaczymy, kto dzisiaj będzie odchodził od zmysłów.
    Gdy to mówi, ma na myśli nie tylko Michaela. Sama zakłada obcisłą oliwkową sukienkę, która podkreśla jej zgrabną figurę. Jak sama stwierdza, stanowi w niej świetny kontrast dla pulchniutkiej Mii. Muszę gryźć się w język za każdym razem, gdy słyszę podobne komentarze padające z jej ust. Takie wyrachowanie w ogóle do niej nie pasuje. Powoli zaczynam tęsknić za dawną, uprzejmą Leah i obawiam się, że Andreas, gdy dostrzeże tę zmianę, również może nie być z niej zadowolony. Staram się, ale wszystkie moje próby uświadomienia jej tego spełzają na niczym.
    Michael mieszka w innej części miasta niż Leah w kilkupiętrowym bloku na nowo wybudowanym osiedlu. Taksówką jedziemy tam dziesięć minut. Gdy rozpinam płaszcz i przeglądam się w lustrze w trakcie jazdy windą, ogarniają mnie wątpliwości. Czy na pewno dobrze zrobiłam ubierając się tak, a nie inaczej? Jeśli Michi chce mnie ignorować w czasie tej imprezy, to z całą pewnością mu tego nie ułatwię. Przekonuję się, że mam rację, już w momencie, gdy otwiera nam drzwi.
    - Cześć – mówi do Leah, którą zauważa najpierw, a gdy chwilę później dostrzega mnie, uprzejmy uśmiech, jakim ją przywitał, zamiera na jego ustach.
    Robi mi się gorąco pod jego spojrzeniem. Mierzy mnie nim od góry do dołu i od dołu do góry, szczególnie dużo uwagi poświęcając dekoltowi. Czuję, że moje policzki oblewają się czerwienią niemal tak intensywną, jak czerwień sukienki, którą mam na sobie. Mam tylko nadzieję, że nie widać tego spod obfitej warstwy makijażu. To trwa może dwie sekundy, ale tyle wystarczy, żebym poczuła się całkowicie naga i zdążyła dostrzec w jego oczach, że wcale nie stałam mu się obojętna. Ale kiedy odwraca wzrok, czuję się, jakby wymierzył mi siarczysty policzek. Żadnego uśmiechu, żadnego Cieszę się, że cię widzę. Zaciska szczękę i widać po nim, że walczy ze sobą, by nie spojrzeć na mnie po raz drugi. Leah przychodzi mu z pomocą. Przytula go na powitanie, po czym wręcza mu szampana, którego kupiłyśmy w czasie dzisiejszych zakupów.
    - To taki mały prezent od nas – tłumaczy.
    Robi się niezręcznie, gdy przychodzi moja kolej na przywitanie się z nim. Jego uścisk jest chłodny. Nie ma w nim nic z tych uścisków, którymi obdarzał mnie wcześniej. Nie cieszy mnie to, ale z drugiej strony, czego się spodziewałam? Że założę szpilki i skąpe wdzianko, a on od razu zapomni, jak go potraktowałam? Nie bądź śmieszna, Meyer. To już nie podstawówka.
    Mieszkanie Michaela jest przestronne i duże. Właściwie trochę za duże, jak na jedną osobę. Tak, jak się spodziewałam, wystrój jest nowoczesny, ale dużo w nim luzu, a brak przesadnej elegancji. Kiedy wchodzimy do środka, impreza trwa w najlepsze. Skoczkowie raczej nie należą do osób, które zwlekają z rozpoczęciem zabawy. Na stole stoi już jedna opróżniona butelka wódki, a obok niej druga, napoczęta. Część z nich siedzi tu i ówdzie i rozmawia, nie szczędząc krzyków, przekleństw i głośnych śmiechów, niektórzy już nawet tańczą tak, jak Thomas Diethart w towarzystwie Jaci. Na ten widok po prostu muszę wybuchnąć śmiechem, jakkolwiek nie byłabym zła po konfrontacji z Michaelem. Jacqueline wygina się obok Didla zwinnie niczym kotka, a on niezgrabnie próbuje dotrzymać jej roku, jednocześnie całkowicie gubiąc przy tym rytm. W ogóle się tym jednak nie przejmuje i wymachuje energicznie chudymi kończynami przy akompaniamencie gwizdów swoich kolegów. Od czasu do czasu schodzi do parkietu i za każdym razem ciężko mu potem wrócić do pozycji stojącej, bo traci przy tym równowagę. Kilka kieliszków wódki i nawet skoczkowie tracą stabilizację, nad którą przecież tak ciężko pracują podczas treningów. Zastanawiam się, czy Diethart samodzielnie tak szybko doprowadził się do takiego stanu, czy może maczali w tym palce jego koledzy.
    - Cześć, dziewczyny! - Kofler macha do nas z drugiego końca pokoju z sofy, na której przytula się z Mią.
    Dalej nie mogę się przyzwyczaić do jego widoku z dziewczyną inną niż Leah. Jej samej też nie jest łatwo. Unosi drżące usta w niepewnym uśmiechu i macha w ich stronę. Drugą dłoń zaciska w pięść tak mocno, że aż robi mi się słabo na myśl o jej długich paznokciach. Andreas, nieświadomy tego, co dzieje się z jego przyjaciółką, podchodzi do niej i mocno ją przytula. To, że Mia podąża za nim, wcale nie polepsza sytuacji. Ani to, że wita nas następującymi słowami:
    - Wreszcie jakieś znajome twarze!
    Patrzę to na nią, to na Leah i zagryzam policzki od środka, żeby się nie roześmiać. Wygłodniała lwica, gotowa zrobić wszystko w obronie swojego samca i niewinna gazela, która nie ma pojęcia, jak bardzo się pomyliła w wyborze sojuszniczek. Nawet trochę robi mi się jej szkoda, bo przy pięknej i majestatycznej Schiffner naprawdę wygląda jak bezbronna sierotka. Ale nawet szczerym uśmiechem na rumianej buzi, potęgującym to wrażenie, nie polepsza swojej sytuacji, bo w oczach Leah jest tylko i wyłącznie podłą intrygantką, która bezczelnie odebrała jej ukochanego mężczyznę. Aż dziwne, że jeszcze tego nie zrozumiała i nie uciekła z powrotem do Niemiec, bo moja przyjaciółka specjalnie się nie wysila przy ukrywaniu swojej niechęci. Ignoruje jej radosne stwierdzenie, jakby było tylko bzyczeniem muchy, która złośliwie kręci się cały czas przy uchu.
    - Długo już tu jesteś? - zwraca się do Andreasa, jednocześnie posyłając mu słodki uśmiech i zalotne spojrzenie spod wydłużonych tuszem rzęs.
    - Mia? - Na chwilę odwraca się od Leah, co zostaje przez nią wykorzystane do przymknięcia oczu i próby odzyskania spokoju utraconego przez wymówienie przez niego imienia rywalki. - Jak długo tu jesteśmy? Piętnaście minut?
    Mia potakuje z już nieco słabszym entuzjazmem. Chyba zaczyna wyczuwać, że Leah nie jest odpowiednią kandydatką na przyjaciółkę. To dobrze dla niej, ale źle dla mnie, bo w takim wypadku to ja staję się nowym celem. Unikam jej spojrzenia udając, że szukam kogoś w otaczającym nas towarzystwie. Rozglądam się po pomieszczeniu, ale nigdzie nie widzę Michiego.
    - Zostajesz na noc u Michaela? - Leah podejmuje kolejną desperacją próbę odwrócenia uwagi Andreasa od nowej dziewczyny.
    Ale ta próba, podobnie, jak poprzednia, kończy się fiaskiem.
    - Nie, wynajęliśmy z Mią pokój w hotelu. - Uśmiech Andreasa świadczy o tym, że nie ma pojęcia, jak bardzo krzywdzi ją tą informacją.
    Myśl o Koflerze dzielącym z Mią jedno łóżko to dla Leah stanowczo za dużo. Próbuje wykrzywić usta w niemrawym uśmiechu, a gdy okazuje się, że to ponad jej siły, mówi:
    - Przepraszam, muszę znaleźć łazienkę. - Po czym odchodzi z taką miną, jakby szukała jej po to, żeby zwymiotować.
    Tym sposobem zostaję skazana na towarzystwo Mii. Rozpaczliwie rozglądam się po pomieszczeniu w poszukiwaniu Jaci, ale ona nadal tańczy z Diethartem, który, nawiasem mówiąc, z każdą chwilą radzi sobie coraz gorzej. Na szczęście ktoś inny zjawia się z odsieczą. Moje zaskoczenie jest ogromne, bo ta osoba to Gregor Schlierenzauer, z którym w całym życiu zamieniłam może kilka zdań.
    - Miło cię widzieć, Liso! - Przytula mnie na powitanie tak, jakbym od lat była jego przyjaciółką. I wkłada w to dużo więcej uczucia, niż Michi.
    Próbuję sobie przypomnieć, kiedy moja znajomość z nim przeszła na ten etap, gdy cieszymy się nawzajem na swój widok, ale szybko to sobie odpuszczam, bo wszystko staje się jasne w momencie, kiedy dostrzegam, że Gregor miał na myśli mój biust, a nie mnie samą. Wpatruje się w mój dekolt z tak bezczelnym uśmiechem, że mam ochotę zedrzeć go z jego twarzy za pomocą torebki. Powstrzymuję się tylko dlatego, że mam już wśród skoczków dwóch wrogów, którzy w dodatku są najlepszymi przyjaciółmi, więc głupotą z mojej strony byłoby tworzenie kolejnego. Odwzajemniam uśmiech Gregora, udając, że nie zauważam, w jakich okolicach mojego ciała błądzi jego wzrok.
    - Ciebie również – odpowiadam. - Jak się bawisz? - pytam bardziej wiedziona chęcią odwrócenia jego uwagi od mojego biustu, aniżeli przyjazną ciekawością.
    - Wyśmienicie. Właśnie chciałem się ciebie spytać, czy nie miałabyś ochoty na zagranie z nami w Twistera.
    Żałuję, że podniósł wzrok, gdy to proponował, bo muszę wyglądać naprawdę śmiesznie z rozdziawionymi ze zdziwienia ustami. Rozstrzygnięcie, czy mówił poważnie, czy może raczej żartował, zajmuje mi dłuższą chwilę. Twister? Ostatni raz grałam w to będąc jeszcze dzieckiem. Gregor z rozbawieniem obserwuje moją reakcję, nim wreszcie łaskawie decyduje się rozwiać moje wątpliwości i wskazuje głową na Manuela Poppingera i Marisę rozkładających matę do gry.
    - Serio? - Śmieję się na samą myśl o bandzie skoczków wyginającej się na podłodze i stwierdzam, że wolę na to popatrzeć, niż brać w tym czynny udział. - Raczej nie, jeszcze nic dzisiaj nie piłam. A poza tym, jestem w sukience.
    - Co do picia, możemy to nadrobić w czasie pierwszej rundy i dołączyć w drugiej. A co do sukienki – nic nie szkodzi. - Uśmiecha się szelmowsko i puszcza mi oczko.
    Okej, już rozumiem, dlaczego tysiące dziewczyn na całym świecie na jego widok dostaje palpitacji serca i nie potrafi powstrzymać okrzyków zachwytu. Ale to nie zmienia faktu, że nadal wolę przyglądać się grze w Twistera z daleka. Gregor dostrzega, że zaraz otrzyma odmowę i postanawia nie dawać za wygraną.
    - Lisa... - Moje imię brzmi w jego ustach tak ładnie, że zapominam o tym, jak chwilę wcześniej bezczelnie wpatrywał się w mój biust. - Nie daj się prosić. - Delikatnie łapie mnie za ręce i lekko ciągnie w swoją stronę.
    Przewracam oczami i udaję, że jeszcze się waham. To nie działa – on i tak wie, że wygrał. Uśmiecha się triumfująco, więc odpuszczam sobie to zgrywanie nieprzekonanej i po prostu idę za nim do stolika, przy którym Manuel Fettner rozlewa wódkę do kieliszków. Co mam do stracenia? Przecież przyszłam tu po to, żeby pokazać Michiemu, że jego idiotyczne zachowanie w ogóle mnie nie porusza. Niewinny flirt z Gregorem to idealna okazja do tego. W jego przypadku mam pewność, że nie wyniknie z tego nic więcej. Ja mam narzeczonego, on ma narzeczoną – nikt lepszy nie mógł mi się napatoczyć.
    Zwykle nie pijam czystej wódki, ale dzisiaj robię wyjątek. Krzywię się przy tym strasznie, co niezwykle bawi Gregora.
    - Może znajdziemy ci jakieś wino, co? - proponuje ze śmiechem.
    - Nie trzeba. - Na potwierdzenie swoich słów wychylam drugi kieliszek, co potęguje jego rozbawienie.
    Rozpoczyna się pierwsza runda Twistera. Poppinger kręci wskazówką przy tarczy, a reszta graczy stoi gotowa przy macie. Gregor zgodnie z obietnicą zostaje przy mnie. Zaczynam się obawiać, że nie uda mi się wymigać od drugiej rundy, bo sprawia wrażenie, jakby nie zamierzał odstąpić mnie na krok. Na początku czuję się w jego towarzystwie trochę nieręcznie, ale szybko się to zmienia. Nie szczędzi żartów na temat Krafta, który utknął na macie w bardzo niewygodnej pozycji. Za każdym razem, gdy przychodzi jego kolej na zmianę położenia, ma nadzieję, że trochę się ono polepszy, ale dzieje się wręcz odwrotnie.
    - Oszukujesz! - krzyczy do Poppingera, gdy ten nakazuje mu przenieść lewą nogę na czerwone, a jedyne wolne pole w tym kolorze znajduje się po drugiej stronie maty.
    - Wal się, Kraft! - odpowiada urażony Manuel. - Przyznaj się, że nie masz już siły i nie zwalaj winy na mnie.
    Stefan zaciska usta w wąską linię i nie odzywa się już do końca kolejki.
    - Michi się przed nim nie wygina, więc ma zły humorek – mruczę pod nosem między kolejnymi łykami soku pomarańczowego.
    Gregor nagle zaczyna się dławić, a ja wpadam w panikę. Nie dlatego, że nie umiem udzielać pierwszej pomocy, bo przecież potrafię to robić doskonale. Słyszał, co powiedziałam? Boże, błagam, powiedz mi, że tego nie usłyszał. Jeśli tak, wyjdę na skończoną idiotkę z urojeniami. Z tego, co mi wiadomo, jest głuchy na jedno ucho... Pytanie tylko, które? Stoję po dobrej, czy złej stronie?
    - Wszystko w porządku? - Klepię Gregora po plecach tak mocno, jakbym chciała, żeby oprócz soku wykrztusił też tę uwagę, którą bez wątpienia usłyszał i żeby raz na zawsze o niej zapomniał.
    Łapie oddech, ale tylko na krótką chwilę, bo po spojrzeniu na mnie wybucha śmiechem. No tak, nie muszę patrzeć do lustra, żeby wiedzieć, że kolejny raz tego wieczoru zrobiłam się czerwona na twarzy i że tym razem makijaż nie był w stanie tego ukryć. Nie wiem, jak zinterpretować reakcję Gregora. Bawi go moje spostrzeżenie, czy głupota?
    - Całe życie myślałem, że tylko ja to zauważam – mówi wreszcie.
    W ciągu jednej chwili uchodzi ze mnie całe napięcie. Najpierw uśmiecham się z ulgą, a potem zaczynam chichotać razem z nim. Ukradkiem przybijamy sobie nawet piątkę.
    - Trzeba być ślepym, żeby tego nie zauważać, albo mieć to totalnie gdzieś – dzielę się kolejnym spostrzeżeniem. Jak dobrze jest móc z kimś o tym porozmawiać! Te podejrzenia już od dłuższego czasu nie dawały mi spokoju.
    - Te wszystkie uściski, wspólne zdjęcia na fejsie... Wniosek nasuwa się sam.
    - Marisa to tylko przykrywka – dokańczam za niego.
    - Otóż to. - Unosi szklankę w geście toastu, więc stukam w nią moją i jednocześnie upijamy trochę soku.
    - A gdyby tak po prostu zapytać Stefana, czy to prawda? - zastanawiam się na głos.
    - Niby jak? Hej, panowie, to jak z wami jest? Zabawiacie się razem, czy nie?
    - Okej, to nie jest dobry pomysł.
    Przez chwilę po prostu się śmiejemy. Kiedy już nabieram przeczucia, że może nie będzie to najgorsza impreza, na jakiej w życiu byłam, Gregor kiwa głową w stronę przeciwnego końca pokoju i mówi:
    - Póki co, to Michael zabawia się z kimś innym.
    Podążam za jego wzrokiem i momentalnie sztywnieję, gdy widzę Michaela obejmującego w talii jakąś blondynkę. Dziewczyna chichocze, gdy on szepcze jej coś na ucho, a gdy obraca się twarzą w moją stronę, rozpoznaję w niej Chiarę. Nie chcę wiedzieć, co jej powiedział, bo nawet w słabym świetle i z dużej odległości dostrzegam, jak bardzo się rumieni. Mała gówniara, co ona tu w ogóle robi? Powinna siedzieć w domu i oglądać kreskówki, albo uczyć się na sprawdzian z matematyki, a nie podrywać cudzych facetów. Przypominam sobie jej zachowanie z samolotu w czasie podróży do Klingenthal i dla odmiany teraz zaczynam drżeć ze wściekłości. Ona naprawdę jest w nim zakochana, a on wykorzystuje to, żeby wciągnąć ją do tej swojej gierki. W głowie mi się nie mieści, że jego bezczelność urosła do takiego rozmiaru.
    - Dobrze, że Stefan tego nie widzi. - Zachowanie zimnej krwi wiele mnie kosztuje, a mój dobry humor opuszcza mnie bezpowrotnie.
    Jakby mało mi było jednego Hayboecka, nagle podchodzi do nas drugi, młodszy, i wesoło zagaduje Gregora o jakieś zbliżające się zawody. Początkowo nie rozpoznaję w nim brata Michaela i cieszę się, że odwraca ode mnie uwagę Schlieriego, ale gdy się przedstawia, jeszcze trudniej jest mi ukryć zdenerwowanie. Michi wiele mi o nim opowiadał i zawsze mówił, że kiedyś mnie z nim zapozna. Teraz zapowiada się na to, że jego starszego brata też będę musiała poznać inaczej niż za jego pośrednictwem. Czuję się tak, jakby ktoś właśnie mną potrząsnął, rzucił o ścianę, a na dobitkę wycedził prosto w twarz: To już koniec, zrozum to wreszcie. Sama tego chciałaś.
    Alex traktuje mnie wyjątkowo uprzejmie, co każe mi myśleć, że jemu również, podobnie jak rodzicom, Michael opowiadał o mnie w samych superlatywach. Ale to sprawia jedynie tyle, że rozmowa z nim jest istną katorgą. Naprawdę cieszę się, kiedy pierwsza runda Twistera dobiega końca, a Gregor, po jeszcze jednym kieliszku wódki, zaciąga mnie na matę. Oczywiście wykręcam się od gry, tłumacząc się sukienką. Schlieri nie kryje rozczarowania. Oprócz niego grają jeszcze Marisa, Jaci, Diethart i Poppinger, który oddał Kraftowi swoją tarczę. Ich gra okazuje się naprawdę zabawna i wciągająca, ale nie na tyle, bym przyglądała jej się przez kolejną rundę. Muszę znaleźć Leah, której nie widziałam od chwili, gdy poszła do łazienki. Mam nadzieję, że jeszcze nie leży pijana w jakimś ciemnym koncie. Gdy się za nią rozglądam, zauważam, że nigdzie nie ma rodziców Michiego. Zastanawiam się, co się stało, że Brigitte jednak ominęła imprezę, na której tak bardzo chciała się zjawić. Odpuszczam jednak, gdy uświadamiam sobie, że jedyną osobą mogącą udzielić mi odpowiedzi na to pytanie jest Michael. Który, nawiasem mówiąc, kiedy kończy się gra w Twistera, nadal zwodzi Chiarę. Ostentacyjnie przechodzę obok nich, demonstrując, że w ogóle mnie to nie rusza. Jestem jednak pewna, że to z kolei wcale nie obchodzi jego i że nawet się za mną nie ogląda.
    Znajduję Leah na balkonie, palącą papierosa. Nie wygląda dobrze, ale przynajmniej nie jest pijana. Wychodzę do niej, ignorując panujące na zewnątrz zimno.
    - Nie wiedziałam, że palisz – zagaduję, opierając się na poręczy obok niej.
    - Rzuciłam jakiś czas temu, bo Andreasowi bardzo na tym zależało – odpowiada, nawet na mnie nie patrząc.
    Żałuję, że poruszyłam ten temat. Już dawno mogłam się domyślić, że każda, nawet najbardziej niepozorna część jej życia jest w jakiś sposób powiązana z Koflerem.
    - Myślę, że nadal mu na tym zależy. - Stąpam po kruchym lodzie, ale muszę spróbować jakoś do niej dotrzeć.
    - Myślę, że teraz wszystko, co związane ze mną, jest mu obojętne – odpowiada z przekąsem.
    Daję za wygraną. Widocznie minęło jeszcze za mało czasu, żeby można z nią było normalnie rozmawiać o Andreasie. Zmieniam temat i, upewniając się wcześniej, że jesteśmy na balkonie same, opowiadam jej o tym, że Michael zaczął podrywać Chiarę.
    - Masz rację, to żałosne. Ale może to i lepiej dla Chiary – szybko przekona się, że jest draniem i przestanie marnować na niego czas.
    Przeraża mnie ten chłód i obojętność, z jakimi mówi o Chiarze. Kiedy stała się taka zgorzkniała?
    Kończy palić papierosa, więc wracamy do środka. Niechętnie, bo ona wolałaby nie musieć przebywać w towarzystwie Andreasa będącego w towarzystwie Mii, a ja patrzeć na Michaela mydlącego oczy Chiarze. Staram się nie myśleć o tym, jak bardzo mnie tym rozczarował.
    Na szczęście czas mija szybko. Stefan wznosi toast za Michaela i jego sukces, Thomas Diethart zeruje jakąś flaszkę, po czym ponownie staje się królem parkietu. Tym razem bez towarzystwa Jaci albo kogokolwiek innego, bo wszyscy boją się, że wkrótce zwróci cały wypity w czasie imprezy alkohol. Manuel Fettner z wiecznie milczącego staje się duszą towarzystwa i zabawia wszystkich swoimi żartami. Andreas i Mia całują się gdzieś po kątach, co doprowadza Leah do skraju wytrzymałości, gdzie nie jest samotna, bo ja też prawie dostaję szału, gdy widzę Michaela tańczącego z Chiarą. Powtarzam sobie, że w ogóle mnie to nie obchodzi, ale to po pewnym czasie nie wystarcza, żebym pozostała spokojna. Wychodzę do kuchni, gdzie nalewam sobie szklankę wody i dla zabicia czasu przeglądam Instagrama. Znów myślę przy tym o moich wiedeńskich znajomych i o tym, jak by zareagowali, gdybym dodała zdjęcie z imprezy ze skoczkami.
    - To się nazywa uzależnienie. - Z tymi słowami ktoś niespodziewanie wyjmuje mi telefon z rąk.
    Już zamierzam poderwać się z miejsca z krzykiem, ale gdy podnoszę wzrok, napotykam uśmiechnięte spojrzenie Jaci.
    - Spokojnie, to tylko ja. - Odkłada telefon na szafkę obok.
    Nie zabieram go stamtąd, bo i tak nie jest mi potrzebny w czasie rozmowy z nią. Siada na krześle obok, ale nasza pogawędka nie trwa długo, bo już wkrótce przerywa ją wejście Gregora.
    - Witam panie. - Kłania się nisko, przez co dochodzę do wniosku, że dużo wypił od czasu, gdy widziałam go po raz ostatni. - Tańczy któraś? - Wyciąga w naszą stronę otwartą dłoń i patrzy na zmianę to na mnie, to na Jaci.
    - Gregor, co tam u Sandry? - pyta uszczypliwie moja towarzyszka. Zdaje się być trochę podrażniona jego zachowaniem.
    Gregor macha niecierpliwie ręką, którą wcześniej do nas wyciągał, a drugą podnosi do ust moją szklankę z wodą.
    - Została w Innsbrucku, bo stwierdziła, że nie opłaca jej się przyjeżdżać do Bischofshofen tylko po to, żeby oglądać moje beznadziejne skoki. - Wykrzywia usta w uśmiechu.
    Jaci markotnieje i nie mówi już nic więcej. Zapada między nami niezręczna cisza.
    - To chyba nie jest powód do śmiechu – zauważam, kiedy po upływie chwili uśmiech nie schodzi z jego twarzy.
    - A czy ktoś tu się śmieje? - odpowiada, wciąż z tym samym wyrazem twarzy. Zaczynam się zastanawiać, czy to przypadkiem nie jest objaw jakiegoś rozdwojenia jaźni. - To co, tańczy któraś? - wraca do tematu, gdy już udaje mu się wypić całą wodę ze szklanki.
    Myślę o Michaelu obejmującym w tańcu Chiarę i moja złość ponownie narasta.
    - Ja z chęcią – oświadczam, nim Jaci zdąży otworzyć usta w celu udzielenia odmowy.
    Przyjaciółka posyła mi pytające spojrzenie, na które bezgłośnie odpowiadam: Czemu nie? Gregor jest tak zamroczony, że nawet tego nie zauważa. Z przykrością stwierdzam, że nawet z na wpół przymkniętymi powiekami i nieprzytomnym uśmiechem wygląda zabójczo przystojnie.
    Mam cichą nadzieję, że gdy wrócimy do salonu, Michael nie będzie już tańczył z Chiarą, ale tak się nie dzieje. Przypominam sobie nasz pierwszy taniec i to, jaki ostrożny wtedy był, a ta wizja kłóci się z tym, co widzę teraz. Każdy jego ruch wydaje się być wykonanym tylko po to, by skrócić dystans między nim a Chiarą. Przykro mi na to patrzeć, dlatego staram się skupić tylko i wyłącznie na Gregorze. Jest tak pijany, że przy bardziej gwałtownych ruchach traci równowagę i muszę go podtrzymywać, a przy tych spokojniejszych powtarzamy wciąż ten sam schemat: jego dłonie zsuwają się na moje pośladki, ja unoszę je z powrotem na wysokość talii, a on uśmiecha się przepraszająco i udaje, że zrobił to przypadkiem. Za pierwszym razem może i byłabym skłonna w to uwierzyć, ale nie za siódmym, ani tym bardziej za piętnastym. Tańczę z nim jednak wytrwale, bo albo to, albo stanie pod ścianą z piwem w ręce i przyglądanie się Michaelowi. Wkrótce jednak i tak zostaję do tego zmuszona, bo Gregor poddaje się i opada na kanapę, na której śpi już do końca imprezy.
    Tłum powoli zaczyna się przerzedzać. Niektórzy idą w ślady Gregora, a inni wracają do domów lub hoteli. Leah i ja w końcu też decydujemy się na wyjście. Nawet nie żegnam się z Michaelem. Czekam na korytarzu, gdy Leah stara się go znaleźć. Nie mam ochoty na niego patrzeć. Gdy o nim myślę, czuję już tylko złość i obrzydzenie. Bawienie się moimi uczuciami to jedno, jakby nie patrzeć miał do tego prawo, bo ja zabawiłam się nim pierwsza, ale wciąganie w to niczego nieświadomej Chiary? Zachowanie godne dupka pierwszej klasy.
    Leah też nie jest zadowolona z przyjęcia, ale uparcie przystaje przy tym, że dobrze zrobiłyśmy, idąc tam. Ja nie jestem tego taka pewna. Gdybym nie przyszła, nie straciłabym całkowicie szacunku do Michiego, a poza tym uchroniłabym Chiarę przed byciem wykorzystaną. Nie podrywałby jej przecież, gdyby mnie tam nie było.
    - Tak właściwie, która jest godzina? - pyta Leah, gdy już od dłuższej chwili siedzimy w taksówce.
    - Naprawdę stałaś się aż tak leniwa, że nie chce ci się szukać telefonu? - odpowiadam uszczypliwie, ale i tak sięgam do torebki w celu wyjęcia mojego.
    Znajduję portfel, kosmetyczkę, chusteczki i całą masę innych niepotrzebnych przedmiotów, ale po telefonie nie ma śladu. Zastanawiam się, gdzie mogłam go zostawić, a gdy wreszcie to do mnie dociera, przeklinam głośno.
    - Co jest? - W słabym świetle ulicznych latarni, które mijamy, dostrzegam, że Leah unosi jedną brew w tak charakterystycznym dla siebie geście.
    - Zostawiłam ten cholerny telefon w kuchni Michiego.
    - Ups? - Nie wierzę własnym uszom, gdy zaczyna chichotać.
    Opadam na oparcie siedzenia i zgarniam włosy do tyłu. Dlaczego, och, dlaczego? Co mam teraz zrobić? Muszę odzyskać ten telefon, bo przecież rano mam wrócić do Wiednia. Poza tym może do mnie dzwonić Lucas, mama, ojciec, znajomi... Robi mi się niedobrze na myśl, że całe moje życie zapisane w plikach na jednym urządzeniu leży bezbronne w kuchni mojego największego wroga. Telefon jest wprawdzie zabezpieczony hasłem, ale łatwo je odgadnąć, bo to dzień i miesiąc urodzin mojej mamy. Gdyby Michael się zastanowił, z całą pewnością by na to wpadł.
    - Leah, zrób coś dla mnie i wróć po ten telefon – mówię wreszcie.
    - Przykro mi, Lisa, ale nie mogę tego zrobić. Andreas i Mia jeszcze tam byli, kiedy wychodziłyśmy. Nie chcę znowu musieć na nich patrzeć.
    - Leah, błagam cię! - podnoszę głos, bo moja desperacja osiąga niebotycznie wielki rozmiar. - Zrobię w zamian wszystko, co tylko będziesz chciała.
    Kręci uparcie głową. Próbuję ją przekonać przez resztę drogi do jej mieszkania, ale jest nieustępliwa. Kiedy taksówka wreszcie się zatrzymuje, cała trzęsę się ze złości.
    - Proszę zawrócić tam, skąd pan przyjechał – buczę do kierowcy, gdy Leah wysiada.
    W duchu obiecuję sobie, że już nigdy więcej się do niej nie odezwę.
    Podróż w drugą stronę trwa o wiele krócej. Chciałabym odwlec w czasie chwilę, gdy będę musiała wejść ponownie do mieszania Michaela, ale ona zbliża się nieubłaganie. Wreszcie staję przed drzwiami i unoszę drżącą rękę do dzwonka. Nigdy w życiu nie zgubiłam telefonu. Zawsze pilnuję go jak oka w głowie, a akurat dzisiaj musiałam go zostawić w takim miejscu. Przymykam oczy i robię głęboki wdech. Och, do jasnej cholery, miej to już za sobą. Dźwięk dzwonka jeszcze nigdy nie wydawał mi się tak drażniący. Moje serce przyspiesza tempo bicia, gdy słyszę po drugiej stronie zbliżające się kroki. Wreszcie drzwi otwierają się i staje w nich Michael. Nawet jako podły dupek podoba mi się tak, jak dawniej. Szczególnie, kiedy nerwowym gestem przeczesuje włosy.
    - Zostawiłam tu telefon – tłumaczę cicho i od razu karcę się w myślach za to, że nie brzmię tak pewnie, jak bym chciała.
    Nadal wpatruje się we mnie ze zmarszczonymi brwiami i nie ustępuje miejsca w drzwiach ani o krok, co niecierpliwi mnie do tego stopnia, że w końcu przeciskam się obok niego i wchodzę do mieszkania, od razu kierując się do kuchni. Przechodzę przez salon, w którym Gregor wciąż leży na sofie, a oprócz niego jeszcze jakieś inne osoby śpią w fotelach albo na podłodze. Słyszę, że Michael podąża za mną, dlatego prostuję się i staram się iść pewnym krokiem, chociaż po całym wieczorze spędzonym w szpilkach jest to trudne nawet dla mnie. Z ulgą wypuszczam powietrze z płuc, gdy odnajduję telefon tam, gdzie odłożyła go Jaci. To nie było takie trudne. Teraz po prostu wyjdę z mieszkania i wrócę do Leah. Może nawet się do niej odezwę... Ale dopiero rano. Z takimi myślami obracam się w stronę wyjścia z kuchni i wtedy zauważam stojącego w nim Michaela. Niepokoi mnie jego szyderczy uśmiech, dlatego zamieram w bezruchu. Coś w jego spojrzeniu nie pozwala mi tak po prostu przejść obok niego, jak zrobiłam to wcześniej. Przypatruję mu się z uwagą, czekając na jego ruch.
    - Nie wystarczyły ci te tańce z Gregorem? Musisz odgrywać jeszcze jedną szopkę?
    Pogarda w jego głosie boli mnie tak bardzo, że dopiero po chwili zastanawiam się nad znaczeniem słów, które wypowiedział. Nie dość, że dupek, to jeszcze hipokryta! Otwieram usta, żeby uraczyć go jakąś ripostą, ale wydostaje się z nich tylko pełne niedowierzania parsknięcie. Unoszę ręce do głowy, chcąc zebrać myśli.
    - Naprawdę myślisz, że zostawiłam tu telefon specjalnie? - Muszę się upewnić, bo jeszcze to do mnie nie dociera. Jego milczenie uważam za odpowiedź twierdzącą, dlatego dodaję - Nie jestem tak żałosna, jak ty, żeby uciekać się do jakiś idiotycznych zagrywek.
    Teraz to on prycha i robi krok w moją stronę. Gdzie się podział mój serdeczny i troskliwy Michi? Czy to możliwe, żeby przeze mnie odszedł bezpowrotnie?
    - Idiotycznych zagrywek? Więc jak inaczej określisz to, że skakałaś wokół Gregora przez całą imprezę?
    - To raczej ja powinnam wypomnieć tobie mydlenie oczu Chiarze. - Jestem tak zdenerwowana, że niemal syczę przez zaciśniętą szczękę.
    - To takie dziwne, że próbuję o tobie zapomnieć? - Dopiero kiedy zamyka usta, zdaje sobie sprawę z tego, co powiedział.
    Maska nieczułego dupka opada. Pod wpływem emocji nieświadomie zdradził, że jednak nie jestem mu obojętna. Przygryza wargę i odwraca ode mnie wzrok. Łatwo poznać, że jest na siebie wściekły... A ja nie umiem opisać tego, co sama teraz czuję. Nadal jestem na niego zła. O to, jak się zachował przy swojej matce i o to, jak potraktował Chiarę.  Ale te przewinienia nie wydają mi się już tak niewybaczalne, jak jeszcze przed chwilą. Zmiękczył mnie tym swoim wyznaniem, a jednocześnie przywrócił nadzieję na to, że jeszcze nie wszystko stracone. Znów staję się panią sytuacji, a władza wraca do moich rąk. Muszę tylko zrobić z niej dobry pożytek... I nie mam pojęcia, jak tego dokonać. Zarażam się jego zakłopotaniem. Boję się zakłócić tę niezręczną ciszę, bo jedno złe słowo i stracę szanse na to, aby go odzyskać.
    - Nie musisz o mnie zapominać... - Zaczynam ostrożnie. Mój głos jest słaby i drżący. Przełykam ślinę i odchrząkam. Patrzy na mnie w oczekiwaniu na to, co powiem. Dostrzegam w jego oczach nadzieję, której wolałabym nie widzieć. Sprawia, że czuję się podle, gdy mówię – Nadal możemy się przyjaźnić.
    Ledwie zamykam usta, a już wiem, że nie powiedziałam tego, co chciał usłyszeć. Opiera się ze zrezygnowaniem o kuchenną szafkę. Jego oczy na powrót stają się chłodne, a twarz posępna.
    - Podjęłaś swoją decyzję, a ja podjąłem swoją. Nie chcę się z tobą przyjaźnić. Nie utrudniaj mi tego. - Ostatnie zdanie dodaje po chwili, błagalnym szeptem.
    Te słowa bolą równie mocno, jak gdyby wbił nóż prosto w moje serce. Dłonie zaczynają mi drżeć i czuję, że jeśli czegoś ze sobą nie zrobię, zaraz wybuchnę płaczem. Mam ochotę podbiec do niego, zarzucić mu ręce na szyję i błagać, żeby mnie nie zostawiał. Te dni bez niego były najgorszymi dniami w moim życiu i nie wyobrażam sobie, że pozostałe też miałyby tak wyglądać. Chyba brzmię równie desperacko, gdy nagle, niewiele myśląc o konsekwencjach, zaczynam robić mu wyrzuty.
    - Przecież nawet o mnie nie walczyłeś... Nie próbowałeś mnie przekonać, że jesteś lepszy od Lucasa... - Robię spazmatyczny wdech, bo zaczyna brakować mi powietrza w płucach. Oczy zachodzą mi łzami, które coraz trudniej jest mi zatrzymać pod powiekami.
    Prawie podskakuję z krzykiem, kiedy Michi odpycha się od blatu szafki i robi pierwsze kroki w moją stronę. Zaciska usta w wąską linię, a jego oczy płoną ogniem, którego nie potrafię zrozumieć. Instynktownie odsuwam się od niego, ale natrafiam plecami na ścianę. Właśnie zaczynam się zastanawiać, czy byłby zdolny do uderzenia mnie i czy naprawdę mogłam aż tak go rozwścieczyć, kiedy dociska mnie do niej całym ciałem i jednocześnie przykłada swoje usta do moich. Jestem tak zdezorientowana, że zaczynam szarpać się z nim, próbując wydostać się z jego uścisku, ale po chwili odpuszczam. Rozchylam wargi, pozwalając mu się całować jeszcze zachłanniej. Uderza we mnie fala gorąca, sprawiając, że robi mi się słabo. Szumi mi w głowie, a serce łomocze w piersi, więc splatam dłonie na jego karku, bo ciężko jest mi ustać o własnych siłach. Dyszę ciężko, gdy odsuwa się ode mnie na niewielką odległość i pyta:
    - Teraz czujesz się przekonana?
    Nadzieja miesza się w jego oczach z pożądaniem i strachem przed odrzuceniem. Nie każę mu dłużej trwać w niepewności.
    - Jeszcze nie – odpowiadam ochrypłym z emocji głosem.
    Teraz to ja całuję jego, wkładając w ten pocałunek całą tęsknotę i rozpacz minionych dni. Nie pozostaje mi dłużny, a nawet posuwa się o krok dalej – ostrożnie wsuwa dłonie pod mój płaszcz, a kiedy nie napotyka odmowy, zaczyna błądzić nimi po moim ciele, czym doprowadza mnie do jeszcze większego szaleństwa. Już nie myślę o Lucasie, ani nawet o tym, że w pokoju obok śpią inni ludzie, a każdy z nich może się w dowolnej chwili obudzić i tu przyjść. Nie pozwala mi na to rodzące się w dole brzucha pożądanie. Rodzące to może złe określenie, raczej budzące się, bo przecież było tam już od dawna. Myślę tylko o Michaelu i o tym, jak bardzo go pragnę od chwili, gdy zobaczyłam go po raz pierwszy. Wplatam palce między miękkie kosmyki jego włosów i zastanawiam się, jakim cudem wytrzymałam tak długo. Właściwie to czuję pewnego rodzaju ulgę. Wreszcie nie muszę udawać przed nim i przed samą sobą, że jest mi obojętny. Oboje zdajemy sobie sprawę z tego, że jest inaczej. Chcę go. Tutaj, w tym momencie. A myśl, że on czuje to samo, podnieca mnie jeszcze bardziej.
    - Chodźmy stąd – dyszy w moje usta, kiedy na chwilę się od nich odrywa.
    Kiwam głową, bo słowa więzną mi w gardle. Pozwalam mu się prowadzić do sypialni, ciesząc się, że przynajmniej on jeszcze myśli rozsądnie. Zdejmuję płaszcz i opuszczam go na podłogę, podczas gdy Michael zamyka drzwi na klucz. Nawet nie zauważam, gdy ponownie znajduję się w jego objęciach. Czuję, jak drży, kiedy wsuwam dłonie pod jego koszulkę, a następnie zdejmuję ją z niego. On znów nie pozostaje mi dłużny i już po chwili stoję przed nim w samej bieliźnie. Dziękuję sobie w myślach za to, że założyłam jeden z najładniejszych kompletów i pończochy zamiast rajstop. Gdybym jeszcze nie była pewna, czy chcę to zrobić, przekonałoby mnie jego pełne pożądania spojrzenie. Nie cieszę się długo jego widokiem w samych bokserkach, bo szybko go ich pozbawiam, a wtedy podnosi mnie i niesie w stronę łóżka. Oplatam nogami jego biodra, gdy kładzie mnie na nim i nakrywa moje ciało swoim.
    Jest zupełnie inny niż w chwili, kiedy całował mnie po raz pierwszy. Wtedy był nieśmiały i ostrożny, a teraz bije od niego stanowczość. Wie, że w tym momencie jestem jego, ale kiedyś odejdę i robi wszystko, bym chciała wtedy wrócić z prośbą o więcej. Pozwalam mu się zdominować, bo już zdecydowanie za długo to ja sprawowałam kontrolę nad nim. Z każdą chwilą doprowadza mnie do jeszcze większego obłędu, aż wreszcie docieram na sam szczyt, z którego spadam długo, prosto w jego objęcia. On doświadcza spełnienia chwilę po mnie, z moim imieniem na ustach. Składam na nich czuły pocałunek, żeby wiedział, że nie zamierzam żałować ani teraz, ani nigdy później.

*

Zostawiam opinię Wam, bo mam mieszane uczucia. Czytałam ten rozdział chyba milion razy i wciąż mam wrażenie, że nie udało mi się przedstawić tego wszystkiego tak, jak chciałam. No ale nieważne. Tym razem podkład muzyczny trochę nietypowy, ale ta piosenka bardzo mi pasuje do tematyki rozdziału.

Annie Kannie - mam nadzieję, że poznałaś swój cytat ♥

I na koniec mała informacja dla nowych czytelniczek - jeśli chcecie być powiadamiane o nowych rozdziałach (na swoich blogach lub na Twitterze), zostawcie komentarz w zakładce Informowani. 

Całuję! ;*